Het is nog vroeg in de ochtend en ik zit boven achter mijn schrijfbureau. De lentestorm raast over het land met soms wel windstoten van 100 kilometer per uur. Harde wind geeft me al van jongs af een ongemakkelijk gevoel, dat is een dingetje van vroeger. Wij hadden een tuinderij met een hectare kassen. Harde wind en glastuinbouw is geen beste combinatie en bij elke windvlaag hoor ik zachtjes het gerinkel van glas in mijn oor. Paniek, een deel van de kasruiten is ingestort, naar de opbrengst van de teelt kunnen we fluiten. Hoewel de kassen allang zijn verdwenen, blijft tijdens een storm de onrust in mijn lijf aanwezig.
De lentestorm buiten lijkt een reflectie van het ongemak in mij. Nu mijn kind straks in juni vier jaar dood is, dacht ik het fysieke leed merendeels achter me te laten. Rouw woont ook in je lichaam en nestelt zich in elke vezel, zoals de liefde dat immers ook doet. Anderen zullen vast denken dat ik vastgelopen ben, dat er niets anders meer bestaat in mijn leven dan enkel nog mijn dode kind. Dat ervaar ik echter niet zo. En toch, de laatste weken steekt dan onverwacht die innerlijke storm weer op, alsof het rondgieren van de stress in mijn lijf een weerspiegeling is van de golven van verlies. Au. Het gemis is dus ook nu nog steeds fysiek voelbaar, kwetsbaar en broos. Een herinnering of gebeurtenis is voldoende om mijn stresssysteem wederom te activeren: het lag gewoon als een trouwe waakhond te loeren op een nieuwe kans om aan te slaan. Nou dat is gelukt hoor, het voelt alsof ik van nul af aan moet beginnen met lichamelijk herstel.
De storm brengt me naar herinneringen met mijn kind. Sara en ik zitten op een bootje in de zee rondom de Canarische Eilanden. De harde wind heeft vrij spel in onze lange haren, de slierten waaien in mijn half dichtgeknepen ogen. We spotten dolfijnen en vertoeven met ons tweetjes achterop het dek, we deinen mee op de hoge golven. We zitten daar alleen, de andere meevarenden vinden het te koud en spoeden zich naar het binnendek. Hoewel het met Sara niet heel lekker gaat, proberen we daar toch alle zorgen van ons af te zetten. Het is absoluut een geluksmoment voor beiden, zo midden op zee met de opwinding van de dolfijnen in het vizier.
Een warm bad doet wonderen als ik mezelf wil kalmeren, lang leve de zelfzorg! Goedkoop, effectief en te allen tijde flexibel inzetbaar. Terwijl ik met mijn vingers speel met de grote vlokken badschuim, valt mijn blik op het schuine dakraam van de badkamer. Wat verplaatsen de wolken zich toch snel vandaag, in volle vaart trekken ze aan me voorbij. Een fraai schouwspel vanuit mijn heilzaam stomend bad: grote grijze wolken, kleine witte stapelwolken en, zie ik het goed, ja, ook kleine openingen met blauwe lucht. Een golf van opluchting gaat daar me heen.
Natuurlijk, ik had het eerder kunnen weten. Alles waait over, ook de onrust in mij. Het kost even tijd, de harde wind is noodzakelijk om weer lucht en licht te brengen in de zwaarte die er soms gewoon is. Het is een kwestie van aanhaken en erbij blijven, durven uithouden en verduren. En met dit inzicht, spontaan opgekomen in de badkamer, kan ik weer verder. Rustig herstellen maar, in de luwte van de lentestorm.
Elsbeth Kuysters schrijft blogs en heeft daarnaast een boek geschreven over haar overleden dochter Sara: Moederhart vol rouw en liefde.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
