Jan Willem: Ik merk dat ik de gesprekken met mensen anders voer. Als mensen het voorheen hadden over eten en drinken na de dienst, dan dacht ik vaak: mensen komen niet naar een uitvaart om te eten of te drinken hoor. Mensen komen om de laatste eer te bewijzen aan diegene die overleden is. Nu ben ik wel softer, ik denk veel vaker: als mensen iets graag willen, waarom niet?
Jullie herkennen het vast. Dat je (zeker in het begin) het liefst alles dat je aan je overleden kind doet denken in de kamer zet. Beeldjes, urnen, vlinders, kaarsen, gipsen voetjes, knutsels van broertjes of zusjes, plukjes haar, foto’s, foto’s en… nog meer foto’s. Ik heb een kastje in de kamer staan, waar van alles op staat. Benja was 1 april 2021 drie jaar overleden, in die tijd verzamel je een hoop. Ik vind alles even mooi, maar bij elkaar staat het toch een beetje rommelig. Ik wil er iets mee. Maar wat?
‘EMDR is een behandeling vooral bedoeld voor mensen die bepaalde schokkende gebeurtenissen hebben meegemaakt en daar in hun dagelijks leven last van hebben. Dat kan iets zijn wat je hebt gezien of meegemaakt of wat je hebt gehoord. Wat er tijdens een EMDR-sessie wordt gedaan is die schokkende herinnering, die nu nog het meeste spanning oproept, weer ophalen naar het werkgeheugen waar deze ‘bewerkt’ kan worden. De therapeut zorgt dat de emotionele lading van de herinnering via verschillende zintuigen wordt gestimuleerd.
Speelt de leeftijd van het overleden kin een rol in de ‘mate’ van verdriet? Ik ben benieuwd hoe het voelt om een (bijna) volwassen kind te verliezen en een baby, wat daar de verschillen in zijn. Ik ben ook benieuwd of er op zelfdoding een extra taboe rust. Ik ben benieuwd of moeder en dochter elkaar nu beter kunnen steunen.
Het idee dat je niet ophoudt te bestaan als je doodgaat, heeft mij heel erg geholpen in het proces rondom Benja’s overlijden. Natuurlijk weet ik
Seb is mijn eerste kleinkind en ik hield al intens van hem nog voor dat hij geboren was. Het cliché bleek te kloppen. Grenzeloos verliefd was ik al op hem toen hij nog pril in de buik van mijn dochter zat.
Het is nu iets meer dan 2 maanden geleden dat mijn Noor overleed. De onderzoeken lopen nog, maar het vermoeden is groot dat Noor een mitochondriele stofwisselingsziekte had. We hopen in ieder geval dat er een diagnose uitkomt, en Noors lijdensweg een naam krijgt.
Wij zijn niet alleen verbonden door onze familieband, maar ook doordat we beide onze zoons tijdens de eerste zwangerschap zijn verloren. Hier wilden we iets positiefs mee doen.
Dat was de overtuiging die er heerste is de jaren ’70 en ’80. In de jaren 90 werd het als ietsje beter maar nog is er weinig aandacht en openheid over stilgeboren baby’s. Dat maakt het rouwproces zoveel complexer. Alles wat weggestopt is komt uiteindelijk weer terug, altijd!
Dat was de overtuiging die er heerste is de jaren ’70 en ’80. In de jaren 90 werd het als ietsje beter maar nog is er weinig aandacht en openheid over stilgeboren baby’s. Dat maakt het rouwproces zoveel complexer. Alles wat weggestopt is komt uiteindelijk weer terug, altijd!
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2025 NEL Magazine | Privacyverklaring
