Ik ben uitgenodigd door Patricia en Nathalie voor een workshop: creatieve rouwtherapie: ‘Vertel je verhaal in Vilt’. In eerste instantie heb ik zo mijn bedenkingen. Ik ben niet zo’n knutselaar. Ik heb er weinig geduld voor en ik ben er ook niet bijster bedreven in. Maar ze zijn zó enthousiast en vertellen met zóveel passie over wat ze doen, dat ik toch ja zeg.
Zaterdagmorgen vroeg, op weg naar Harderwijk. We worden warm welkom geheten door de twee dames en twee enorme katten. De workshopruimte is in de achtertuin. Ondanks mijn lichte aversie tegen knutselen ben ik op slag verliefd op dit kleine knutselpaleisje. De openhaard staat aan, het ruikt er naar koffie en er staat versgebakken appeltaart. Dat doen ze niet alleen voor ons, maar voor iedereen die daar komt.
Met z’n vieren nemen we plaats aan antieke tentamentafeltjes. Wat gaan we doen? We gaan een hemeldoos bekleden met vilt. Wat is een hemeldoos en wat is vilt….. eehhhh dat laatste weet ik ergens wel maar hoe maak je dat? Ik heb werkelijk geen idee. Maar Patricia en Nathalie nemen alle tijd om alles uit te leggen en om ons meer dan welkom te laten voelen.
Nathalie en Patricia hebben hun passies gecombineerd en samen de workshop Rouwtherapie: Vertel je verhaal in Vilt bedacht. Het komt er op neer dat je een hemeldoos bekleedt met vilt. Dat je samen of alleen, iets kunt maken voor iemand die er niet meer is.
We mogen kiezen uit verschillende kleuren voor de hemeldoos. Er is blauw, geel, wit, roze en groen. Ik kies voor de laatste. Alle hemeldozen hebben een andere afbeelding op de bovenkant. Van een hart tot een engel of een mooie wolkenlucht. We krijgen ze in een stevige kartonnen doos, het doet me een beetje denken aan een kerstpakket. Je merkt aan alles dat het heel goede kwaliteit is. De doos bestaat uit losse panelen, maar je hoeft hem alleen maar in elkaar te klikken. Er komt geen boutje of moertje aan te pas, het werkt magnetisch. De magneetkracht is sterk. Deze dozen vallen echt niet zomaar uit elkaar. Je moet soms zelfs flink je best doen om de paneeltjes van elkaar af te krijgen. Maar na het in en uit elkaar halen moeten ze aan de kant, we gaan vilten.
Bubbeltjesplastic zo groot als de tafel wordt neergelegd en vier witte stukken voor-gevilte stof, ongeveer ter grote van een paneeltje kunnen we gebruiken. ‘Wat willen jullie maken?’ Vraagt Nathalie. ‘Eeehhh wat willen maken…’ herhalen wij een beetje stamelend. ‘Tja, wat kunnen we maken?’ ‘Je kan alles maken’, zegt ze blij. ‘Ik heb vlinders die je kan gebruiken, ik heb zijde, ik alle kleuren merinowol, ik kan er een gedichtje voor je in borduren. Bedenk het maar en het is mogelijk’. ‘Ja voor jou misschien’, zeg ik lachend, ‘maar ik heb geen idee’. Ik heb nog nooit gevilt, ik weet niet hoe het moet, ik heb volgens mij niet eens iets van vilt.
‘Begin maar met kleuren uitzoeken die je mooi vindt’, zegt ze. Dat kunnen we wel. Ik hou van mooie luchten en wolkenpartijen. Dus ik ga voor alle soorten blauw en wat grijs en wit. Zachtjes trek ik de plukjes wol uit de strengen en leg ze op het witte vierkantje. Het is rustgevend. Het materiaal is zacht en de sfeer ontspannen. Het nodigt uit om te vertellen. We praten over de kindjes die we zijn verloren en die we zo missen. Er wordt gehuild maar er wordt zeker ook gelachen. Sommige hebben hun verhaal nog nooit zo uitgebreid aan iemand verteld. We weten allemaal voor wie we deze hemeltjes maken. ‘Zo gaat het ook op de workshops’, legt Patricia uit. ‘We zitten bij elkaar in kleine clubjes, soms alleen man en vrouw, soms meerdere mensen. We maken iets moois voor het mooiste dat we zijn verloren en we vertellen ons verhaal. Zonder druk, zonder haast, soms wordt er een tijd niks gezegd. Het is allemaal oké. Wij snappen het’, zegt ze.
