Bij het opstaan voel ik het al. De traagheid waarmee ik mijn ogen open en de neiging me om te draaien voor de dag die voor me ligt. Het gaat er één worden die het buitenlicht nauwelijks kan verdragen. De leegte komt me als een windvlaag tegemoet als ik via de trap zachtjes van boven naar beneden sluip. De twee crackers met zelfgemaakte jam en kaas maak ik klaar als een routineklus in de ochtend, samen met een kop dampende koffie. De tranen voelen dichtbij maar nog ver genoeg om zich te verschuilen. Een opmerking van mijn lief is de druppel, zet de poort open en hij krijgt een onverdiende sneer als antwoord. Hij ziet het direct: ‘Gaat het niet vandaag meis’. ‘Nee! Dat zie je toch!’ Met trillende onderlip komen de tranen en vertel ik dat ik even niet verder kan. Niet verder zonder mijn lieve kind, niet verder met de pijn in mijn hart. Ik wil geen deelgenoot worden van deze dag.
Met dikke sokken op de bank, een warm bad om mijn verkleumde spieren op te beuren, zo’n dag gaat het worden. Vandaag wil ik in mijn holletje blijven, geen andere mensen zien. Niet praten of dienstbaar zijn, gewoon mijn eigen nest bewonen en desnoods daar wekenlang bivakkeren.
Ik herken dit zo bij mijn overleden kind, Sara. Ze leefde en voelde heel intens en van tijd tot tijd had ze een bijkomdagje nodig, dan paste ze even niet meer in de vaart van alledag. Dan zat ze in haar pyjamaatje naast me op de bank en las op haar gemak een boek. Of ze breide met haar houten naalden een warme sjaal van kleurrijke strengen wol. Even zichzelf terugtrekken in haar eigen wereld, waar het veilig en comfortabel is, en vooral minder prikkels van buitenaf.
Sara en ik lijken eigenlijk best veel op elkaar. Ook ik heb het van tijd tot tijd nodig om even bij te komen, te verwijlen in mijn eigen coconnetje. Alle indrukken van de afgelopen weken rondom mijn uitgebrachte boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’ waren bijzonder, intens en levensecht. Ze stemmen me dankbaar en vooral nederig, dat ik kennelijk anderen steun en inspiratie kan bieden met mijn teksten en de beelden die ze oproepen.
Sara liet zich inspireren door een lied, een tekst, een dans. In essentie wilde ze veel mensen bereiken en aanraken. Het lijkt alsof ze nu via mijn geschreven boek tot anderen spreekt: ‘Lieve allemaal, weet dat de liefde en verbinding altijd blijven bestaan, daar verandert de dood niks aan. Weet dat er zoveel meer is dan je wellicht beseft, dat we altijd om je heen zijn. Er is troost. Dat we je wereld nog verder zullen openen om volledig geluk te kunnen ervaren.’
Het moeilijkste voor me is te beseffen dat Sara zoveel pijn heeft gehad, dat haar lijden oneindig groot was. Ze kon niet verder, ze is zelf gestopt met haar leven, en dat laatste stuk is een bewuste keuze geweest. Niet zozeer de lange lijdensweg er naartoe, dat is haar domweg overkomen en is ons als ouders overkomen.
Op deze dag met warme sokken op de bank, voel ik haar enorme lijden weer voor even op mijn schouders drukken, stemt het me somber. Tegelijkertijd ervaar ik ook haar liefdevolle omhelzing in mijn nek als troost, waarbij ze me duizend zachte kusjes geeft. Het ligt zo dicht bij elkaar, de rouw en de liefde. Zonder liefde is er geen verdriet. De verbinding met mijn kind is oneindig en zal er altijd en overal zijn. Dat troost me. Zelfs nu, met warme sokken en mijn boek op de bank, stuwt onze liefde me voort, om dapper een nieuwe dag tegemoet te gaan. Alsof ze me influistert: ‘Lieve mama, ontwaak, sta op en leef voort. Leef voort met mijn liefde in je hart.’
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
