Het nieuwe jaar in met je overleden kind

Het is oudjaar 2017 en de dag verloopt zoals het hoort te gaan. Met warme sloffen stiefel ik door de woonkamer, blader ontspannen door de krant en begin te lezen in een inspirerend boek. Bij de buurvrouw halen we overheerlijke oliebollen op en proeven er alvast eentje voor. De snert pruttelt in de oranje gietijzeren pan op het vuur, een echte wintergeur. Het wordt de eerste jaarwisseling zonder dochter Sara, die op 25 juni 2017 overleed.

Koek en zopie en de ijsbaan

De snerpende kou vandaag en de erwtensoep in de keuken, roept als vanzelf een herinnering bij me op.

In de houten keet van de plaatselijke ijsvereniging draai ik met Sara onze koek- en zopiedienst. Ik sta als volwassene bij de kassa voor entree en afrekenen en Sara maakt zorgvuldig de drankjes klaar. Met haar zelfgebreide muts op het hoofd, het puntje van haar neus rood van de kou, neemt ze haar taak uiterst serieus. Tegen het einde van de dienst pakt ze spontaan de microfoon en schalt haar kinderstemmetje over de ijsbaan: ‘Dames en heren, jongens en meisjes, de snert nu in de aanbieding voor slechts één euro.” Om vervolgens weer de vrolijke muziek uit de luidsprekers te laten klinken.

Ze maakt geen deel uit van het nieuwe jaar

Ineens komt het besef als een mokerslag bij me binnen: ons overleden kind zal geen deel gaan uitmaken van het nieuwe jaar 2018, althans niet in levende lijve. Die gedachte en dat innerlijk weten kan en wil ik niet verdragen. Met betraande ogen kijken mijn partner en ik elkaar aan en we voelen hetzelfde. We kruipen die avond al om half 10 in bed, diep onder de dekens verscholen zodat de vreugdekreten en het vuurwerk onze oren niet extra pijnigen.

Elsbeth schrijft ook voor NEL Magazine 

Dit jaar leefde ze nog

Ik wil eigenlijk niet dat het nieuwe jaar begint, ik wil 2017 voor altijd vasthouden, omdat ik nu nog kan zeggen dat ze dit jaar heeft geleefd. In dit jaar is ze nog bij ons geweest, heeft ze gelachen, gesport, gezongen en ja, ook veel geleden. Het is hartverscheurend om een jaar in te gaan waarin ze niet meer rondloopt en me niet meer aankijkt met haar blauwe ogen.

Ik draag haar het nieuwe jaar in

Het jaar daarop gaat de jaarwisseling iets beter, kennelijk went ook deze situatie. Ik draag haar liefdevol en in verbinding op mijn schouders, en samen stappen we voorzichtig over de drempel van het nieuwe jaar. Ik heb er wel zin in, benieuwd wat er allemaal op mijn pad gaat komen. Vanuit haar telefoon verstuur ik naar mezelf een sms-je met een troostend berichtje: “Hoi mama. Weer een jaar zonder mij. Weet dat ik altijd bij je ben. Ik hou heel veel van jou.”

Deze woorden van troost en bemoediging wens ik iedereen met het verlies van een overleden kind of ander dierbaar  persoon van harte toe.

Elsbeth schreef het boek Moederhart vol rouw en liefde