Bericht uit onze cocon: ‘Nog nooit voelde het zo incompleet’

We leven al een tijdje in een cocon.

Met z’n drieën in ons huis.

Ik kijk naar je. Daar is nu tijd genoeg voor.

Ik bewonder je, mijn lieve kleutertje.

Je ligt op je buik en speelt met je Playmobil.

Je bouwt een hut onder de tafel en moedert over je poppen.

Je zet stoeltjes klaar, maakt menukaarten en vraagt je knuffels wat ze willen eten.

Je knutselt en kleurt. En er ontstaan ruimteschepen, taartjes, vlinders en een zelfportret.

Je knipt, plakt en schrijft kaartjes voor opa en oma.

Je huppelt naar buiten en speelt met een bal.

En na een lange dag thuis, kruip je met natte haartjes op de bank voor een filmpje.

Je hebt je aangepast. Aan het thuis zijn. De isolatie. En het gebrek aan contact.

Je zeurt niet. Je geniet juist van ons samenzijn. En je noemt het vakantie.

Ik bewonder je, mijn lieve Puck.

Je vrolijkheid, je creativiteit en je oneindige flexibiliteit.

Ik kijk op mijn telefoon. Hij puilt uit van berichten van anderen in hun cocon.

Filmpjes en foto’s. Van families met broertjes en zusjes.

Samen knutselen, samen spelen en samen knuffelen op de bank.

En ineens voel ik het. Een stekende pijn.

Ik herken dit. Het is mijn hart dat breekt. In ontelbare stukken.

Want ik gun het jou ook, lieve Puck. Samen.

Samen spelen, samen knutselen, samen ruziën en het weer goed maken.

Nog nooit voelde het zo incompleet.

Ik kijk naar je en glimlach.

Ik bewonder je, mijn dappere meisje.

Jij redt je wel. Spelend met de Barbies.

Ik besluit om mijn telefoon links te laten liggen en keer terug naar onze cocon.

Met z’n drieën in ons huis. En met Job in mijn gebroken hart.

Lees ook de blog: Rouw in tijden van Corona.

Bureau Sophie