Overleden kind, vertel je dat meteen?

Het was zomaar een dag. Een dag zonder Job. Ik zit aan een lange tafel te lunchen met tien vrouwen. Het is een spannende dag. De eerste dag van een tweejarige masteropleiding. Als coördinator van de opleiding voel ik me verantwoordelijk voor deze dag. Voor de sfeer en de inhoud.

Ik kijk wat om mee heen. Er wordt gezellig gekletst over van alles en nog wat. So far so good. En dan hoor ik ‘m. De vraag der vragen. De meest intense vraag voor iedereen die een kind is verloren. ‘Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?’ De vrouw die hem uitspreekt kijkt me geïnteresseerd aan. Ik overweeg razendsnel mijn opties. Wat zal ik doen? Leg ik direct mijn ziel bloot of wacht ik nog even af in deze groep met nieuwe mensen? Zeg ik de waarheid of ontwijk ik haar vraag?

Vertel ik dat ik een overleden kind heb?

Als ik zeg dat ik twee kinderen heb, waarvan er eentje dood is, weet ik zeker dat de luchtige sfeer omslaat. Ik heb een overleden kind, wanneer vertel ik dat? Dan zal ik direct moeten praten over de meest verdrietige gebeurtenis in mijn leven. En misschien blijft dat wel als een zware deken over de dag heen hangen. Maar als ik zeg dat ik één kind heb, dan lieg ik. En voel ik me bovendien schuldig tegenover Job. De vrouw kijkt me nog steeds vragend aan. Wat ga ik nu zeggen? Er schiet van alles door mijn hoofd. Deze groep vrouwen ga ik nog vaak zien. Dan kan ik het maar net zo goed direct zeggen hoe het zit, toch? Anders komt het onvermijdelijk op een ander moment nog wel ter sprake. En eigenlijk is het ook wel weer fijn om er in de toekomst nog eens over te kunnen beginnen, rond zijn geboortedag bijvoorbeeld.

De vrouw kijkt me nu wat twijfelachtig aan.

Moeilijkste vraag die je kan stellen

Ik hak de knoop door en zeg: ‘Uhh… dit is eigenlijk de moeilijkste vraag die je me kan stellen.’ Ik zie haar schrikken en van kleur verschieten. Nu kan ik niet meer terug. ‘Ik heb twee kinderen. Een dochtertje Puck en een zoontje Job. Puck is een vrolijke kleuter en Job is geboren na 23 weken zwangerschap en is overleden.’ Ik kijk de vrouw aan. Dit komt aan zie ik. Haar ogen worden waterig. En ik voel dat die van mij hetzelfde doen. Shit, denk ik, dat was niet mijn bedoeling. Of wel…? Misschien was het juist wél mijn bedoeling.

Prachtig gesprek volgt

Want wat volgt is een prachtig gesprek over de dingen die er echt toe doen. Geen prietpraat meer, geen triviale zaken. Maar verhalen over leven en dood. Over kinderen krijgen en dierbaren verliezen. We noemen de namen van degenen die we missen en praten over de liefde voor hen.

En het dagprogramma voor de opleiding? Dat zien we later wel weer.

En hoewel ik Job niet in mijn armen kan nemen, voelt hij die dag toch heel dichtbij. En wat ben ik trots op ‘m. Want Job zorgt ervoor dat we verhalen delen. Over liefde. Een mooier cadeau had hij niet kunnen geven. Het was niet zomaar een dag. Het was een schitterende dag. Mét Job.

Lees meer blogs van Sophie. Wil je weten wat Sophie allemaal doet? Bekijk Bureau Sophie.