Bevallen van een dood kindje wil niemand. Iets ergers kan je niet gebeuren tijdens deze negen maanden. Ons gebeurde het 4 jaar geleden. 17 augustus 2015. Ik was, om precies te zijn, 39 weken en 4 dagen zwanger van ons zoontje Seth, toen ons leven voorgoed veranderde. De woorden die de gynaecoloog uitsprak: ‘Sorry, maar jullie zoontje is overleden’. Verslagen, verdoofd, in shock, woede, verdriet, onmacht. Dat je zoveel emotie in tijd van een seconde kunt voelen…
Ik weet nog dat ik meteen in shock was. Mijn eerste reactie was dat ik keihard begon te huilen en schreeuwde, nee dit kan echt niet, mijn kindje…. Ook mijn vriend stond vast aan de grond genageld, en begon heel hard te huilen. Wat er dan door je heen gaat als ouders, is met geen woord te omschrijven. Naderhand hoorde ik van ouders die dit meegemaakt hebben, dat ze naar huis werden gestuurd en maar moesten wachten tot de inleiding. Dit was bij ons niet het geval. Wij bleven in het ziekenhuis. Er moest van alles meteen geregeld worden.
Het is iets onwerkelijks. Je hoort net dat je kindje niet meer leeft en even later moet je voor een uitvaartdienst gaan zorgen, familie moet ingelicht worden. Het voelde alsof we helemaal geen tijd hadden om überhaupt verdrietig te zijn. Familie werd gebeld, deze behoefte hadden wij namelijk heel erg, dat beide ouders naar ons toe kwamen in het ziekenhuis. Er werd samen gehuild, gepraat en geknuffeld. Mijn vader bood aan om voor ons een goede uitvaartzorg te regelen. Dit vond ik achteraf zo fijn, want ik had dat niet aangekund op zo’n moment. Het enige wat ik steeds dacht was ‘haal mijn kind eruit, en wel nu!!!!’ Maar zo zou het niet werken volgens de gynaecoloog. Het was ook voor het rouwproces beter om op een natuurlijke manier te bevallen. En even dacht ik dat ze helemaal gek waren geworden, want dit kon ik niet, dacht ik. Naderhand was ik zo blij dat ik dit op natuurlijke manier heb kunnen en mogen doen. Maar de angst was verschrikkelijk, bevallen van een dood kindje, Hoe dan in godsnaam?
Iedereen op de verloskunde-afdeling was zo lief en meegaand met ons. Dat is van grote waarde op dat moment. Het was heel erg belangrijk voor ons dat we goed met hen konden praten en allerlei vragen konden stellen. Want ‘Hoe gaat dat dan, zo’n bevalling? Hoe ziet zo’n kindje er dan uit? wat kan ik verwachten?’ Ik kreeg fijne en eerlijke antwoorden. Kindjes die stilgeboren worden hebben vaak rode/paarsachtige lipjes, grijsgrauw huidje, waarbij vaak op plekken de huid los laat (ook afhankelijk van hoelang je kindje al overleden is in de buik). Dit stelde me enigszins gerust, voor zo ver dat kon. Want nog steeds was ik als de dood. Het drong ook nog niet echt zo door wat er nu allemaal gebeurd was, ons kindje dat niet meer leeft. Je belandt dan in zo’n gigantische rollercoaster. En als het dan beetje bij beetje doordringt en het keihard binnen komt, begon ik heel hard te huilen. Ook mijn partner, de papa van ons kindje, zat in die rollercoaster. Huilde ik, dan was hij er voor mij, en huilde hij dan was ik er voor hem. We waren sterk voor elkaar. En dat was ergens wel bijzonder.
Toen de familie weer naar huis ging werd ik spontaan heel erg ziek. Ik braakte heel wat bakjes vol. Ik denk door de shock. Ook de weeën begonnen spontaan op gang te komen. Die nacht waren de verpleegkundigen zo ontzettend lief voor ons, ze kwamen geregeld bij ons kijken, zaten aan ons bed om met ons te praten, te huilen. Dit heb je dan zo nodig. Het is zo belangrijk.
