Mijn kind is niet volwassen geworden, eind november zou ze eenentwintig jaar zijn. Zover is het schrijnend genoeg nooit gekomen, haar jarenteller staat stil bij zeventien. Ze neemt regie over haar eigen leven en overlijdt aan zelfdoding. Sterven is achterlaten en achtergelaten worden, schrijft de Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse.
In deze periode van het jaar komen bij mij als achtergelatene, veel herinneringen naar boven. Ik hoor een kreet beneden en haast me met grote sprongen de trap af. Ik zie mijn meisje met een verrukt gezicht en rode wangetjes ronddansen in onze woonkamer. Het mandarijntje dat in haar schoen lag, van sint en piet, houdt ze met beide handen stevig vastgeklemd tegen haar borst. Op latere leeftijd maakt ze vol overgave surprises voor familie, klasgenoten en mededansers van de balletgroep. Wat hebben we plezier beleefd aan de heimelijke voorbereidingen en stiekem gelachen om de verstopte humor in haar rijmen.
De dagen worden steeds korter nu, het is al vroeg donker. Als ik door de binnenstad slenter, komt er stemmige kerstmuziek ongewild zachtjes mijn oren ingeslopen. Boven mijn hoofd flonkert de sfeervolle kerstverlichting als een beschermende sterrenhemel. Hoewel ik erg geniet van dit tafereel roept het ook onherroepelijk heimwee op naar de jaren dat Sara nog leefde. Verdriet kan je soms overvallen als een dief in de nacht. Ik ervaar de pijn dat ik niets meer kan kopen voor haar, haar te verrassen met iets kleins.
Lees ook de andere blogs van Elsbeth op NEL Magazine
Ik mis het samen zitten op de bank, dat ze vertelt waar ze mee stoeit als opgroeiend kind. Onze vertrouwensbondjes. Ze aarzelt, draait met haar ogen en met blosjes op de wangen praat ze. Moet er zelfs van huilen en ze schurkt zich met haar kinderlijfje tegen me aan. Ik proef haar zoute tranen op mijn lippen. Haar lange haren hangen los en wild voor haar ogen. Wat hou ik toch zielsveel van mijn kind. Met het ouder worden vertelt ze haar diepste donkerte niet meer. Alsof ze nog even kan ontsnappen door te chillen met vrienden en afleiding te zoeken. Iemand deelgenoot maken van haar gedachten maakt haar onvrij. Het is dan immers voor altijd geweten.
Bewust zoek ik soms momenten en activiteiten op die me pijn doen. Ik maak op haar geboortedag een adventskrans, vroeger samen en nu alleen. Juist dat toch te doen en daardoor het gemis extra te voelen, brengt me dichter bij haar en geeft me troost. Een vorm van intimiteit die ik zelf kan creëren tussen mij en mijn overleden kind. We kunnen weer vertrouwelijke onderonsjes hebben, weten elkaar te vinden als de behoefte erom roept. Mijn kind daar ergens boven en ik hier beneden op deze aardbol. Ik leef intenser dan ooit, het lijkt wel of ik voor twee moet leven. Ik schreef een boek, ik blog en zit op Instagram. Haha, dat zou ze echt hilarisch vinden. ‘Nu nog vloggen mam’, hoor ik haar gillen.
Eenentwintig is ze niet geworden. Als zij dan niet meer kan, wellicht mag ik het dan doen voor haar. Misschien kan ik volwassen worden met mijn rouw.
Elsbeth schreef een boek: ‘Moederhart vol rouw en liefde’ over haar ervaringen in het leven en de na de dood van Sara.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
