Sneeuwvlokjes uit de hemel

De wereld is van de ene op de andere dag veranderd in een wit tapijt van sneeuw, ijs en kristallen. Een deken van stilte en rust daalt neer over het land, valt over mij heen als een wit, satijnen sluier. In de vroege ochtend wil ik per se gaan wandelen om dit winterse tafereel in me op te nemen en besluit ik mijn meisje te bezoeken die sinds drieënhalf jaar op de begraafplaats ligt.

De kou is in mij gekropen

Ik trek mijn wandelschoenen aan en met een wandelstok als derde been, loop ik met opgeheven hoofd de sneeuwkoude tegemoet. Een ijzige wind blaast de tranen uit mijn ogen en doet mijn kaken verstijven, en ondertussen voel ik dat de kou al veel eerder in mij is gekropen. Bij haar laatste rustplaats betreed ik vandaag als eerste het pad dat leidt naar haar graf. Mijn voetsporen in de nog ongerepte sneeuw zijn daarvan het bewijs. Ik hou van het snerpende geluid onder mijn voetzolen dat ontstaat als ik de verse sneeuw plet met mijn schoenen. Een onderliggend bevroren waterplasje kraakt onder mijn gewicht.

Lees alle blogs van Elsbeth

Bonkige sneeuwpoppen

Zoals veel kinderen hield ook onze dochter Sara van de witte wereld. Magisch, betoverend. Met een sleetje gleed ze de boshelling af naar beneden en met haar kleine handjes heeft ze heel wat sneeuwpoppen gemaakt. De foto’s die we hiervan hebben zijn getuige van een ontroerend wintertafereel. Papa Frans was haar superheld die de grootste sneeuwballen kon voortrollen over ons grasveld, telkens een groen spoor achterlatend. Hoe bijzonder was het dat er al een keer sneeuw lag op haar verjaardag eind november. Haar kinderfeestje bestond uit sneeuwpoppen maken, en aan het einde van de middag telden we zeven bonkige creaties van sneeuw, gedecoreerd met wortels, bezems en harken.

Een sneeuwvlokje als handkusje

Op mijn verstillende tocht van deze ochtend vraag ik me af wat de sneeuw en de sneeuwvlokjes allemaal nog meer bedekt. Kon het maar voor eeuwig zo vredig blijven. Even denk ik niet aan de gevolgen van corona of het rellengeweld dat daaraan gerelateerd is. De wereld lijkt ineens zo overzichtelijk klein geworden, alleen het witte natuurlandschap roept en lokt ons naar buiten. Kleine sneeuwvlokjes dalen als handkusjes uit de hemel op mijn schouders neer. In mijn stille hoofd en hart klinkt ineens een hoge, heldere kinderstem. Het is Sara, ze loopt met me mee en zingt haar lievelingslied van de kleuterschool:

Sneeuwvlokje, wit rokje,

Waar kom je vandaan?

Ik kom uit de wolken

Naar beneden gegaan

Kom neer op mijn handen

Kleine lieflijke ster

Je brengt ons een groetje

Uit de hemel zo ver

Elsbeth schreef een boek over het verlies van haar dochter Sara die op 17-jarige leeftijd uit het leven stapte.

Moederhart vol rouw en liefde