Ongeveer een maand geleden was het weer zo ver, de jaarlijkse schoolfoto op de basisschool van mijn zoontje Boaz (6). Hij zit dit jaar in groep 3. Zoals de meeste van jullie wel weten gaan de kinderen met de klas op de foto, in hun eentje en als dat kan met broertjes en zusjes.
Omdat Boaz zijn broertje Benja overleed toen Boaz 4 jaar oud was, is dit er nooit van gekomen. Wel gaat Boaz vaak met zijn twee neefjes en nichtjes op de foto. Ze voelen als broertjes en zusjes én voor mijn ouders is het ook leuk om een foto te hebben van al hun kleinkinderen.
Dit jaar begon Boaz er zelf over. ‘Mammmmm, we hebben deze week de schoolfoto en je mag ook met je broertje of zusje op de foto als je die hebt… Ik heb toch een broertje mam?’ ’Jazeker dat jij een broertje hebt, je hebt er misschien niet veel van gemerkt (Benja heeft zijn hele leven – 2 maanden – op de intensive care gelegen en Boaz mocht hem daar niet bezoeken vanwege infectiegevaar), maar ik heb toch echt een tweede zoon gekregen en dat is jouw broertje.
‘Mag ik met hem op de schoolfoto mam?’
‘Eehhh, nou ja dat zou wel mogen, hoe wil je dat doen?’
‘Ik kan toch de foto van Benja meenemen.’
Bekijk hier de inhoud van NEL 3
‘Ja, dat vind ik wel een goed idee, Boaz.’ Zo simpel kan het dus zijn, denk ik bij mezelf. ‘Welke foto zou je mee willen?’ ‘Deze!’ Hij kiest de grootste van ons kastje met Benja spulletjes. ‘Oké.’
Voor de zekerheid app ik de juffen van groep 3 nog wel even. Ik neem aan dat het geen probleem is, als het wel een probleem zou zijn zou ik daar weer een probleem van maken. Maar ik kan het me niet voorstellen, ze zijn altijd zo meedenkend en meelevend geweest.
Juf, Boaz wil misschien morgen een foto van Benja mee zodat hij met zijn broertje op de foto kan. Zou dat mogen?
Ja natuurlijk, appt ze direct terug, ik zal het doorgeven.
Dus zo gaat Boaz de volgende dag met de foto van Benja in zijn rugzakje – het past net – op weg naar school. Ik heb nog wel even tegen hem gezegd dat hij het zelf mag weten of hij het nog wil als hij daar is. ‘Als je liever toch alleen gaat mag het ook he Bo’, zeg ik tegen hem. ‘Dat weet ik mam, maar ik wil het wel.’
En dat blijkt als we een paar weken later de foto’s krijgen. Ik log in op het schoolfoto-account en zie hem staan. Trotse grote broer met de foto van zijn kleine broertje stoer voor hem. Ik vind het prachtig! Ik vind het vooral prachtig dat Boaz erom durfde te vragen. Ik vind het prachtig dat het voor hem ‘normaal’ is om zijn broertje mee te nemen in z’n rugzak. Ik vind het prachtig dat hij daar, heel stoer, als enige van de kindjes met een foto poseert. Ik vind het prachtig dat de schoolfotograaf en de juffen net doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Later hoor ik van de juffen dat de foto tot gespreksstof leidde bij de andere kindjes en dat Boaz heel nonchalant over Benja vertelde. Ook dat vind ik prachtig.
Dankjewel lieve juffen dat Boaz zich veilig genoeg voelt om dit op school te doen. Soms kunnen schijnbaar hele simpele dingen zo waardevol zijn!
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
