In editie 6 van Nel Magazine schrijf ik over het bewaren en wegdoen van spullen van je overleden kind. Direct na het overlijden en in de eerste periode van rouw heb je niet het overzicht of inzicht wat later nog voor jou van waarde kan zijn. Eenmaal weggedaan kun je er nooit meer naar teruggrijpen. Haast maken met opruimen is dan ook niet nodig. Gewoon tijd pakken die voor jou oké voelt.
Bij leven probeer ik een juiste bestemming te vinden voor de spullen van mijn dochter Sara. Een houten speelrek gaat naar de baby van een vriend. Haar woordenboeken en de wereldbol naar de zonen van een van haar persoonlijk begeleiders van de ggz. Vriendinnen, familie, iedereen komt aan bod en ik krijg spontaan ingevingen die ik volg. Het is nu weer tijd voor een nieuwe opruimronde in haar kamer en ook op de zolder. Letterlijk ruimte maken, voor wat eigenlijk?
Sara had twee knuffels, Haasje en Poppedijn. Al vanaf haar geboorte vergezelden ze haar in het leven van alledag. Bij logeerpartijtjes gingen ze mee, en zelfs toen ze op haar zestiende werd opgenomen bij de ggz, gaven die twee acte de présence. Ze ontleende er troost aan, ze waren er altijd voor haar. De laatste jaren zag Haasje eruit als een verwaarloosde draadjes-knuffel, met diverse chirurgische ingrepen mijnerzijds om de armpjes en beentjes vastgenaaid te houden. Sara is nooit te oud geworden voor haar knuffels en toen ze lag opgebaard kregen die twee makkertjes dan ook een prominente plek bij haar hoofd.
Dit illustere tweetal is niet meegegaan in het graf, want ik kan ze nog niet missen. Jarenlang hebben ze naast me in bed gelegen, eigenlijk tegen beter weten in. Natuurlijk zijn het niet mijn knuffels en ze horen al helemaal niet bij mij in bed. Enfin, het kost wat jaren om tot dat heldere inzicht te komen. Nu liggen ze dan toch netjes, arm in arm, op het hoofdkussen op de kamer van Saar. Niets meer aan doen.
De grijze winterjas van Sara, ook zoiets waar ik geen afstand van kan doen. Het is het laatste beeld dat ik heb van haar eigen woonstudio: de winterjas aan de kapstok. Voor de rest was haar woonruimte al helemaal leeggehaald. De jas van Sara, die haar zo warm gehouden heeft, want o wat heeft ze het in haar leventje letterlijk en figuurlijk koud gehad.
De jas hangt na haar dood al jaren in de kast op haar meisjeskamer en dient geen enkel doel. Niemand gaat het er warmer door krijgen, he-le-maal niemand.
De vreselijke aardbevingen in Turkije en Syrië doen ook mij schudden op mijn grondvesten. Wat een leed! De winterjas van Saar, het voelt niet goed die nog langer te houden. ‘Mam, doe alsjeblieft niet zo sentimenteel, het is maar een jas’, hoor ik haar zeggen. Gelijk heeft ze.
Elders op deze aardbol lopen kinderen verdwaasd rond omdat ze alles, maar dan ook alles, verloren hebben. Ik aarzel niet en vul een zak met warme kleding van Sara: joggingbroeken, truien, een hoody, een paar sjaals en uiteindelijk ook de grijze winterjas. Bij de verzamelplaats neemt een vriendelijke Turkse man de kleding in ontvangst en leest het label: warme kleding – tiener. De jas komt op een goede bestemming, Saar zou er volledig achter staan.
Meer lezen van Elsbeth Kuysters?
En bekijk wat zij nog meer doet, haar boek Moederhart vol rouw en liefde en haar magazine over mentale gezondheid Saarisnietgek.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
