De keerzijde van het delen van verdriet

In dit artikel geeft Suzan Brussee van Nine2five je drie praktische tips om om te gaan met alle verhalen over verdriet en verlies. Het is ontzettend mooi dat er steeds meer initiatieven komen van vrouwen (en mannen) die oproepen tot het delen van verdriet en hun eerlijke verhaal. Het verhaal van hun waarheid. Van het leed waar zij mee moeten dealen op dit moment. Het moment in hun leven waarop het gewoon even niet zo goed met ze gaat. Ik kan alleen maar ondersteunen dat het nodig is een tegenklank te geven aan alle schoonheid en geluksplaatjes die er op sociale media te vinden zijn.

Verdriet delen heeft een keerzijde

Maar dit delen heeft ook een keerzijde. Zo ken ik genoeg ouders die het aan de ene kant heel fijn vinden dat er steeds meer over overleden kinderen worden gepraat. Dat we als samenleving steeds meer inzien dat het ook nodig is om hierover te praten. Alleen al omdat dat deze kinderen er ook bij horen en gezien mogen worden. Aan de andere kant kan deze verspreiding van ‘echte’ verhalen en emoties voor een zogenaamde overkill zorgen. Zo zeggen deze ouders dat ze hierdoor ook geconfronteerd worden met hun eigen verdriet en gevoel van gemis, zonder dat ze hier direct om gevraagd hebben.

Het is een dubbel gevoel. Fijn vinden dat er over gesproken wordt, dat het erkend en gezien wordt. Maar aan de andere kant – simpel gezegd, dat je niet altijd op je eigen pijn zitten te wachten, juist omdat je ook behoefte hebt aan het ‘normale’ leven.

Drie praktische tips

Daarom geef ik je in dit artikel drie tips zodat je enerzijds bijvoorbeeld toch lid kunt blijven van bepaalde facebookgroepen waar er aandacht is voor (herkenbaar) verlies en je er anderzijds zelf geen ‘last’ van krijgt.

1. Kijk even niet op social media
   De eerste tip klinkt gelijk heel logisch, is ontzettend effectief. Maar door de verleiding wordt deze niet vaak (genoeg) toegepast. Namelijk, op dagen dat jij je oké voelt of juist een vol hoofd hebt kijk dan niet op sociale media. Ga liever naar buiten, neem een bad of pak een boek. Met andere woorden geef aandacht aan je zelf in plaats van aan je telefoon of lotgenoten. Het gaat om jou en jij moet de dag of week doorkomen. Het betekent niet dat je het verhaal van anderen niet belangrijk vindt, nee het betekent juist dat je voor jezelf zorgt en vanuit daar ook weer beter in staat bent om met anderen te kunnen verbinden.
2. Plaats een intentie voor jezelf
   Als je besluit berichten van de groep te lezen, neem dan even kort de tijd om te bedenken met welk doel je gaat kijken. Wil je herkenning voor hetgeen je zelf ook voelt? Wil je juist reageren op een bericht, om iemand anders een steun in de rug te geven. Of ben je ‘gewoon’ open en nieuwsgierig. Door een intentie te plaatsen voor jezelf, of een doel te stellen waarom je gaat kijken maak je de kans kleiner dat je zelf overvallen wordt door een verhaal of het verdriet van iemand anders.
3. Wat te doen als iets je onverwachts toch raakt?
   Nou dat klinkt eenvoudig. Je hebt deze week je telefoon neergelegd en tijd voor jezelf genomen. Toen je wel wilde kijken naar berichten in de groep heb je je voorgenomen dat je graag een steun voor iemand anders wilde zijn en met goede moed begon je te lezen. En plots, daar is toch dat ene bericht dat je ontzettend raakt. De emotie voel je door je hele lichaam en het lijkt wel alsof je het zelf herbeleefd. Je eigen verdriet wordt geraakt, tranen nemen het van je over. Hey, dit is niet wat je wilde. Maar het gebeurt nu toch. En dan? Wat nu?

Zet je voeten plat op de grond. Voel dat je zit op de stoel en adem in en  uit. Voelt dit onwennig of gek voor je? Dat snap ik, maar ik nodig je uit om het effect ervan te ervaren. Voeten op de grond, voelen hoe je zit en adem in en uit. Zo eenvoudig en zo krachtig tegelijk. Zorg dat je daarna wat drinkt, bijvoorbeeld thee of water. Onderzoek daarna wat jou op dit moment helpt om de emotie te laten zakken. Is dit een frisse neus? Of heb je wellicht de behoefte om het verdriet en gemis aandacht te geven? Misschien vind je het fijn om een pen te pakken en alles wat je voelt en ervaart op te schrijven. Zo mag je het er laten zijn. De kans bestaat dat je merkt dat er na het opschrijven een soort opgelucht gevoel ontstaat. Dat is vaak fijn om te ervaren.

Wens

Mijn wens voor iedereen, die een kindje moet missen, is niet dat het verdriet verwerkt of opgelost is. Dat lijkt me een utopie. Mijn wens is wel dat je zo min mogelijk door je emoties wordt overvallen. Dat je de emoties kunt dragen. Zodat je er zelf niet (meer) aan onderdoor gaat.

Ik ben Suzan Brussee van praktijk Nine2five. Moeder van vier kindjes. Ook al kan ik er ‘s avonds maar twee in bed stoppen. Ik ben mijn praktijk gestart om erkenning te geven aan jouw gevoelens van verdriet, gemis, eenzaamheid. En ook het gevoel van tweestrijd. Dat je van jezelf moet werken, dat thuis en daarbuiten alles door moet lopen. Terwijl jij kapot gaat van binnen. Het is de druk van de maatschappij, het Nine to Five principe waar we allemaal in vastzitten.