Elsbeth

Te vroeg losgelaten, dat geldt voor mijn kind Sara. Zij heeft het leven los moeten laten op zeventienjarige leeftijd, ze koos er zelf voor. Is het daadwerkelijk kiezen of is het een niet-anders-meer-kunnen dan op deze manier te eindigen?

Het eerste van de rouwjaren is voornamelijk met het hoofd, het overdenken. In het tweede jaar komt het hart op de voorgrond met het voelen. En het derde rouwjaar ben je geneigd iets met de nalatenschap van de overledene doen, je komt in actie.

Door de dood van Sara ben ik voor de tweede keer moeder geworden. Eerst ben ik moeder van een kind, en later word ik moeder van een overleden kind. Het is te ingrijpend om op de oude voet verder te gaan met mijn leven.

De begraafplaats, waar onze doden een laatste rustplaats krijgen, een plek ‘vol liefde’? Ja, dat kan ik volmondig beamen. Rouw en liefde horen bij elkaar, zoals de zon en de maan, en de aarde en de lucht.

Nu ik zelf een andere invulling moet vinden voor mijn Moederdag, besluit ik ook het laatste oliepotje in mijn tuin op te ruimen. Het staat er al meer dan drie jaar en is na het overlijden van Sara nooit meer aangeraakt en afgemaakt.

Ik mis mijn meisje in tijden van deze coronacrisis harder dan voorheen. Ik realiseer me nu hoezeer ik in mijn eigen bubbel leef ná de dood van Sara. Deze luchtbel geeft me juist ook bescherming tegen het pijnlijke nieuws van buitenaf. Ik voel geen angst of paniek over dat wat komen gaat, iets ergs is me al overkomen.

Enkele weken ná haar uitvaart brengt de bloemist een verpakte roos met een kaartje erbij. Met daarop voor ons haar laatste handgeschreven tekst: ’Lieve papa en mama. Een kleine bloem, een klein berichtje, om te laten weten dat ik heel veel van jullie hou! Liefs, jullie Sara’.

Dat dierenliefde onvoorwaardelijk is weet ik, maar ná het overlijden van mijn dochter Sara beleef ik dat nog intenser. Ik wil jullie voorstellen onze kat Liesje, die voor veel troost zorgt.