Elsbeth

Elsbeth Kuysters (1962) is moeder, echtgenote en psychologe. Na de geboorte van dochter Sara start ze in 2000 haar eigen praktijk AMON. Drie waarden komen steeds terug in haar werk en leven: rust, reflectie en balans. In 2017 overlijdt haar dochter Sara als gevolg van zelfdoding. De dood van haar enig kind inspireert Elsbeth tot het schrijven van blogs en ze schreef het boek Moederhart vol rouw en liefde, dat met lovende kritieken is ontvangen. Het voorwoord is van Manu Keirse, bekijk het boek op www.elsbethkuysters.nl

Spulletjes opruimen van mijn overleden kind

In editie 6 van Nel Magazine schrijf ik over het bewaren en wegdoen van spullen van je overleden kind. Direct na het overlijden en in de eerste periode van rouw heb je niet het overzicht of inzicht wat later nog voor jou van waarde kan zijn. Eenmaal weggedaan kun je er nooit meer naar teruggrijpen. Haast maken met opruimen is dan ook niet nodig. Gewoon tijd pakken die voor jou oké voelt.

Lees verder »
overleden kind

Het nieuwe jaar in met je overleden kind

Ik wil eigenlijk niet dat het nieuwe jaar begint, ik wil 2017 voor altijd vasthouden, omdat ik nu nog kan zeggen dat ze dit jaar heeft geleefd. In dit jaar is ze nog bij ons geweest, heeft ze gelachen, gesport, gezongen en ja, ook veel geleden. Het is hartverscheurend om een jaar in te gaan waarin ze niet meer rondloopt en me niet meer aankijkt met haar blauwe ogen.

Lees verder »
zelfdoding

Zelfdoding: egoïsme of overgave?

In de zelfdoding van mijn kind zit ook overgave door het reiken naar de andere dimensie, in de wetenschap dat je groot verdriet toebrengt bij anderen en je tevens realiseert dat het niet anders kan dan zo. Een vorm van acceptatie van de pijn van je geliefden, die als een soort zelfkastijding in je hart snijdt. Ik heb het proces van nabij gezien en o wat heeft ze hieronder geleden, nog meer dan dat ze aan het leven zelf leed.

Lees verder »
Burn out

Is er een relatie tussen Burn out en Rouw?

De laatste maanden voor de dood van mijn kind voelde ik al meer stressklachten: autorijden ging nog prima, maar er moest niet ineens een lampje gaan branden op het dashboard waarvan ik de betekenis niet kende, want dan raakte ik in paniek. Mijn werk als psycholoog kon ik voortzetten, maar een update of wijziging van het computersysteem vloog me aan en bracht me uit balans. Het was in die tijd een broos evenwicht en onverwachte dingen kon ik lastig hanteren, dan voelde ik de adrenaline door mijn lijf gieren.

Lees verder »

Verlies komt na jaren sterker binnen

Het is nu ruim vier jaar geleden dat ons kind is overleden aan zelfdoding. Voor de omgeving is dat een lange periode, waarin na verloop van tijd zaken minder intens ervaren worden. Heel begrijpelijk. Bij mij, als moeder, is dat echter niet zo, het verlies komt nu zelfs sterker binnen dan voorheen. De beelden zijn scherper, haar laatste woorden hoor ik overduidelijk in mijn oor. Het maakt me stiller, ik trek me soms terug.

Lees verder »
rouw

Lentestorm van rouw

De lentestorm buiten lijkt een reflectie van het ongemak in mij. Nu mijn kind straks in juni vier jaar dood is, dacht ik het fysieke leed merendeels achter me te laten. Rouw woont ook in je lichaam en nestelt zich in elke vezel, zoals de liefde dat immers ook doet.

Lees verder »
sneeuwvlokjes

Sneeuwvlokjes uit de hemel

De wereld is van de ene op de andere dag veranderd in een wit tapijt van sneeuw, ijs en kristallen. Een deken van stilte en rust daalt neer over het land, valt over mij heen als een wit, satijnen sluier. In de vroege ochtend wil ik per se gaan wandelen om dit winterse tafereel in me op te nemen en besluit ik mijn meisje te bezoeken die sinds drieënhalf jaar op de begraafplaats ligt.

Lees verder »
kan rouw volwassen worden

Kan rouw volwassen worden?

Mijn kind is niet volwassen geworden, eind november zou ze eenentwintig jaar zijn. Zover is het schrijnend genoeg nooit gekomen, haar jarenteller staat stil bij zeventien. Ze neemt regie over haar eigen leven en overlijdt aan zelfdoding. Sterven is achterlaten en achtergelaten worden, schrijft de Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse.

Lees verder »
troost

Troost in warme sokken

Het moeilijkste voor me is te beseffen dat Sara zoveel pijn heeft gehad, dat haar lijden oneindig groot was. Ze kon niet verder, ze is zelf gestopt met haar leven, en dat laatste stuk is een bewuste keuze geweest. Niet zozeer de lange lijdensweg er naartoe, dat is haar domweg overkomen en is ons als ouders overkomen.

Lees verder »