Help, ik was zwanger! Hoe kan dit nou? Het ‘hoe’ wist ik natuurlijk wel. Maar hoe kon me dit overkomen? Vierendertig jaar met een hoop levenservaring. Daar zat ik ingestort op de badkamervloer, turend naar de zwangerschapstest. Mijn verstand zei meteen: dit kan niet als een alleenstaande moeder met een zoon van 14. Dit gaan we niet nog een keer zo doen. Maar mijn gevoel sprak me belerend toe dat ik dit toch echt aan mezelf te danken had. En de consequentie van mijn onoplettendheid ging ik dragen. Letterlijk. Zo belandde ik in een rollercoaster van paniek, angst en schaamte naar hoop, vertrouwen en liefde. Al wist ik toen nog niet dat deze rollercoaster zou verbleken bij wat nog komen ging.
Ondanks een voortdurende misselijkheid en een vader die af liet weten begon ik langzaam te wennen aan mijn zwangerschap. Op een avond voelde ik zachte plofjes in mijn buik en met deze schopjes schopte hij de vlinders in mijn buik. Ik raakte smoorverliefd op hem. Door mijn eigen onoplettendheid had ik mezelf het grootse wonder geschonken. Het was de afgelopen weken zo zwaar geweest, maar we hadden alle beren op de weg verslagen. Het was een jongetje werd mij met 16 weken vertelt. Ondanks dat alles er goed uit leek te zien bleef een onbestemd gevoel me lastig vallen. Een gevoel wat te sterk was om te negeren.
Met 19 weken zwangerschap, maakte ik met een leugentje om bestwil een afspraak bij de verloskundige. Vooral met de hoop dat ze mijn overbezorgdheid weg zouden nemen. Maar niets bleek minder waar. In de kamer van de verloskundige was na het maken van de echo alleen maar paniek. Huilend vroeg ik of mijn kindje dood zou gaan. Op dat moment waren er geen antwoorden. Pas vier onzekere, helse dagen later, kon ik terecht bij het academisch ziekenhuis.
Met de woorden dat daar een medisch specialistisch team alles er aan zou doen om mijn kindje te redden, stapte ik hoopvol het ziekenhuis binnen. Na slechts één echo werd zijn doodsvonnis me voor de voeten geworpen. Het zag er slecht uit. Een urinewegobstructie met kapotte niertjes. Het opgedronken vruchtwater zat opgehoopt in zijn blaasje. De circulatie van vruchtwater was daardoor gestopt en zijn longen konden niet ontwikkelen. Of ik de zwangerschap om medische redenen af wilde breken werd mij gevraagd? Vol ongeloof staarde ik de arts aan. Nee, natuurlijk wilde ik dat niet. Verslagen verliet ik het ziekenhuis. Wat dachten ze wel niet? Dat ik binnen een paar luttele seconden het leven van mijn baby opgeef? Ik was strijdlustiger dan ooit en besloot meteen voor een second opinion te gaan.
Op korte termijn kon ik terecht in het ziekenhuis te Leuven. Na slopende onderzoeken, in de hoop dat ze door foetale therapie zijn leven konden redden, kreeg ik slecht nieuws op slecht nieuws. Een periode waarbij ik op wonderen bleef hopen maar de realiteit niet kon ontkennen. Ze konden niks voor hem doen. Opnieuw stortte mijn wereld in. Wederom kwam ik terecht bij de vraag die ik zo hard had proberen te ontwijken. Of ik om medische redenen de zwangerschap af wilde breken? Omdat ik bijna vierentwintig weken zwanger was moest ik haast maken met deze keus. Ondanks dat er geen enkele kans op overleving buiten mijn baarmoeder was, moest ik toch voor de levensvatbaarheidsgrens een keus gemaakt hebben. Hoe ironisch?
