Het begon op 14 oktober 2017. Wij hadden de twintig weken echo van Benja. We, of in ieder geval ik, ging vooral heen om te horen of het een jongen of een meisje zou worden. Dat we ook een totale check up zouden krijgen van alle orgaantjes enzo, dat wist ik natuurlijk wel, maar ik ging ervan uit dat dat helemaal goed zou zijn. Ik was gezond, ik voelde me goed, mijn andere zoon was gezond, wat kon er mis gaan?
Blijkbaar alles, weet ik nu.
Na bijna anderhalf uur in de behandelkamer te zijn geweest, waar we te horen kregen dat er ‘iets’ te zien was wat niet klopte en waarna we werden doorverwezen naar het AMC voor verder onderzoek, liepen we totaal gedesillusioneerd naar buiten.
Ook al was er maar een klein beetje vocht te zien bij een van zijn longetjes, voor mijn gevoel was daar, in die behandelkamer in het echocentrum van Alkmaar, zojuist het doodvonnis van mijn kind getekend.
Vele weken en zelfs maanden van onderzoeken, testen, echo’s behandelingen en veel angst en soms gelukkig ook hoop volgden. Er waren heel veel lieve mensen die enorm met ons meeleefden. Zij wenste ons succes voor elk onderzoek en vroegen hoe het ging na elk onderzoek. Ze stuurde on kaartjes, soms cadeautjes, en veel appjes met hartjes. Omdat het bijna onmogelijk werd om al die mensen via de app persoonlijk op de hoogte te houden van de ontwikkelingen besloot ik een blog bij te gaan houden. Benja werd geboren op 31 januari 2018. In eerste instantie leek het goed te gaan, maar na een week op de baby intensive care, waarna ik dacht dat we hem mee naar huis mochten nemen bleek dat al het vocht terug was gekomen en hij nog minstens 3 weken daar moest blijven. Het werden twee maanden en uiteindelijk stierf hij daar in onze armen op eerste paasdag 2018 aan de gevolgen van een infectie.
Meer info over het boek Benja’s present
Tijdens zijn leven daar in het ziekenhuis schreef ik elke dag een blog om iedereen op de hoogte te houden. Uiteindelijk, deed ik het ook heel erg voor mezelf. Het gaf me rust om alle gebeurtenissen van de dag op papier te zetten. Om te beseffen wat er gebeurd was, wat er die dag belangrijk was geweest en wat minder, om alles gedocumenteerd te hebben. Heel, heel veel mensen uit Bergen en Alkmaar lazen de blog. Als ik een dagje niet schreef, appte ze me of alles oké was, of er iets ergs gebeurd was. Het was fijn dat mensen wisten hoe het met ons ging.
Toen Benja overleden was, was de ‘noodzaak’ om iedereen op de hoogte te houden er niet meer. Maar ik miste het. Ik miste het schrijven, ik miste de rust die het me gaf en het overzicht van mijn emoties. Dus ik besloot verder te gaan. Vooralsnog voor mezelf maar soms postte ik ook een blog met inzichten die ik kreeg. Er was namelijk iets wonderbaarlijks gebeurd.
Al die maanden voordat Benja overleed was ik zo vreselijk bang dat hij dood zou gaan. De angst verstikte me, maakte me boos, gefrustreerd, verdrietig. ‘Als je kind doodgaat, dan ben je klaar’ dat waren altijd mijn woorden. Hoe zou je ooit verder kunnen leven, laat staan gelukkiger verder kunnen leven, zonder je kind? Niet te doen. Onmogelijk.
Maar het gekke was, dat toen Benja overleed en eigenlijk al die twee weken daarvoor dit gevoel bij mij veranderde. Het bezoek aan een ‘spiritueel coach’ die mij de vraag stelde: ‘Maar Maartje, wat nou als het de bedoeling is dat Benja overlijdt…’ heeft bij mij een proces in werking gezet, wat tot op de dag van vandaag niet gestopt is en wat er voor gezorgd heeft dat ik uiteindelijk gelukkiger ben geworden na het overlijden van mijn kind. Dat gevoel is zo sterk aanwezig dat dat zelfs de titel van mijn boek werd…
Hoe dan, gek?? Hoor ik je denken.
