Inspiratie

Na het overlijden van Valentijn was ik in de veronderstelling dat ik, vanuit mijn emotionele openheid, om hem aan het rouwen was. Echter was ik vooral ik bezig om mensen te laten voelen hoe groot het is om je kind te verliezen. Al die tijd dacht ik dat ik andere nodig had om mijn verdriet zichtbaar te maken. Een onmogelijke verwachting die meestal uitliep in teleurstelling.

De wereld is van de ene op de andere dag veranderd in een wit tapijt van sneeuw, ijs en kristallen. Een deken van stilte en rust daalt neer over het land, valt over mij heen als een wit, satijnen sluier. In de vroege ochtend wil ik per se gaan wandelen om dit winterse tafereel in me op te nemen en besluit ik mijn meisje te bezoeken die sinds drieënhalf jaar op de begraafplaats ligt.

Tygo is 11 jaar wanneer, door een ongeluk, zijn reis op aarde eindigt. Nicolette, zijn oude kleuterjuf, zit op een dag te mediteren als tot haar verbazing Tygo verschijnt. ‘Ik moet je iets vertellen!’ zegt hij. Dat ‘iets’ groeit uit tot een boek: Ik ben er gewoon nog. Ik interview Nicolette.

Op welke manier vertelt een arts dat een kind gaat overlijden. Hebben ze een ‘standaard’ manier om een slechtnieuwsgesprek te voeren? Leren ze dit in hun opleiding? Ik vraag dit aan Frank van Ooyen. Frank is physician assistant, kindergeneeskunde, en werkt als zaalarts. Frank heeft drie zonen waarvan er twee zijn overleden.

Het idee dat je niet ophoudt te bestaan als je doodgaat, heeft mij heel erg geholpen in het proces rondom Benja’s overlijden. Natuurlijk weet ik

Mijn kind is niet volwassen geworden, eind november zou ze eenentwintig jaar zijn. Zover is het schrijnend genoeg nooit gekomen, haar jarenteller staat stil bij zeventien. Ze neemt regie over haar eigen leven en overlijdt aan zelfdoding. Sterven is achterlaten en achtergelaten worden, schrijft de Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse.

Schuldgevoel, in welke vorm dan ook, gaat vaak hand in hand met rouwen. Artsen, familieleden, vrienden en de meeste mensen zeggen vaak – heel lief bedoelt – je hoeft je niet schuldig te voelen. Maar dat helpt eigenlijk niet, want je voelt je namelijk schuldig én dat mag. Het betekent alleen niet dat je het ook bent.

Te vroeg losgelaten, dat geldt voor mijn kind Sara. Zij heeft het leven los moeten laten op zeventienjarige leeftijd, ze koos er zelf voor. Is het daadwerkelijk kiezen of is het een niet-anders-meer-kunnen dan op deze manier te eindigen?

Het eerste van de rouwjaren is voornamelijk met het hoofd, het overdenken. In het tweede jaar komt het hart op de voorgrond met het voelen. En het derde rouwjaar ben je geneigd iets met de nalatenschap van de overledene doen, je komt in actie.

24 juni was de sessie ‘Opgroeien in de spirituele wereld’ live via NEL te volgen. Mercedes heeft daar verteld over Hoe het voor kinderen is als zij over zijn gegaan. Ouders konden daar live bij zijn en vragen stellen. Er waren ook vragen van ouders die niet aanwezig konden zijn. Lees hier de antwoorden op die vragen.