De buitenwereld leek zo groot; na het overlijden van ons kind

Vroni (44) Over Tim, geboren met 24 weken, na 15 weken overleden in 2015.

Ik ben Vroni, 44 jaar en getrouwd met Paul. We wonen in Limburg en ik heb 13 jaar geleefd met het gegeven dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. In december 2014 kreeg ik het vermoeden – en de hoop dat ik zwanger zou kunnen zijn. Dit werd een paar dagen later bevestigd door de verloskundige. Ik was toen al 17 weken zwanger. Tijd om van de schrik te bekomen kregen we niet. Zeven weken later op 27-2-2015 kwam hij geheel onverwacht ter wereld. 24 weken, 2 dagen. 616 gram en 29cm. Onze zoon Tim.

Voorzichtig naar voren kijken

Een hele onzekere tijd brak aan. Ons mannetje te zien aan al die kabeltjes en slangetjes, gescheiden door een glazen wandje, en niet zomaar kunnen knuffelen samen. Eerst keken we per uur hoe Tim het deed. Dit ging langzaam over naar van dag tot dag en toen durfden we voorzichtig verder naar voren te kijken. Dagen, weken, maanden.

Tim was heel kwetsbaar, maar vocht zich overal bovenop, liet zich er niet zomaar onder krijgen en wij vochten met hem mee. Ieder hobbeltje, heuveltje en grote berg nam hij, dat gaf ons hoop. En hij leek het te gaan redden. Wat waren wij trots op hem. De artsen stonden versteld en spraken voorzichtig over naar huis gaan. We waren er zo dichtbij. En toen, na vijftien weken en vijf dagen, hebben we Tim op de eigenlijk uitgerekende datum17-6-2015 toch nog onverwacht los moeten laten..

Hobbelige weg met elkaar

Het verdriet is immens groot, accepteren of het een plaatsje geven lukt niet. We leren er mee leven zeg ik maar. We zijn nu bijna acht jaar verder. En terugkijkend was het niet altijd makkelijk. Het was vaak ontzettend moeilijk om elkaar te blijven vinden tussen al dat verdriet. Het is zo gemeen dat je kindje overlijdt en dat je dan ook nog met elkaar die hobbelige weg over moet. Iedereen rouwt anders. Dat hebben we met vallen en opstaan geleerd. Maar altijd hebben we het vertrouwen gehouden in de liefde die we voor elkaar voelen.

Wij hebben de hele vijftien weken in het ziekenhuis en in het Ronald Mc Donald huis gewoond. Nieuwe vriendschappen zijn ontstaan, oude vriendschappen zijn verloren gegaan. Want in tijden van nood leer je je vrienden kennen, helaas is het echt zo. Vele begrijpen niet in welke achtbaan je zit, begrijpen niet dat je geen tijd hebt om even te bellen om uit te leggen hoe het gaat, want over vijf minuten kan het zomaar weer heel anders zijn..

De buitenwereld leek zo groot

Na het overlijden van Tim was het moeilijk om de draad weer op te pakken. De buitenwereld leek zo groot. Kleine dingen, zoals boodschappen doen werden immense stappen om te nemen. Om ons onder de mensen te begeven werd een hele opgave. Ik kreeg zelf alle tijd van mijn werkgever om op mijn eigen tempo terug te keren in het werkveld, maar mijn man had dit geluk niet. Zijn werkgever had geen begrip voor de situatie, wat alles nog moeilijker maakte. Maar we hebben de tijd genomen die we nodig hadden. We hebben lang moeten zoeken naar de nieuwe wij. En soms zijn we nog zoekende.

Geleerd van Tim

Wat we wel hebben geleerd van Tim, is om niet zomaar op te geven en te genieten van alle kleine dingen die op ons pad komen… We voelden ons in het begin schuldig dat we weer lachten, plezier hadden, maar dat gevoel mag er zijn! En op de meest onverwachte momenten komt ook net zo vaak het grote verdriet naar boven. Bij het luisteren van bepaalde muziek, bij het ruiken van een bepaalde geur of zomaar uit het niets en ook dat grote verdriet mag er zijn.

Wij hebben ervoor gekozen om Tim thuis te houden. Zijn urn heeft een mooi plaatsje in de woonkamer. Zijn naam staat erbij op het naambordje aan de voordeur en op de deur van wat eigenlijk zijn slaapkamer zou moeten zijn, staat ook zijn naam. Foto’s uit de heftige periode hangen trots in de woonkamer. We vieren ieder jaar Tim zijn verjaardag en familie komt even op de koffie. En ook op de dag dat we Tim los hebben moeten laten, staan we als gezin bewust samen stil.

Dreigde weer een vroeggeboorte

Na veel wikken en wegen hebben we de stap gezet om een volgende zwangerschap aan te durven. Met veel controles en intensieve begeleiding durfden we de stap te zetten. Ook deze zwangerschap ging niet van een leien dakje. Na 23 weken dreigde er weer een vroeggeboorte. Maar we wisten nu wat ons te wachten stond, en we hebben er geen twijfel over gehad om die achtbaan weer in te stappen, mocht het nodig zijn. Maar met de juiste zorg en steun van de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis van Maastricht heeft de zwangerschap tot 37 weken geduurd en zijn we opnieuw trotse ouders geworden en is Tim grote broer van Sem. Tim neemt voor altijd zijn plekje in ons gezin in. Hij hoort er voor altijd bij. Sem groeit op met de verhalen over zijn grote broer Tim. Hij herkent hem op foto’s en steekt iedere avond een kaarsje voor hem aan. Als mensen ons vragen hoeveel kinderen we hebben zeggen we trots twee!

We kijken dankbaar terug op de tijd dat Tim bij ons is geweest. Veel te kort, maar met een onuitwisbare indruk achterlatend, het zijn de kleinste voetstappen, die de grootste plaats in ons hart hebben.

Wij wensen iedereen die met dit gemis moet leven, alle kracht en liefs om jullie verlies te kunnen dragen.