Ervaringsverhalen overleden kind

Ik ben Vroni, 44 jaar en getrouwd met Paul. We wonen in Limburg en ik heb 13 jaar geleefd met het gegeven dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. In december 2014 kreeg ik het vermoeden – en de hoop dat ik zwanger zou kunnen zijn. Dit werd een paar dagen later bevestigd door de verloskundige. Ik was toen al 17 weken zwanger.

Eind november zou mijn dochter Sara 20 jaar zijn worden. Bij een verjaardag word je elke keer een jaartje ouder. Dat klopt voor haar niet meer. Ze is overleden als zeventienjarige en die leeftijd ligt vast.

Hoe ga je om met het verlies van een kind? Wordt de pijn ooit minder en hoe hebben andere ouders dit gedaan? Dit zijn de antwoorden van de lezers van NEL.

In de nieuwe NEL vertellen drie moeders over het verlies van een volwassen kind. Eén van die moeders is Ida. Haar 28-jarige dochter Esther besloot

Shanti Schiks is de gasthoofdredacteur voor NEL Magazine 6. Wij hebben haar gevraagd omdat ze, net als wij, haar kind is verloren. Maar ook nog ervaart dat het leven haar toelacht en ze na zes jaar weer kan zeggen dat ze heel gelukkig is. In deze editie van NEL Magazine lees je in meerdere artikelen hoe haar dat ‘gelukt’ is. Wat zelfliefde daarin voor haar voor rol heeft gespeeld én geeft ze tips en adviezen die jou hopelijk ook steun en troost bieden.

In de nieuwe NEL vertelt Carolien Euser over het verlies van de helft van haar tweeling. Hier op de website van NEL, deelt ze graag

Fatima Bessame (47) verloor op oudejaarsnacht 2021 haar 17-jarige zoon Noah aan een hersenbloeding. Al zijn vrienden zijn voor haar een enorme steun. “In ieder

De eerste helft van mijn zwangerschap verliep zonder enige problemen, maar vanaf de twintigste week werden we flink op de proef gesteld. Wat er ook gebeurde: we bleven hopen, geloven en vertrouwen.

Soms komen er mensen op je pad waarbij je meteen voelt dat het geen toeval kan zijn. Maartje is zo iemand. Vlak na het overlijden van mijn zoontje Louie kwam ik op haar blog terecht. Maartje omschreef in haar verhalen précies wat ik ook voelde … liefde. Zo ontzettend veel liefde. Ik verslond haar blogs. Stuk voor stuk. Ik werd er rustig van, maar tegelijkertijd begon er ook iets in mijn schrijvershart te kriebelen.

In de zelfdoding van mijn kind zit ook overgave door het reiken naar de andere dimensie, in de wetenschap dat je groot verdriet toebrengt bij anderen en je tevens realiseert dat het niet anders kan dan zo. Een vorm van acceptatie van de pijn van je geliefden, die als een soort zelfkastijding in je hart snijdt. Ik heb het proces van nabij gezien en o wat heeft ze hieronder geleden, nog meer dan dat ze aan het leven zelf leed.