Tekens van mijn overleden kind

De derde sterfdag van Sara komt eraan. Op 25 juni 2017 is ze overgegaan naar een andere dimensie, zeventien jaar oud. Ik kan er soms tegenop zien, maar als de dag er eenmaal is ben ik de rust zelve. De ochtend is voor mijn echtgenoot en mij. En voor de rest zien we het wel. Vorig jaar werden we door onze buren de zusters Benedictinessen uitgenodigd om met hun de kerkviering bij te wonen en daarna samen koffie te drinken. Dat zit er nu vanwege de corona-maatregelen helaas niet in. 

Volop tekens van Sara

De tekens die mijn kind me geeft zijn er in overvloed. Ze spreekt me moed in als het even tegen zit. Ik hoor ze in mijn oor soms kritische of relativerende opmerkingen plaatsen. Ze stuurt de poes op me af als ik in bed lig en even niet verder kan. De kat is aanhankelijker dan ooit, likt mijn handen, spint als een dolle en geeft me voortdurend kopjes. De vlinders, libellen en hommels vliegen in onze tuin letterlijk rakelings langs me heen. Ze tonen engelengeduld als ik ze op beeld wil vastleggen, soms lijkt het alsof ze speciaal voor mij willen poseren. Afgelopen zondag had ik een mooie ervaring in onze bloeiende tuin. Een heel klein, blauw vlindertje fladdert druk op en neer en neemt geen lunchpauze. Op een gegeven moment gaat het boomblauwtje, de naam heb ik later opgezocht, toch voor me op de vlinderstruik zitten, haar vleugels ingeklapt. Ik vraag in gedachten of ik haar vleugels misschien mag zien, en ik sta klaar met de camera in de aanslag. En het wonder voltrekt zich voor mijn ogen: heel langzaam opent ze haar vleugels zodat ik er vier plaatjes van kan vastleggen. Prachtig blauwpaars met aan de randen donkerpaars. Wow, dat is wel een heel bijzonder moment. En weg is ze weer, druk fladderend hoog boven de groene coniferen. Geen tijd te verliezen, alsof ze nog iets heeft in te halen. 

Voor de tweede keer moeder

Ik kan me in totale vrede voelen, zoals ik vroeger samen met Sara ergens was en kon genieten van dat wat is. Ze kriebelt in mijn haar op een manier dat ik er soms van schrik. Het voelt als een klein spinnetje of een ander insect en ze weet donders goed: daar houdt moeders echt niet van! Ik voel me haast schuldig als ik met mijn hand heftig door mijn haren strijk om het ondiertje te verjagen. Oeps, er zat helemaal niks, sorry Saar. 

Door de dood van Sara ben ik voor de tweede keer moeder geworden. Eerst ben ik moeder van een kind, en later word ik moeder van een overleden kind. Het is te ingrijpend om op de oude voet verder te gaan met mijn leven. Ik wil nieuwe verlangens geboren laten worden, nog bewuster leven met de natuur en de wereld om me heen. Er ontstaat nu ruimte in mezelf waardoor ik ook mogelijkheden zie en benut om deze verlangens te gaan leven: het schrijven van een boek, de blogs, en nog veel meer bezieling zit er in het vat.

Liefde en verbinding zijn onsterfelijk

Mijn overleden kind is nóg meer deel geworden van mijn leven dan voorheen, ik leef haast voor twee. Ze schrijven wel eens dat niets zo aanwezig is als een overleden kind. Dat kan ik beamen. Buiten mijn werk zijn er veel dingen die ik aanpak in verbinding met Sara. Ik kan nu eenmaal niet anders, ze stuurt me op een liefdevolle manier in een bepaalde richting zodat ik geluk kan ervaren. Ze is in mijn adem gekomen, ze zit onder mijn huid en plant regelmatig ideeën of inspiratie in mijn hart. Na drie jaar ben ik nog steeds zoekende naar een vorm om het verlies van Sara te integreren. Bestaat er eigenlijk wel een vorm? Of is dat wie ik nu ben en voel, het eindpunt? Onze liefde is nog meer verdiept. Ik voel zo duidelijk dat de liefde en de verbinding eindeloos zijn, dat zal er altijd zijn tussen ons. 

Soms net niet genoeg

En toch, ondanks de liefde die er gewoon is, en ondanks de tekenen die ik van haar krijg, is het soms net niet genoeg. En deze gedachte maakt me verdrietig omdat het lijkt alsof ik een ondankbaar mens ben. Maar dat ben ik juist niet. De gedachte van ‘Waarom moet mij dit overkomen?’ heb ik eigenlijk nooit. Die jas van het slachtofferschap trek ik niet aan want het past me niet goed. Te strak, te ongemakkelijk en te onwaar voor mij. 

Ik weet dat Sara zó haar stinkende best doet om er voor me te zijn. Onbaatzuchtig is ze aan het werk voor mij en de wereld, ze is nog steeds de bordercollie die alles en iedereen bij elkaar wil houden. Ze weet heus wel welk offer ik als moeder heb moeten brengen om haar te laten gaan. Er is geen vervanging van de fysieke nabijheid en aanraking van je kind of het hebben van een pittige discussie met elkaar. Het is voorbij dat we hand in hand naar de stad gaan en een beetje slenteren met ons tweetjes. Soms, ja soms is onze verbinding nu voor mij net niet genoeg om de droefenis van het moment te verjagen.

Ik vraag haar zachtjes om vergiffenis voor mijn onmacht en mijn rotgevoel, ik wil haar geen pijn doen. En vertel haar dat het niet aan haar ligt maar dat het in mij zit. Ze weet het en fluistert in mijn oor:  ‘Het is goed mama, laat het er maar gewoon zijn’. 

Op 24 juni geeft Medium Mercedes Sharrocks een online lezing over opgroeien in de spirituele wereld, ook zal zij iets vertellen over de tekenen die kinderen geven.