Hi, ik ben Rosan de mama van Bent. Ik heb nog meer titels maar dit is de belangrijkste titel die ik heb. Ik ben mijn zoontje verloren. Na acht fantastische, zorgeloze maanden met hem in mijn buik. Ik wil je vertellen wat mijn inzichten waren in de periode na het verlies van hem.
Laat me allereerst vertellen hoe erg ik het vind wanneer je dit leest en ook jij je kindje moet missen. Ik weet hoe je je voelt. Voor iedereen is de ervaring heel persoonlijk. De gevoelens die je voelt en gedachten die je hebt. Dus ergens weet ik hoe je je voelt en ergens zal het altijd ook een beetje anders zijn. En dat is helemaal oké. Weet dat alle gevoelens die je ervaart er mogen zijn. Je mag boos zijn. Je mag je schuldig voelen. Je schuldig voelen betekent niet dat je schuldig bent. Het betekent dat je een gevoel van verantwoordelijkheid en liefde voelt voor je kindje. Je mag verdrietig zijn. Verontschuldig je alsjeblieft ook nooit voor het tonen van je verdriet. Dit mag er zijn. Je mag zelfs ook lachen. Om een grapje van je partner of een vriendin. Het zal gek voelen, je zal je wellicht schuldig voelen. Maar dit mag. En zelfs schaamte. Ook dit betekent niet dat deze gevoelens gegrond zijn maar je mag de gevoelens wel ervaren. Alle gevoelens mogen er zijn.
Voor mij betekende het naast het voelen van al deze emoties óók voor gevoelens van liefde, kracht en bewustzijn. Nu pas wist ik echt hoe kort het leven kan zijn en hoe snel het leven kan veranderen. Dan kan je maar beter de dingen doen die je leuk vind. En wat is het dan dat je echt leuk vind? Er waren zoveel dingen die ik leuk vond die ik niet meer deed. Ik was me hier eerder niet eens bewust van. Ik werd me er bewust van hoe belangrijk het is de tijd die je gegeven is te besteden aan dingen en mensen die je energie geven. Ik leerde meer stil te staan bij het nu, in het moment genieten van de fijne dingen die het leven mij nog te bieden heeft en de dingen die je graag wil doen, niet uit te stellen. Je weet namelijk niet wat de toekomst je brengt, het enige dat je gegeven is is het hier en nu. Je zorgen maken over het verleden of de toekomst zorgt er alleen maar voor dat je hier niet optimaal van kan genieten. Dit zal ook niet altijd lukken, soms ben ik ook gewoon verdrietig of boos om het verleden of maak ik me zorgen om de toekomst en dat is ook oké. Hoe meer je deze gevoelens toe laat, hoe intenser je gevoelens van blijdschap ook weer kan ervaren.
Lees ook: ‘Dankjewel dat je mijn kind wil(de) zijn.’
Ik leerde dat de verbindingen met de mensen om me heen het belangrijkste zijn in het leven. De tijd die ik met hen doorbreng, koester ik. Ik wil ook echt aanwezig zijn in het moment wanneer ik met hen ben. Tevens heb ik liever de pijn van het verliezen van de mensen waar ik van hou, dan dat ik mijn hart afsluit voor echte verbindingen, om mezelf voor de pijn om hen ooit te verliezen, te beschermen. Zo koester ik ook de acht maanden die ik met mijn zoon had en heb ik liever de pijn van het gemis dan dat ik deze acht maanden met hem niet had meegemaakt. Ik zal hem mijn hele leven missen maar ben ook zo dankbaar voor de tijd die ik wel met hem door heb kunnen brengen en dat hij mij moeder maakte. Zijn moeder. Ik zal deze titel ook voor altijd dragen, niet alleen met verdriet en gemis maar vooral met zo ontzettend veel liefde.
Deze blog is geschreven door één van de lezers van NEL. Wil je ook bijdrage aan de input van NEL Magazine, of gewoon meelezen, meld je dan aan op onze besloten facebookgroep.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
