Een gekke herinnering die niet gek is

Of ik een navelstrengherinnering wil. Een wat?! Een navelstreng – herinnering. Gatver. Natuurlijk wil ik die niet. Wie bedenkt nou zoiets. ‘Uhh.. Nee, bedankt’, zeg ik netjes.

Ik zit op een ziekenhuisbed. Vandaag word ik ingeleid. Job draait vrolijk rond en schopt tegen mijn buik. Een heerlijk gevoel. Mijn baby. Veilig en warm in mama’s buik. We zijn onafscheidelijk. Verbonden door een navelstreng. Maar niet lang meer. Vandaag wordt hij doorgeknipt. Letterlijk en figuurlijk. We zullen straks afscheid moeten nemen, lieve Job.

Mogelijke herinneringen

De medisch maatschappelijk werkster zit aan mijn bed om het één en ander uit te leggen over de bevalling. Een onderdeel hiervan is het bespreken van mogelijke herinneringen aan Job. Ze bieden meerdere opties aan. Superlief, vind ik. Een handafdrukje? En een voetafdrukje? Foto’s van de bevalling? Van daarna? Of een plukje haar? Ja, al die dingen wil ik wel. Maar een stuk navelstreng?! Zo’n bloederige inktvis-achtige sliert. Wat moet ik daar nou mee?

Witte labjas

De maatschappelijk werkster vertelt dat ze mijn reactie wel vaker hoort. ‘Maar’, zegt ze, ‘als moeders het kunstwerkje zien, vinden ze het altijd prachtig.’ Het is ooit bedacht door de laborante die het voor ons zal maken. Het is blijkbaar een microscopisch dunne dwarsdoorsnede van de navelstreng, die ze roze of blauw kleuren en daarna inlijsten. Ik kan me er nog steeds geen voorstelling van maken. Maar van de laborante wel. Een lieve vrouw in een witte labjas. Ik leg mijn hand op mijn buik en voel Job. Verbonden. Door die navelstreng. De symboliek van de herinnering spreekt me eigenlijk wel aan.

Vooruit, doe maar

‘Vooruit, doe maar’, hoor ik mezelf zeggen. Het betekent dat ze een klein coupje van de navelstreng nemen na de bevalling. En na zes weken kan ik het kunstwerkje komen ophalen. Dat is dan meteen een gelegenheid om even terug te blikken op de bevalling met de betrokken verloskundigen.

Poeh… Over zes weken… Hoe zou mijn leven er dan uitzien? In elk geval zonder vrolijke schopjes in mijn buik. Zonder Job. En mét lege handen. En mét een immens groot verdriet. Ik heb nog geen idee wat me te wachten staat.

Lees het verhaal van Job

Navelstrengherinnering

En dan, na zes weken, komen we terug in het ziekenhuis. Ik had er tegenop gezien om weer te gaan. Maar het weerzien met de verloskundige valt me mee. De verloskundige overhandigt het houten lijstje met de navelstrengherinnering. Ik zie twee lichtblauwe cirkeltjes, onder elkaar. Bijna doorzichtig. En in elk cirkeltje liggen drie kleine cirkeltjes: de bloedvaten waarmee Job mijn zuurstofrijke bloed en voedingsstoffen kreeg. Op de achterkant van het lijstje staat: ‘Dit is een stukje navelstreng waarmee Job verbonden was met zijn moeder.’

Ik barst in tranen uit. En ineens besef ik het. Ook al is Job er niet meer, we zijn voor altijd verbonden. Een mooiere herinnering aan hem kan ik me niet wensen.

Bekijk hier wat Sophie allemaal doet.