Inspiratie

In editie 6 van Nel Magazine schrijf ik over het bewaren en wegdoen van spullen van je overleden kind. Direct na het overlijden en in de eerste periode van rouw heb je niet het overzicht of inzicht wat later nog voor jou van waarde kan zijn. Eenmaal weggedaan kun je er nooit meer naar teruggrijpen. Haast maken met opruimen is dan ook niet nodig. Gewoon tijd pakken die voor jou oké voelt.

Als een kind overlijdt zal het altijd een bijzondere plek houden in je hart, maar hoe zorg je ervoor dat het ook een plek krijgt in het familiesysteem? En waarom is dit zo belangrijk voor het kind, voor jou als ouder en alle volgende kinderen?

Maartje: ‘Voordat Benja overleed heb ik me af en toe al eens afgevraagd: ‘Waar ga je toch heen als je dood bent? Kun je met dode mensen praten?’ Nadat Benja overleed was het voor mij geen vraag meer, maar een gegeven, een ‘weten’. Net als de mensen uit het boek Een Gift uit Avalon kreeg ik tekens van hem door. In dit artikel laten we ouders aan het woord – die ook hun verhaal in het boek hebben gedaan – die een teken hebben gehad van hun kind. Hoe zag dat eruit en wat betekende dat voor hen?

Jij rouwt niet goed. Dat zijn de woorden die ik vooral tegen mijzelf zei toen Benja net was overleden. Ik dacht dat ik machteloos, hopeloos, gebroken en verloren zou zijn. Dat laatste was ik dan ook zeker. Maar niet in mijn gemis van hem. Ik was vooral verloren in mijn vertrouwen over wat goed was voor mezelf. Verloren in mijn balans tussen mijn hoofd en mijn hart. Verloren in wat ik dacht dat ik zou moeten voelen en wat ik eigenlijk voelde.

Breathwork en rouw: het is een prachtige combinatie volgens Sandra. Na het overlijden van haar enige dochter Megan (15) is Sandra dát gaan doen waar

Muziek doet wat met ons, maakt ons verdrietig of juist blij. Het brengt troost of meer tranen. Maar het heeft eigenlijk altijd effect. Niet alleen

Kun je ooit nog gelukkig worden nadat je kind overlijdt? Toen haar zoontje ernstig ziek bleek, dacht Maartje Lute (41) dat dit het ergste was

Ik wil eigenlijk niet dat het nieuwe jaar begint, ik wil 2017 voor altijd vasthouden, omdat ik nu nog kan zeggen dat ze dit jaar heeft geleefd. In dit jaar is ze nog bij ons geweest, heeft ze gelachen, gesport, gezongen en ja, ook veel geleden. Het is hartverscheurend om een jaar in te gaan waarin ze niet meer rondloopt en me niet meer aankijkt met haar blauwe ogen.

“Je bent nog jong, je kunt nog zoveel kinderen krijgen” was troostend bedoeld en voelde niet zo. Fascinerend dat mensen denken dat deze zin zou kunnen helpen. Wat hadden ze verwacht? Dat ik zou antwoorden: “Oh ja, das waar, zo had ik het nog helemaal niet bekeken. Ach dan valt het nog wel mee inderdaad. Nou wie gaat ermee wat leuks doen?”

Na het overlijden van Valentijn was ik in de veronderstelling dat ik, vanuit mijn emotionele openheid, om hem aan het rouwen was. Echter was ik vooral ik bezig om mensen te laten voelen hoe groot het is om je kind te verliezen. Al die tijd dacht ik dat ik andere nodig had om mijn verdriet zichtbaar te maken. Een onmogelijke verwachting die meestal uitliep in teleurstelling.