Ik kreeg je in mijn armen gelegd en papa en ik konden niet meer stoppen met huilen en snikken. Meisje wat ben je dapper geweest en wat zijn papa en ik zo onwijs trots op jou. De liefde die wij voor je voelen is zo puur en intens. We wisten niet dat dit bestond. We zullen je nooit vergeten en je zit voor altijd in ons hart.

Elke ochtend zeg ik tegen mezelf, Martine, je moet een weg zien te vinden om zonder Teun verder te gaan, met Barri en Leo, want je hebt geen keus. Dit is je lot. En aan het einde van de dag, kom ik steeds weer op datzelfde punt uit, dat het zo verschrikkelijk moeilijk is. Het is zo gemeen. Het leven is ‘moeten’ in plaats van ‘willen’ geworden