Het idee dat je niet ophoudt te bestaan als je doodgaat, heeft mij heel erg geholpen in het proces rondom Benja’s overlijden. Natuurlijk weet ik niet ‘zeker’ of er nog iets is hierna, maar dat ‘gevoel’ heb ik wel. Gabrielle, die haar zoon verloor en zelf medium is, zegt wél zeker te weten dat er leven is na de dood.
Hoe lang ben je al ‘een medium’?
Als ik terugkijk heb ik dit mijn hele leven eigenlijk al gekund. Ik heb het alleen weggestopt. Nadat mijn jongste kind geboren was dacht ik: nu ben ik weer aan de beurt. Ik ben een opleiding intuïtieve ontwikkeling gaan doen. Daar kregen we foto’s van mensen en dan moesten we vertellen wat we ‘binnenkregen’. Eerst dacht ik, het zal wel. Maar ik merkte dat ik veel meer wist dan dat ik dacht en dat ik kón weten. Ik vond dat zo frappant. Daarna ben ik allerlei opleidingen gaan doen en zijn alle kwaliteiten die ik al in me had weer vrij gekomen. Helderziend, helderhorend, heldervoelend, helderruikend, helderwetend. Door de opleidingen die ik deed gingen er steeds meer ‘laagjes’ vanaf waardoor ik steeds beter kon gaan doen wat ik deed. In 2001 ben ik mijn eigen praktijk gestart. Dat is niet altijd makkelijk geweest. Maar ik ben heel erg tevreden over waar ik nu sta.
Later heb ik wel eens aan mijn moeder gevraagd of ik als klein meisje ook wel eens wat zag. ‘Je zag altijd van alles’, zei ze. Wat ik me kan herinneren is dat toen ik negen was, ik een keer met mijn broer naar school liep. De vakantie was net af en we hadden eigenlijk geen zin om weer te beginnen. Ik zei tegen hem: ‘Als ik zo op school kom dan is mijn juf ziek en ben ik de hele week vrij’, en dat was ook zo. Hoe kan ik dat nou weten?
Wie is jouw doelgroep?
Ik richt me vooral op opleidingen en coaching maar in feite help ik iedereen. Mijn doelgroep zijn wel mensen die open staan voor een andere manier van denken. ‘Hoe kijk je er tegen aan als je kind overleden is’, bijvoorbeeld. Dan heb je keuze. Sommige mensen blijven er in hangen. Als je jezelf een andere manier van denken eigen maakt, dan kan je het ook anders doen. Het gaat echt over verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en dat vind ik heel belangrijk. Maar ik doe ook gewoon nog readings van overledenen. Vaak geef ik in dat uur ook een stukje coaching, help ik mensen om weer een beetje verder te kunnen.’
Hoe werkt een reading bij jou?
Meestal nemen mensen een foto mee. Dan kijk ik aan de hand van een foto of ik contact kan maken. Eigenlijk is het helemaal niet zo moeilijk. Het gaat erom dat je je hart opent voor de ziel van degene die overleden is. Zo maak je een liefdesverbinding, zo kun je communiceren. Maar omdat mensen vaak zoveel verdriet hebben in het hart, lukt dat niet.’
Ja, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Het is echt met aandacht naar je hart gaan, eigenlijk je hart een soort van ontspannen. Zo kan je het zeggen. Maar het is voor mij ook zo gewoon…
Oké dan heb je je hart opengezet, hoe weet je dan dat er iemand is?
Meestal hoor ik het. Soms krijg ik de stem van diegene door of de woorden die diegene gebruikt. Dan zeggen mensen: ‘Ja, dat zou Pietje ook zo gezegd hebben.’ Dan herkennen ze de woorden die ik gebruik. Maar ik heb via de foto ook een beeld van diegene, zo maak ik contact.’
Hoe maak je het onderscheid tussen de gedachtes van de ander of van jouzelf?
Je moet je eigen gedachtes uitschakelen. Dat is in het begin het lastigst. Je denkt vaak, misschien verzin ik dit wel. Maar op een gegeven moment merk je dat je erop kan vertrouwen dat de gedachtes die in jouw hoofd komen, dat dat de gedachtes zijn van diegene die je aan het readen bent. Ik geef ook readingopleidingen en het valt me elke keer weer op dat mensen zonder enige ervaring al snel heel veel kunnen.’
Kan iedereen het?
Als je je ervoor open durf te stellen, denk ik het wel ja. Mijn huidige man was altijd héél erg sceptisch hierover. Maar zelfs hij heeft een ervaring gehad: Hij heeft zijn overleden moeder een keer naast hem zien staan. Ik merk wel dat hoe beter je met de aarde verbonden bent, want dan ga je ‘uit je hoofd’, hoe makkelijker het is om het contact te hebben. Als je heel zweverig bent zit je eerder in je hoofd en dan gebeurt het wel eens dat mensen hun ‘eigen waarheid’ er tussen door gooien.’
Zeggen zielen wel eens wat vervelends?
