De oma van Oscar

Onze vaders, moeders, zussen, broers, vrienden en vriendinnen. Jullie houden van onze kinderen én van ons. Jullie voelen je eigen verdriet én ons verdriet. Hoe was het voor jullie? Op die dag. En daarna?

Dit artikel staat in NEL 1, bestel NEL 1 of NEL 2 op www.nelmagazine.nl

Sylvia van Gelder. Moeder van Evelin, oma van Oscar: ‘Ja, eindelijk! Het is gelukt, ze zijn zwanger. Via een hoop strubbelingen, en uiteindelijk het ICSI-traject. Maar wat ben ik trots op die twee. Wat was het een moeilijk en emotioneel traject. Op wat kleine ongemakken na, verloopt de zwangerschap voorspoedig. Tot die vrijdag. Ik was bij mijn dochter Evelin. Zij past op vrijdag altijd op haar kleine neefje Géza van twee, onze andere kleinzoon.

Baby vandaag niet gevoeld

Het was mooi weer, dus we waren lekker buiten. Aan het schommelen, op de wipkip met oma, lachen. Als we terug naar huis lopen zegt Evelin: ‘Ik heb de baby vandaag niet gevoeld’. Ze is ongerust en besluit het ziekenhuis te bellen. We moeten wachten tot half twee. Ik maak mij niet echt zorgen. Een paar dagen eerder voelde ze de baby ook al niet, maar bij de echo zagen ze meteen zijn hartslag. Als het eindelijk half twee is bellen we, we mogen meteen komen. Ik kon niet mee, Géza slaapt. We bellen Vincent, haar man. Hij leent een auto van een collega en ze zouden elkaar treffen in het ziekenhuis. Evelin komt als eerste aan en kan gelijk een kamer in. Vincent staat voor een open brug. De verpleegkundige kan niet meteen een duidelijke hartslag vinden. Ze hoort wel iets, maar dat kan ook de hartslag van Evelin zijn. Zij gaat hulp halen. Gelukkig komt Vincent dan aan. Maar samen hebben ze het eigenlijk al door, de baby is er niet meer. De gynaecoloog komt binnen, gaat op zoek  naar de hartslag, tevergeefs. Wat een drama! Vincent belt mij: ‘Syl, nu komen, hij is er niet meer, Eef roept om jou.’

Gehuild en geschreeuwd

‘Neeeeeeeee!!!! Verschrikkelijk. Nee, nee, nee, waarom? Ik heb zo gehuild en geschreeuwd, Géza werd wakker van mij. Maar hij bleef zo stil en rustig. Hij had zeker door dat er iets was. Ik moest mezelf inhouden, rustig en lief doen. Hem niet van streek maken. Ik haal hem uit bed, geef hem een schone luier. Ik bel mijn man, die komt meteen. Rustig ben ik daarna met Géza naar beneden gegaan. Huilend maar ook denkend: rustig blijven, je loopt hier met Géza. Opletten! Beneden aangekomen, komt mijn man ook net aan. We hebben met elkaar heel hard staan huilen. We bellen Esther, onze oudste dochter. We hebben zo gehuild en geschreeuwd. Toen snel de auto in, naar het ziekenhuis. Daar is het moment dat ik mijn dochter en schoonzoon zie. Wát een verdriet. Na zo veel moeite en dan dit! Het kan niet!

We worden naar en grote kamer gebracht, weg van alle andere mensen op de afdelingen, weg van alle zwangeren. In die kamer kan ik eindelijk Evelin en Vincent vastpakken, pfffffff, huilen. Wat heftig is dit. Esther, haar man Mick en Vincent zijn moeder kwamen ook binnen. Later komt de verpleegkundige Cath binnen. Zij heeft een kistje bij zich. Wij schikken ons rot, is dat het kistje voor de baby? Nee, het is het kistje van stichting Phéron. Daarin zitten mooie spullen om herinneringen te maken. Wij gaan met z’n allen aan tafel zitten. Er moeten dingen besproken worden. Hoe en wat nu verder. Ten eerste over de baby. Een jongetje is het toch, vraagt de verpleegster. Mag ik weten wat zijn naam is?’