Geef vooral ook aan waar je bang voor bent, waar je tegenop ziet, wat je gevoel hierbij is. En als dan de bevalling echt begint, geef aan dat je eventueel pijnstilling wil hebben. Ruggenprik, morfinepomp ect.. maak het je zelf zo ‘aangenaam’ mogelijk, want de energie heb je hard nodig. Ik ben die dag erna bevallen van onze zoon Seth. En hoe gek dit ook klinkt, op het moment dat de persweeën er waren dacht ik bij mezelf, kom op, dit is het laatste wat je voor Seth kan doen, hem verlossen.
Hoe bang ik ook was. Een oerkracht komt naar boven. Het was een hele zware en lange bevalling. De persweeën duurden dan ook veel langer dan bij een kindje dat leeft en meegeeft. Een kindje dat overleden is geeft niet mee, dat maakt het vaak lastig om geboren te worden. Zo ook bij Seth, hij was groot, 56 cm, dus kun je je voorstellen dat dit niet zo een-twee-drie gebeurd was. Ik heb tijdens de bevalling heel veel bloed verloren. Toen Seth eenmaal geboren was kon ik niet direct naar hem kijken. Ik WILDE mijn eigen kind wel in mijn armen nemen, maar door de enorme angst die ik had durfde ik dat niet. Het duurde enkele minuten eer ik daartoe in staat was. Verpleging waarschuwde me dat ik er anders spijt van zou krijgen. En toen lag onze mooie zoon in mijn armen. Precies zoals ik dacht dat hij zou uitzien, toen ik nog ‘veilig’ zwanger was.
Ik en mijn partner huilden toen we ons prachtige kindje zagen. Hoe kon zo’n mooi mannetje nu niet meer leven? Hoe kon dit gebeuren? Waarom? Waarom wij? Waarom überhaupt??
Je wil altijd een oorzaak hebben voor iets dat gebeurd is. Die nacht verbleven we in het ziekenhuis met onze Seth naast ons bed. Hij lag op een groot koelelement. Hij voelde dan ook koud aan. Zijn huidje werd steeds grauwer, vel liet op sommige plekken los. Maar dat kon me niks schelen, hij bleef onze prachtige zoon, met mooie donkere haartjes, perfect voor ons.
Achteraf had ik spijt dat ik hem zelf niet heb kunnen verzorgen en heb kunnen aankleden, maar ik had zo’n heftige bevalling gehad dat ik niet eens rechtop kon zitten, niet kon lopen. Ik had spijt dat ik hem niet beter in me op heb genomen, zijn handjes en voetjes…elk detail van hem. Maar je leeft in een roes. Je wereld staat compleet stil, en alles om je heen gaat gewoon door.
Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis hoorden wij mama’s bevallen van WEL gezonde en levende kindjes. We hoorden baby’s huilen die net geboren waren. Dit was een steek recht in mijn hart. Heel fijn voor hun, maar dit was alles behalve wat IK wilde horen. Mijn partner vroeg daarom een radio op onze kamer, en die kregen we. Heel fijn dat er naar onze wensen geluisterd werd. Neem je kindje zoveel mogelijk bij je, knuffel en bewonder zoveel als je kunt. Dat is wat ik andere ouders wil meegeven. Vaak komt dat besef pas na lange tijd.
Er word toestemming gevraagd voor obductie op je kindje. Wij hebben deze toestemming wel gegeven, omdat we een oorzaak wilden hebben. En voor een eventuele volgende zwangerschap. Er werden ook bloedonderzoeken bij mij gedaan, waar we weken later de uitslagen van kregen. En na een aantal maanden volgde uitgebreid onderzoek in het azm Maastricht.
Er werden nog foto’s gemaakt door een fotografe van Make a Memory. Er kwam een geweldige fotografe ‘pure life’. Ze fotografeert voornamelijk bevallingen. Maar ze wilde heel graag voor ons een fotoreportage maken na de bevalling. En nog steeds ben ik daar zo dankbaar voor. Want die momenten staan vast op foto’s. Momenten die aan je voorbij gingen door die roes waar je toen in zat. Die foto’s zijn zo ontzettend waardevol. Ook al moest ik er op dat moment niet aan denken om leuk foto’s te nemen, achteraf ben en blijf ik er enorm blij mee.