Nee eigenlijk niet. Je legt natuurlijk een verbinding vanuit liefde. Ik kan me niet herinneren dat het ooit gebeurd is dat een ziel vervelende dingen heeft gezegd. Het is toch zo dat ze daarboven tot een bepaald inzicht zijn gekomen en heel anders kijken naar dingen. Als er ruzie was of onbegrip in het aardse leven dan voelen die zielen dat vaak niet meer zo.
Kan je zielen ook storen?
Mensen zeggen vaak: ‘Ik wil diegene niet storen’ of ‘Je moet de doden met rust laten’. Maar de zielen willen niets liever dan dat ze gehoord worden. Zij hebben een hele andere kijk dan toen ze op aarde waren. Zij willen mensen op aarde weer in het geluk hebben. Ze zijn juist blijer als je weer gelukkig bent. Dat je in je verdriet blijft hangen, dat is niet de bedoeling. Dus als je een reading wil, doe het dan vooral. Het kan je zoveel rust brengen. Ik heb het zelf ook zo ervaren. Twee dagen na het overlijden van mijn zoon voelde ik hem bij me. Hij was zo enthousiast, hij zei: ‘Ik heb alles geleerd in het leven wat ik wilde leren en ik heb zelfs nog meer geleerd.’ Dat heeft mij heel veel rust en acceptatie gegeven.’
Lees ook de blog van medium Mercedes Sharrocks: Opgroeien in de spirituele wereld.
Wil je vertellen wat er met je zoon is gebeurd?
Hij zat op de binnenvaart. Hij stond voor op het schip. Toen ze een sluis ingingen ontstond er golfslag. Er knapte een touw dat sloeg tegen z’n hoofd waardoor hij in het water belandde. Ze hebben hem er gelijk uitgehaald maar hij had zoveel hersenletsel dat hij niet kon blijven leven.’
Wist je van te voren dat dit ging gebeuren?
Als ik terugkijk zijn er zoveel signalen geweest. Ik heb daarvoor drie keer een droom gehad waarin iemand overleed, maar ik wist niet dat het over hem ging. Vanaf het moment dat hij op de binnenvaart zat heb ik al een paar keer gedacht: het zou me niet verbazen als hij een ongeluk krijgt. Achteraf vallen de puzzelstukjes op de plek. Toch was het toen het gebeurde een vreselijke shock. Die avond belde ik een vriendin en ik zei: ‘Ik hoop wel dat hij het licht heeft gevonden’. Toen hoorde ik meteen de stem van m’n vader en moeder en die zeiden: ‘Hij is bij ons en het gaat goed met hem.’ Dat was een hele geruststelling.
Kon je niet meteen met hem zelf ‘praten’?
Nee niet meteen, dat heb ik ook niet geprobeerd. Ik zat ook in zo’n rollercoaster, daar had ik de rust nog helemaal niet voor. Ik heb dat bij hem gelaten. Pas een paar dagen later voelde ik hem bij me en nu is hij er eigenlijk altijd. Als ik in de auto zit dan zie ik hem via het spiegeltje zitten op de achterbank. Ik heb een praktijkruimte in Heerhugowaard daar is hij eigenlijk altijd. En dat is heerlijk.
Maar ik neem aan dat je wel veel verdriet hebt gehad evengoed.
Ja dat klopt. Maar dit is wel een hele grote steun. Ik weet dat het goed is met mijn kind. Hij vertelde mij: ‘Ik wilde leren geen slachtoffer meer te zijn en dat heb ik geleerd in dit leven.’ Ik heb nu een andere band met hem dan toen hij nog leefde. Hij geeft me heel veel informatie. ‘En er komt nog meer’, hoor ik hem nu zeggen haha.
Je ‘ziet’ hem nu waarschijnlijk vaker dan toen ie nog leefde, zou je evengoed willen dat hij nog leefde?
Ik zou graag willen dat ik hem nog eens vast kon houden. Dat mis ik heel erg want dat kan niet. Maar het heeft me ook zoveel gebracht. Het mediumschap en hoe ik daarom om kan gaan met zijn overlijden. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Heb je tips voor ouders van overleden kinderen?
Wat ik ze vooral zou willen zeggen is: ‘Je weet niet van te voren hoeveel tijd je hebt hier op de aarde. Dat weet je voor je kind of welke dierbare dan ook, ook niet. Er is een leven na de dood. Niet alleen voor degene die over is gegaan maar óók voor jezelf. Wat doe je met dat leven? Blijf je in het verdriet hangen waardoor je zelf ook een beetje dood bent of ga je uit dankbaarheid voor degene die over is er nog wat van maken. Want dat hebben ze liever dan dat je je ‘zielig’ blijft voelen.
Bezoek hier de website van Gabrielle.
Veel ouders voelen zich schuldig als ze weer gelukkig zijn…
Je hoeft je niet schuldig te voelen. Een ziel kiest voor een bepaald leven en jij hebt ook voor een bepaald leven gekozen. Dat matcht en je gaat allebei je taak doen. Schuldgevoelens? Daar los je niks mee op en je blijft erdoor in een slachtofferrol zitten. Eigenlijk zou ik willen zeggen: ‘Uit eerbetoon voor degen die overleden is, maak het leven zo mooi mogelijk’. Dat is het mooiste wat je kan doen voor iemand die overleden is.’