Het is niet in woorden uit te drukken hoe het voelt een keuze te moeten maken over leven en dood. Om te kiezen voor zwangerschap uitdragen of afbreken. Een keuze die zo persoonlijk is en waar iedereen een mening over heeft. Een keuze die op ethisch gronden, gevoelsmatig en rationeel niveau ter discussie gesteld kan worden. Mijn gevoel en verstand voerde een voortdurende strijd. Alhoewel mijn gevoel de overhand had zakte ik tot een dieptepunt van wanhoop. Toen was daar, op de laatste dag dat ik echt definitief moest beslissen, de professor die zich durfde uit te spreken. Hij zei mij dat ik de natuur zijn gang kon laten gaan. Dat ik op deze manier mijn kindje alle kansen zou geven, ondanks dat er geen overlevingskans was. En dat ik daardoor niet kapot zou gaan aan schuldgevoel. Deze verlossende woorden moedigde mijn sterke gevoel aan. Ik koos voor zijn leven, hoe kort deze zou zijn. Deze professor is nog altijd mijn held.
Sophie liet haar zwangerschap afbreken en vertelt over haar onmogelijk keuze.
Bizarre, maar mooie maanden braken aan. Het is bijzonder hoe in een situatie waarin verdriet en machteloosheid de overhand heeft ook geluk, verlangen en zoveel kracht kan bestaan. Mijn zoontje deed het fantastisch in mijn buik. Hoe wrang was het dat mijn buik zijn veilige plek was en dat daarbuiten, waar zijn leven eigenlijk zou moeten beginnen, hem fataal zou zijn. Hoe bijzonder en hoe magisch was het dat zijn enige veilige plek mijn buik was. Net als iedere andere moeder verlangde ik naar het moment dat mijn kindje ter wereld zou komen. Hoe hij eruit zou zien, voelen en ruiken. Ondanks dat dit specifieke moment ook ons afscheid zou zijn. In de tijd die ik samen met hem had probeerde ik alles uit het leven te halen. ZIJN in het hier en nu. Al zijn schopjes, hikjes en duikelpogingen vast printen in mijn geheugen. Onwetende mensen aaide over mijn buik en wenste me veel geluk met mijn baby op komst. Pijnlijk, en tegelijk zo fijn om even ‘normaal’ zwanger te zijn. We voelde als een fantastisch team. Een eenheid.
Met bijna 37 weken zwangerschap besloot mijn zoontje dat het tijd was dat ik hem ging ontmoeten. Na een spoedige, maar emotioneel heftige bevalling werd mijn zoon Valentijn geboren. Heel zachtjes liet hij van zich horen, zijn oogjes open. Hij werd op mijn borst gelegd en wederom werden we samen één. Hij deinde mee op mijn ademhaling en zijn hikjes klonken als zachte muziek in mijn oren. Daar waar de emoties van een magische geboorte door mijn lichaam vloeide en ik vervuld was met trots en vooral dankbaarheid, diende zich een tweede magisch proces aan. Zijn sterven. Als een licht veertje dat zachtjes weg dwarrelt nam Valentijn binnen een uur afscheid. Met de stilte waarmee hij dat deed leek het of hij nog niet wilde laten merken dat hij weg was. Alsof hij daarmee zei: mama geniet nog maar even van dat ik er ben. Valentijn verhuisde van mijn buik naar mijn hart.
Het was een oorverdovende stilte. Een holle leegte bleef in mij achter na al die maanden zo intens met Valentijn geleefd te hebben. De rauwe rouw voerde mij naar de meest donkere plekken. Maar waar ik me ook bevind Valentijn is er altijd om me weer even dat duwtje te geven. De liefde sterft nooit. Want hij woont in mijn hart, altijd! Als je verstand en gevoel niet volledig op een lijn komen heb ik ervaren dat je gevoel de beste raadgever is. De keus om Valentijn zo lang mogelijk bij mij te houden heb ik alleen maar kunnen maken op basis van mijn gevoel. Dit is zijn grootse geschenk wat hij mij in het leven heeft geven. Het blijft een onmogelijke keuze waarvan ik zeker weet dat iedere ouder hem maakt vanuit zoveel liefde. In deze bestaat er geen goed of fout.
Voor Valentijn dacht ik dat het alleenstaande ouderschap geen optie meer voor mij zou zijn. Een kind alleen opvoeden kan pittig zijn. Na het overlijden van Valentijn dacht ik: wat kan mij nu nog gebeuren? Alleen een kind verliezen is zoveel zwaarder dan alleen opvoeden. Exact twee jaar later, op precies de zelfde datum als dat ik zwanger raakte van Valentijn, was ik opnieuw zwanger. Ik weet het zeker, zijn zusje is een cadeautje van Valentijn!
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