Zijn naam

‘Tuurlijk, zijn naam, denk ik. Wij willen het ook graag weten. Evelin en Vincent vertellen dat hij Oscar heet. Jeetje, wat een mooie naam zeg! Die komt wel even binnen zeg. Later horen wij dat de naam Oscar, Speer van de Goden betekent. Vanaf nu hebben wij het dus over Oscar.

Alles moet doorgenomen worden over de bevalling. Het zou sowieso een keizersnede worden. Evelin kon door eerdere operaties niet meer op een natuurlijke manier bevallen. Het zou maandag 18 februari worden. Zo lang wachten nog? Het hele weekend nog door? Achteraf hebben we dit juist wel als fijn ervaren. Zo konden Evelin en Vincent rustig alles doornemen en afscheid nemen. Tja, en toen naar huis. Heel raar. We gaan naar ons huis, Evelin durfde niet naar hun eigen huis. Alles was klaar voor de komst van een baby. We hebben familie en vrienden gebeld, iets gegeten, ik weet niet meer wat. Er komen wat mensen langs. En toen was het toch tijd voor Evelin en Vincent om naar huis te gaan… Wij zijn vooruit gegaan. We hebben het wiegje en andere babyspullen uit hun slaapkamer gehaald. In de babykamer neergezet en de deur dicht gedaan. Dat kwam later wel. Evelin en Vincent hebben allebei een slaaptablet genomen en zijn redelijk de nacht doorgekomen. Wij niet! Wat een nare nacht. Zo zouden er nog veel komen.’

Wat een mooi mannetje

‘Dat weekend zijn we heel veel bij elkaar geweest, veel tijd met elkaar doorgebracht en we hebben veel bezoek gehad. We hebben dingen doorgenomen voor de crematie. Dat wilde Evelin graag. Zij wilde goed haar ding daarin kunnen doen. Kaarten maken, muziek uitkiezen. De goede beslissingen nemen. Maandag 18 februari 2019 is Oscar geboren. Wat een mooi mannetje. Helemaal gaaf, alles erop en eraan,

wat is er mis gegaan? Hoe kon dit gebeuren? Maar wat een mooie waardevolle dag was dit. Om zo dicht bij te mogen zijn, om dit met elkaar te mogen meemaken. Hoe heftig ook, maar ook zo bijzonder. Wij zijn de hele dag in het ziekenhuis gebleven. Met elkaar hebben we Oscar bewonderd, geknuffeld, zo veel kusjes gegeven! Voet en handafdrukken gemaakt, gipsafdruk, haartje geknipt. En heel veel foto’s gemaakt. Alles zoveel mogelijk, want dit komt nooit meer! Zo intens, maar zo mooi en fijn. We hebben zelfs beschuit met muisjes gegeten!’

Vol trots

‘Woensdag werd Oscar opgehaald door de begrafenisondernemer. Hartverscheurend! Maar ook mooi om dit met elkaar te doen. Oscar werd in het kistje gelegd en deze werd gesloten. Het mandje dat we uitgezocht hadden was er nog niet. Opa, mijn man, heeft het kistje het ziekenhuis uitgedragen. Vol trots, liep hij over de gang! Later is Oscar overgelegd in het mandje. Zo mooi en liefelijk. Een dekentje met olifantje erop. Het mandje leek op een reiswieg. Dat was fijn. Dat deed ons goed, het was veel mooier dan een kistje.

Zaterdag was het definitieve afscheid. Het was een mooie dag, vol zonneschijn. Na een mooi afscheid, met mooie muziek, zijn wij met zijn allen naar buiten gegaan. We hebben witte en blauwe ballonnen opgelaten. Evelin en Vincent, een rood hart! Wat bijzonder om dat in de mooie strakblauwe lucht omhoog te zien gaan.

Ja. En dan, dan is alles achter de rug! Klaar, pfffffff. En dan? Hoe nu verder? Zoveel pijn en leegte. Het verdriet dat we bij de kinderen zien. Mijn verdriet om Oscar en voor onze kinderen. Het verdriet is keer twee. En het gemis van onze kleinzoon Oscar, niet te doen! Nu bijna zes maanden verder (bij het schrijven van dit artikel, red.) gaat het ietsje, ietsje beter. Het hele scherpe is iets minder, maar de pijn…’

Lees meer blogs op NEL Magazine.