Dat was ongeveer dezelfde reactie die ik had toen mijn coach mij die vraag stelde. Maar ergens wist ik dat ze meer wist van iets waar ik ook heel graag meer van wilde weten.
Daarbij kwam dat het moment dat Benja overleed ik zoveel liefde, zoveel dankbaarheid en trots heb gevoeld, gevoelens die veel leken om de gevoelens die ik had toen mijn kinderen geboren werden. Die gevoelens bleven. Mensen om mij heen dachten dat ik in shock was, soms zelfs dat ik manisch was geworden. Ik dacht het zelf ook. Ik voelde me schuldig tegenover Benja, ik dacht dat ik geen goede moeder was geweest voor hem en ik schaamde me voor mij eigen gevoelens van geluk. Want dat kon niet, niet als je baby net dood was. Was ik gek geworden? Rouwde ik niet goed? Had ik een hele goede psycholoog nodig?
Maar door alles op te schrijven, alles wat er gebeurde, wat ik voelde, wat ik zei, wat andere mensen zeiden, kreeg ik steeds grip en vooral begrip op en van de situatie.
En ineens, een jaar later, was daar een boek. Zonder dat ik het wist had ik een levensveranderend proces beschreven van het moment van de 20 weken echo tot het moment dat ik een jaar na het overlijden van Benja kon zeggen, dat dit niet anders had kunnen of moeten gaan. En dat alles wat er gebeurd is perfect was. Door Benja te verliezen heb ik de liefde voor het leven teruggevonden. Graag deel ik mijn verhaal met alle ouders die hun kind of een andere geliefde hier op aarde moeten missen.
Het overlijden van mijn zoon Benja heeft mijn wereld veranderd op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Alles wat ik tot dan toe had geleerd, waar ik waarde aan hechtte, wat ik dácht dat belangrijk was, veranderde of verdween.
De levenslessen die ik kreeg door zijn geboorte en vooral zijn overlijden, heb ik ervaren als een geschenk.
Benja ís er gewoon nog. Weliswaar niet in fysieke vorm, maar voor mij misschien nog wel dichterbij dan hij hier op aarde ooit had kunnen zijn.
Een van de meest waardevolle inzichten, is dat we alleen bestaan in het nu. Het enige dat er is, is het hier en nu. Dat is waar we onze levens leven, niet in het verleden, niet in de toekomst. The present, dat is alles dat we hebben.
Dit boek verschijnt op 31 januari, Benja’s verjaardag. Dit is mijn cadeau aan hem. <3
Maartje Lute (1981) woont in Bergen NH met haar zoon Boaz (2014). In 2018 verliest zij haar zoon Benja als hij twee maanden oud is. Vanaf het moment van de twintig weken echo, waar iets wordt ontdekt ‘dat niet klopt’, zal haar leven nooit
meer hetzelfde zijn. Een intense periode, die aan elkaar hangt van hoop maar vooral vrees, eindigt wanneer hij op eerste paasdag sterft in haar armen. In het jaar na zijn overlijden start Maartje NEL Magazine – trots tijdschrift voor ouders van
een overleden kind. NEL staat voor Never Ending Love. Een glossy waarin de liefde, trots en dankbaarheid die alle ouders voelen voor hun overleden kind centraal staat. Ook geeft zij Het Gouden Rouwboek uit. Vanaf 2021 organiseert Maartje ook workshops en andere sessies om mensen (in rouw) een ander perspectief op de dood te geven en ze te laten ervaren dat het contact met iedereen die ‘overleden’ is niet weg hoeft te zijn.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
