Troost door dierenliefde

Dat dierenliefde onvoorwaardelijk is weet ik, maar ná het overlijden van mijn dochter Sara beleef ik dat nog intenser net als de troost die een (huis)dier kan bieden. Even voorstellen onze kat Liesje, 12 jaar oud nu, van het soort Europese korthaar. Bijnaam tante Jo. Sara is zeven jaar als we aanbellen bij één van de pleegmoeders van het dierenasiel. “Laten we rustig afwachten welke kitten er naar ons toekomt”, zeg ik.

En na een paar minuten komt heel voorzichtig, letterlijk op hoge pootjes, een mager maar wollig poesje om ons heen drentelen. Ze snuffelt en ruikt aan mijn kind, we bezwijken zowat aan het hoge schattigheidsgehalte. Ah zo lief. Als de kitten drie maanden oud is mag het vanuit het pleegadres overgeplaatst worden. Liesje komt definitief bij ons wonen, aan proeftijd doen we niet.

Elke avond gaat de kat mee naar boven

Die twee zijn onafscheidelijk, Sara en Liesje. Op vakantie in Frankrijk hangt er een foto van Liesje in de tent, de kat moet gewoon mee. Dan maar zo, geen discussie. Het verlangen om de poes ná de vakantie weer te zien en te kroelen is groot. Ook als onze dochter ouder wordt blijft de band bestaan, wordt zelfs nog hechter. Elke avond gaat de kat met mijn kind mee naar boven, en vleit zich op het ronde blauwe kussentje naast haar bed.

Een schaterlach als Liesje weer één van die rare poses aanneemt in de stoel. Ze ligt volledig uitgestrekt op haar rug, de poten gekruist in de lucht. Kopje naar achteren en tongetje half schuin naar buiten, een hysterisch tafereel. Ik zit op een avond op de bank in de woonkamer en lees een papieren artikel over stress en burn-out. Liesje kruipt brutaal op mijn schoot, er is eigenlijk geen ruimte daar maar ze moet er toch zijn. Ze nestelt zich precies bovenop het artikel in een houding van totale overgave. Haha, ik realiseer me onmiddellijk dat er geen betere stressinterventie bestaat.

Een taal zonder woorden

Het verdriet is groot als Sara is opgenomen bij de ggz, Liesje kan niet mee. Haar trouwe maatje aan wie ze misschien wel alles vertelt, waar het 100%  veilig is, die haar troost en warmte biedt. De beste therapeut ‘ever’ kan niet bij haar zijn, juist nu. Als ze in de weekenden thuiskomt springt Liesje op haar schoot, de tijdelijke ontspanning bij mijn kind is zichtbaar. Katten zijn zó gevoelig en pakken energieën op. Ze ontladen je van negatieve energie, komen je troosten als jij het nodig hebt. Of ze maken je onverwachts aan het lachen door hun rare capriolen. Een kat spreekt een taal zonder woorden, en begrijpt onzichtbaar alles wat in jou leeft. Zo zacht en vol van wijsheid.

De kat geeft troost als stervensbegeleider

Sara is even thuis voor het weekend en gaat zondagavond naar boven om te slapen. En natuurlijk volgt Liesje haar zoals altijd. Ongeveer een uur later hoor ik vanuit de gang de poes zachtjes miauwen en zo laat ze weten dat ze naar de woonkamer wil. Frans en ik besteden er geen bijzondere aandacht aan. Ze springt op de bank en rolt zich op naast me als een bolletje wol. Die avond is ons lieve kind overleden en Liesje is daar hoogstwaarschijnlijk stille getuige van geweest. De vacht van Liesje ruikt naar de lievelingsgeur van onze dochter. Het lijkt erop dat de kat de rol van stervensbegeleider op zich heeft genomen. Na het volbrengen van haar taak is ze naar beneden gekomen. Liesje heeft vanaf het moment van overlijden het overgaan van Sara onmiddellijk aanvaard. Ondanks de drukte die nacht in onze woonkamer vanwege opgestarte hulpverlening, blijft ze liggen op de bank. Volkomen sereen en op haar gemak. En dat valt ons op want normaal houdt ze niet van reuring en onbekende mensen om zich heen. De rust van Liesje helpt ons en brengt vrede en troost. Met de kat als gids voor de overkant was ons kind niet alleen. Dierenliefde als wijze hulpbron.

Ik ben tweede keus geworden

Liesje ligt buiten languit op de verweerde houten tuinbank in onze hof. En dan weet ik, de lente komt er aan……. het ontluiken van nieuw leven, de openspringende bloesemknoppen. Sara houdt zo van dit jaargetijde. Als ik naar bed ga komt Liesje trouw achter me aan, na het overlijden van Saar ben ik een goede tweede keus geworden.  Ze ligt nog steeds elke avond op het kussentje op de meisjeskamer van Sara óf op de zolderbank. Kennelijk hebben beide plekken nu nog een goede energie, anders gaat ze er niet liggen. Heel troostend en hoopvol voor ons. Ze ligt bij me op bed als ik even niet verder kan. En ja, ze springt ook nog steeds op mijn schoot en nestelt zich in een onmogelijke positie bovenop de krant die ik aan het lezen ben. Dank je wel Liesje dat je er bent. Blijf nog even, alsjeblieft.

Lees hier alle blogs van Elsbeth.

Volg Elsbeth hier op LinkedIn.