Als ik alle kleuren mooi genoeg heb neergelegd op de twee witte lapjes, spuiten we het nat met water en groene zeep. Echt nat, echt zeiknat. Het ziet er meteen een stuk kunstzinniger uit. Net echt. Daarna rollen we het bubbeltjes plastic op met een handdoek eromheen om het meeste water nog op te vangen. Dan begint het rollen. Heen en weer rollen we de vilten lapjes in het opgerolde plastic. Verstand op nul en gaan. Langzaam krimpt het vilt. Als je het tot 17 centimeter hebt ingerold is het klaar en gaan de lapjes in een speciale droger. Wij hebben tijd om te lunchen. Een uitgebreide zelfgemaakte lunch met tomaten soep, broodjes eiersalade en carpaccio wraps eten we op naast de openhaard.
Daarna volgt deel twee. We gaan hetzelfde doen met de andere lapjes. We zijn inmiddels iets bedrevener en maken nu een tafereeltje. Ik maak een boomlandschapje in de zomer en een in de winter. Het lijkt zowaar. Als alle lapjes klaar zijn, plakken we ze met klittenband aan de kanten van het hemeltje maar ook daar kan je zo creatief in zijn als je wil. Je kan ze op de binnenkant plakken maar het paneeltje daarna ook andersom erop klikken zodat het aan de buitenkant staat. We krijgen een nepkaarsje en zetten de hemeltjes naast elkaar. Wat zien ze er mooi uit. Ik ben echt onder de indruk. Ik, die nog nooit een stuk merinowol heeft aangeraakt, heeft gewoon een eigen viltkunstwerk gemaakt. Maar het mooiste moet nog komen. We zeggen elkaar gedag en iedereen gaat met een prachtig hemeltje én een heel goed gevoel (dat weet ik zeker) weer naar huis.
Thuis gekomen is daar mijn kleuter Boaz, die zich momenteel alleen voor Ajax FC Barcelona en Real Madrid interesseert. Maar als ik hem het hemeltje laat zien is hij stil. Hij vind het prachtig, ik zie dat hij onder de indruk is. ‘Jij mag hem hebben’, zeg ik. ‘Dan maken we hier een plekje op jouw kamer voor Benja’. ‘Ja ik ga Benja maken’, zegt hij gelijk. Hij laat z’n iPad met voetbalwedstrijd vallen en gaat Benja kleuren. Veel glitters moeten er ook bij, dat mag. We knippen Benja uit en plakken hem aan de binnenkant van de hemeldoos zodat de vilten bekleding aan de buitenkant zit. Maar er moet nog meer bij. Een slang, een mini turtle en een legopoppetje worden ook in het hemeltje gezet. Hij is klaar en moet mee naar boven. Daar zet ik hem naast zijn bed zodat als het donker is we het kaarsje aandoen en hij erin kan kijken. In zijn eigen kleine wereldje, van hem en Benja. En sindsdien, elke nacht voordat hij gaat slapen, gaat het kaarsje aan en zegt hij Benja welterusten.
De workshop rouwverwerking: vertel je verhaal in vilt, kan in één dag gedaan worden en is geschikt voor alle vormen van rouw. Je doet de workshop met lotgenoten, zodat je creatief bezig bent, en kan luisteren en vertellen naar en aan elkaar. Voor groepen vanaf twee personen. De hemeldoosjes ‘gewoon’ beplakken is mogelijk voor kinderen vanaf vier jaar, maar dat is een andere workshop of gewoon thuis mogelijk. De hemeldozen zijn ook los te bestellen.
Kijk hier voor meer informatie over de workshop: vertel je verhaal in vilt.
Patricia Sandifort – is de bedenker van de hemeldoos. Een houten ‘doos’ die uit lossen elementen bestaat en die je in elkaar klikt met een magnetisch systeem. Je kan de zijkanten, onderkant en bovenkant beplakken of bekleden. Je kan er lampjes in doen, je kan er figuurtjes in plaatsen, je kan het helemaal inrichten zoals jij zelf wil. Zodat het een klein wereldje of hemeltje op zich wordt. Je kan er een plekje van maken om iemand te herdenken die niet meer hier is en dat plekje kan je overal mee naar toe nemen.
Nathalie Roelofsen – is de bedenker van hemelwieg en vilting fingers. Niet alleen maakt ze hoeden, shawls, tassen, engeltjes en schilderijen, ook de hemelwiegjes zijn van haar hand. Een hemelwieg is gemaakt voor levenloos te vroeg geboren kindjes en hun ouders, om ook voor deze kindjes een mooi afscheid te verzorgen. De hemelwiegjes zijn er al voor kindjes vanaf 12 weken zwangerschap en zijn zo gemaakt dat ze ook met de watermethode kunnen worden gecombineerd.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