Omdat we toestemming hadden gegeven voor obductie, moesten we de dag na de bevalling en na de fotoreportage afscheid nemen van Seth. Dat moment waarvan ik hoopte dat het nooit zou komen….Want hoe wil je nu afscheid nemen van iets wat je al afgenomen is? Afscheid nemen van je eigen kind? En hoe neem je dan afscheid?? Bestaat afscheid wel, nu je kindje voortleeft in je hart? We knuffelden hem, we praatten tegen hem. Ik vroeg of hij bij me wilde zijn en blijven, of hij me zo nu en dan zou blijven opzoeken, zodat ik zijn aanwezigheid kon voelen door welk teken dan ook. En dat gebeurde ook in de maanden daarna.
We kusten hem vaarwel, en toen werd ik de kamer uitgereden in een rolstoel met een lege maxicosi. Niemand die ook maar zag dat we net papa en mama waren geworden. Geen gepronk met een levend kindje in onze maxicosi. Toen we thuis kwamen, zonder ons kindje, kwam vrijwel onmiddellijk de begrafenisondernemer. Er moest een hoop geregeld worden, maar alles ging langs me heen. Het kon me allemaal niks meer schelen. Hoewel ik ook wilde dat hij een mooie dienst kreeg. Mijn partner nam deze taak grotendeels op zich. Onwijs dapper en sterk van hem. Ik kon alleen maar recht voor me uit kijken, naar de vensterbank vol met rouwkaartjes. Verdriet en ongeloof wisselde zich sterk af. Het ene moment voelde ik niks, en het andere moment kon ik niet meer stoppen met huilen.
Nu was er dus de kraamtijd, want die is er ook als je kindje stil geboren is. We kozen toch voor een kraamhulp, al was het gewoon om even met iemand te kunnen praten, iemand die de deur open deed als de bel gaat. Want geloof me, daar heb je dan echt geen behoefte aan. Afhankelijk van wie het was natuurlijk. We hadden een hele fijne kraamhulp, waarbij ik mezelf kon zijn. En dit hebben we als zeer prettig ervaren. Ze deed zoveel als ze kon voor ons…en soms hield ze het ook een beetje luchtig. Heel fijn.
En dan de eerste keer naar buiten… mensen die je vragen waar de baby is. Het liefste rende ik gillend naar huis bij die vraag. We vertelden het gewoon open en eerlijk. Er waren hartverwarmende reacties en er waren reacties waardoor ik het liefste mijn vuist wilde gebruiken. Je kunt je niet voorstellen welke reacties je soms krijgt van mensen. Dan vraag je je af of ze echt helemaal geen greintje inlevingsvermogen hebben. Maar ook als je even geen zin hebt om het erover te hebben, geef dat aan aan diegene. Ik vond het de eerste weken verschrikkelijk zwaar om naar buiten te gaan, de hond uit te laten, naar de supermarkt te gaan, steeds weer al die vragen van mensen, die reacties waar je niet op zit te wachten. En het ergste van alles, niemand zag dat je evengoed mama bent geworden. Je bent onzichtbaar mama.
In de loop der tijd leer je wel met opmerkingen en reacties om te gaan. Je leert de mensen dan ook kennen. Je hele leven verandert. Je moet je eigen ik weer helemaal opnieuw ontdekken. Het is overleven, elke dag weer. En mij werd wel eens gezegd, voor jou gaat de zon ook weer schijnen, terwijl ik dan dacht, mens je weet niet waar je over praat. Maar jawel, de zon gaat weer schijnen. Tijd heelt alle wonden. En iedereen op zijn manier en tempo. Er zit geen tijdslimiet aan. Beetje bij beetje zul je het merken.
Achteraf voel je pas de trots die je hebt voor je kindje, om mama te mogen zijn van je kindje. Om hoe je het toch maar allemaal gedaan hebt. Het verdriet verdwijnt naar de achtergrond, en trots en liefde naar de voorgrond. Doe vooral waar jij behoefte aan hebt, waar jij je goed bij voelt. Geef aan wat je wel en niet wil. Praat, huil, schreeuw, lach, alles mag. Niets van wat je voelt is verkeerd.
Heb jij dit meegemaakt en zou je graag begeleiding willen om hier beter mee te kunnen leven, verliescoach Hiske Kuilman leert je leven met een gat in je hart.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
