Blog
Ervaringen
‘De wereld van rouw vóór en ná mijn eigen rouw’
Jan Willem: Ik merk dat ik de gesprekken met mensen anders voer. Als mensen het voorheen hadden over eten en drinken na de dienst, dan dacht ik vaak: mensen komen niet naar een uitvaart om te eten of te drinken hoor. Mensen komen om de laatste eer te bewijzen aan diegene die overleden is. Nu ben ik wel softer, ik denk veel vaker: als mensen iets graag willen, waarom niet?
Verlies komt na jaren sterker binnen
Het is nu ruim vier jaar geleden dat ons kind is overleden aan zelfdoding. Voor de omgeving is dat een lange periode, waarin na verloop van tijd zaken minder intens ervaren worden. Heel begrijpelijk. Bij mij, als moeder, is dat echter niet zo, het verlies komt nu zelfs sterker binnen dan voorheen. De beelden zijn scherper, haar laatste woorden hoor ik overduidelijk in mijn oor. Het maakt me stiller, ik trek me soms terug.
Verlies van een baby en een volwassen zoon
Speelt de leeftijd van het overleden kin een rol in de ‘mate’ van verdriet? Ik ben benieuwd hoe het voelt om een (bijna) volwassen kind te verliezen en een baby, wat daar de verschillen in zijn. Ik ben ook benieuwd of er op zelfdoding een extra taboe rust. Ik ben benieuwd of moeder en dochter elkaar nu beter kunnen steunen.
Inspiratie
De laagjes afpellen van mijn rouw
Na het overlijden van Valentijn was ik in de veronderstelling dat ik, vanuit mijn emotionele openheid, om hem aan het rouwen was. Echter was ik vooral ik bezig om mensen te laten voelen hoe groot het is om je kind te verliezen. Al die tijd dacht ik dat ik andere nodig had om mijn verdriet zichtbaar te maken. Een onmogelijke verwachting die meestal uitliep in teleurstelling.
Sneeuwvlokjes uit de hemel
De wereld is van de ene op de andere dag veranderd in een wit tapijt van sneeuw, ijs en kristallen. Een deken van stilte en rust daalt neer over het land, valt over mij heen als een wit, satijnen sluier. In de vroege ochtend wil ik per se gaan wandelen om dit winterse tafereel in me op te nemen en besluit ik mijn meisje te bezoeken die sinds drieënhalf jaar op de begraafplaats ligt.
‘Ik ben er gewoon nog’ – ervaringen van een jongetje dat dood ging.
Tygo is 11 jaar wanneer, door een ongeluk, zijn reis op aarde eindigt. Nicolette, zijn oude kleuterjuf, zit op een dag te mediteren als tot haar verbazing Tygo verschijnt. ‘Ik moet je iets vertellen!’ zegt hij. Dat ‘iets’ groeit uit tot een boek: Ik ben er gewoon nog. Ik interview Nicolette.
Informatie
Huisaltaar: Krachtplek voor herinneringen
Jullie herkennen het vast. Dat je (zeker in het begin) het liefst alles dat je aan je overleden kind doet denken in de kamer zet. Beeldjes, urnen, vlinders, kaarsen, gipsen voetjes, knutsels van broertjes of zusjes, plukjes haar, foto’s, foto’s en… nog meer foto’s. Ik heb een kastje in de kamer staan, waar van alles op staat. Benja was 1 april 2021 drie jaar overleden, in die tijd verzamel je een hoop. Ik vind alles even mooi, maar bij elkaar staat het toch een beetje rommelig. Ik wil er iets mee. Maar wat?
Is er een relatie tussen Burn out en Rouw?
De laatste maanden voor de dood van mijn kind voelde ik al meer stressklachten: autorijden ging nog prima, maar er moest niet ineens een lampje gaan branden op het dashboard waarvan ik de betekenis niet kende, want dan raakte ik in paniek. Mijn werk als psycholoog kon ik voortzetten, maar een update of wijziging van het computersysteem vloog me aan en bracht me uit balans. Het was in die tijd een broos evenwicht en onverwachte dingen kon ik lastig hanteren, dan voelde ik de adrenaline door mijn lijf gieren.
EMDR als rouwverwerking
‘EMDR is een behandeling vooral bedoeld voor mensen die bepaalde schokkende gebeurtenissen hebben meegemaakt en daar in hun dagelijks leven last van hebben. Dat kan iets zijn wat je hebt gezien of meegemaakt of wat je hebt gehoord. Wat er tijdens een EMDR-sessie wordt gedaan is die schokkende herinnering, die nu nog het meeste spanning oproept, weer ophalen naar het werkgeheugen waar deze ‘bewerkt’ kan worden. De therapeut zorgt dat de emotionele lading van de herinnering via verschillende zintuigen wordt gestimuleerd.
Mensen
Mijn broertje is dood: hij ging in de oven…
‘Wat is er met jouw broertje gebeurd?’ vraagt ze. ‘Hij ging in de oven’, zegt Boaz. ‘In de oven?’ Het meisje kijkt een beetje verschrikt naar mij en naar de oven in onze keuken
De oma van Oscar
Onze vaders, moeders, zussen, broers, vrienden en vriendinnen. Jullie houden van onze kinderen én van ons. Jullie voelen je eigen verdriet én ons verdriet. Hoe was het voor jullie? Op die dag. En daarna? Sylvia van Gelder, de oma van Oscar doet haar verhaal.
Rouwcomplimenten: ik kan ze niet aanhoren
En een beoordeling op de schaal van rouw. En daar zat ik nou net niet op te wachten. Want als je een ‘goed’ kan halen voor rouwen, dan kan er dus ook een kans zijn op een ‘onvoldoende’. En een onvoldoende voor verdriet, dat kan toch niet?
