Ik kijk op mijn telefoon. Hij puilt uit van berichten van anderen in hun cocon. Filmpjes en foto’s. Van families met broertjes en zusjes. Samen knutselen, samen spelen en samen knuffelen op de bank. En ineens voel ik het. Een stekende pijn. Ik herken dit. Het is mijn hart dat breekt. In ontelbare stukken.
En een beoordeling op de schaal van rouw. En daar zat ik nou net niet op te wachten. Want als je een ‘goed’ kan halen voor rouwen, dan kan er dus ook een kans zijn op een ‘onvoldoende’. En een onvoldoende voor verdriet, dat kan toch niet?
We bespreken de herinneringen die er mogelijk zijn. Hand- en voetafdrukjes, plukjes haar. Ja dat wil ik allemaal wel. Of ik ook een navelstrengherinnering wil. Een wat?! Een navelstrengherinnering. Gatver. Natuurlijk wil ik die niet. Wie bedenkt nou zoiets. ‘Uhh.. Nee, bedankt’, zeg ik netjes.
De situatie is vast heel herkenbaar: Je ontmoet mensen voor het eerst en ze vragen nietsvermoedend naar je kinderen. Vertel je dat je een overleden kind hebt, of ontwijk je de vraag? Sophie schreef over haar ervaring.
Sophie vertelt in haar blogs over deze onmenselijke keuze, over hun leven daarna en over hun dochter die op een hartverwarmende manier met Job en de situatie omgaat.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
