Harriët haar baby Aaron overleed met zeven maanden in haar buik. Tijdens zijn uitvaart heeft zij hem de hele ceremonie bij zich gehouden. Gewikkeld in een doek in haar armen, dicht tegen zich aan. Ik vond dat zo mooi. Ik had het nog nooit gehoord, maar ik dacht meteen: Ja, waarom ook niet. Ik had dat zelf denk ik ook wel gewild.
Harriët: ‘Met zeven maanden voelde ik het leven in mijn buik minder worden. Ik gaf dat aan bij de verloskundige, het voelde voor mij echt niet goed. Er werd werd gezegd dat het nog mocht bij deze termijn. Na drie dagen voelde ik helemaal niks meer. Toen ze eindelijk een echo deden zagen dat zijn hartje niet meer klopte. Twee dagen later is Aaron op 27 juli 2015 stil geboren.
Toen hij geboren was, heb ik hem in mijn armen gekregen en vanaf dat moment had ik heel veel moeite om hem los te laten of weg te geven. Ik wilde hem zó graag bij me houden. Ik wist dat ik maar een hele korte tijd met hem zou samen zou hebben. ‘Mag ik hem dan gewoon zoveel mogelijk bij me houden?’, dacht ik.’
‘Ze moesten hem onderzoeken, maar zelfs daarvoor wilde ik hem eigenlijk niet afgeven. Er moest obductie bij hem worden gedaan. De artsen wilden hem in het ziekenhuis houden, maar ik wist dat hij dan de koelcel in ging en dat wilde ik absoluut niet. Ik heb hem in een dekentje gewikkeld, mee naar huis genomen en de volgende dag ook zo weer teruggebracht zodat ze obductie bij hem konden plegen. Ik wilde hem als kind bij me houden en ook zo behandelen. Niet als overleden persoon. Ik wilde hem als kind verzorgen. Door de obductie had hij een wond en die verzorgde ik elke dag. Dan haalde ik hem uit zijn bedje en maakte ik zijn wondje schoon. Toen de uitvaartondernemer kwam en ons vroeg wat voor kistje wij wilden hebben voor Aaron, vond ik dat heel lastig. Ik zag niets wat ik passend vond. Hij stelde voor dat we hem in een rieten mandje zouden leggen. Ik ging akkoord. Maar toen hij aankwam met het mandje zei ik, neem maar weer mee. Ik til Aaron liever zelf naar het uitvaartcentrum.’
‘De uitvaartbegeleider had dit nog nooit meegemaakt. Hij was er wel een beetje verbaasd over maar hij liet ons onze gang gaan. Dat was heel prettig. Ik heb Aaron in een doek gewikkeld en meegenomen. We moesten wel een document mee dat we een overleden kind vervoerden in de auto. Tijdens de bijeenkomst heb ik hem gewoon tegen me aangehouden. Hij was in doeken gewikkeld maar zijn gezichtje kon je wel zien. Hij had een rompertje aan en we hadden hem een mutsje opgezet. Ze hadden het daar mooi opgezet, met kaarsen en het mandje met bloemen. We hebben muziek geluisterd. Aaron lag op m’n arm, wij konden naar hem kijken, maar ook de mensen die erbij waren. Ik vond het mooi dat iedereen die er was mij daar als moeder zag met mijn kind in mijn armen.’
‘We hebben hem daar in ‘zijn bedje’, het mandje gelegd. Ze deden er een rieten deksel op, ook dat vond ik niet prettig. Ik heb hem er weer uitgehaald. In heel veel dingen heb ik mijn gevoel gevolgd. Toen ik hem er uiteindelijk weer ik had gelegd zei mijn man: ‘Je moet de andere mensen er ook even bij laten. Zij willen misschien ook wel even privé afscheid van hem nemen.’ Eén van mijn vriendinnen was hele emotioneel, zij wilde juist niet in het mandje kijken. Zij wilde hem herinneren zoals hij bij mij in mijn armen lag. Zo kon iedereen zijn eigen keuze maken. Samen met mijn man heb ik hem naar de oven gebracht, tot de deur.’
Het feit dat ik hem de hele tijd bij me had, vond ik zo fijn. Dan werd het minder uitvaart-achtig voor mijn idee. Ik kon zijn moeder nog zijn en ik wilde zo lang mogelijk zijn moeder zijn Ik vond het ook fijn dat de mensen die er waren mij zagen als zijn moeder. Ik heb later van meer mensen gehoord dat ze dit ook graag zo hadden gedaan. Geen rare reacties. De uitvaartondernemer keek een beetje vreemd maar dacht blijkbaar ook: doe maar gewoon wat goed voelt.
Dat wil ik graag ook alle ouders meegeven die hier mee te maken krijgen. Doe wat goed voelt! Ga je niet afvragen of het misschien gek is. En weet dat je op elk moment nog van mening kan veranderen over bepaalde zaken. Dit is jullie moment!
Lees nog meer verhalen van ouders in NEL 2
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
