Soms ben ik zó bang

Mijn naam is Aliese (32) en ik woon samen met verloofde Evert (37) en tweede dochter Elena (2017) in een fijn huis in Alkmaar. Ik werk als adviseur, Evert is praktijkdocent en wij zijn ruim 5 jaar samen. In 2017 verloren wij onze eerste dochter Emma, nu ben ik zwanger van ons derde kindje. En soms ben ik zo bang voor wat er weer kan gebeuren.

Vanmorgen lag ik vanuit mijn bed te kijken naar de zonnestralen die schijnen op de Emma-boom die nu midden in onze tuin staat. Het is een bloesem die maar kort bloeit met kleine roze bloempjes. De knoppen staan op het punt van uitkomen, het is precies zoals ik mij nu voel. De bevalling komt steeds dichterbij en durf bijna niet te voelen hoe doodsbang ik ben. Emma voelt deze dagen zo dichtbij en daar probeer ik vertrouwen uit te halen. Wat er ook gebeurt, wij bewegen mee.

We zijn bijna 3 jaar verder na de geboorte van Emma en op dit moment ben ik 33 weken in verwachting van onze zoon. Ook deze zwangerschap is er net als bij de zwangerschap van mijn tweede dochter weer een cerclage (bandje) om mijn baarmoedermond geplaatst om een vroeggeboorte te voorkomen. Daarom lig ik al weken thuis op bed en houd ik mij lichamelijk rustig. Daarentegen is er in mijn hoofd een wervelwind gaande en voelt de rest van mijn lichaam als een verzwakt onbekend huis. Ons gezin lijkt in een lange achtbaanrit te zijn beland waarvan ik op voorhand niet had kunnen weten dat hij zo heftig zou zijn. En dat is misschien maar goed ook omdat we er anders misschien niet aan hadden durven beginnen.

Lees alle blogs van NEL Magazine

Eenzaam

Het is soms zo eenzaam te midden in alle zorg en liefde die ik mag ontvangen vanuit mijn omgeving. Om ergens de kracht vandaan te halen om mijzelf niet te verliezen in een slachtofferrol. Te genieten van het wonder dat in mijn buik groeit en ik voel bewegen. Met oprechte aandacht er voor Elena te zijn ook al kan ik niet voldoende aan mijn eigen verwachtingen van een moeder van een 2-jarige. Ons liefdesleven in stand proberen te houden ook al kunnen we niet op de bekende manieren intiem zijn. Geïnteresseerd blijven in de omgeving ook al gaat dat veel te snel en is het zo overweldigend dat ik het soms niet kan overzien. Toch gaat de tijd voorbij en blijf ik groeien.

Einde aan de geluksbubbel

Mijn eerste zwangerschap was extra bijzonder omdat deze tegelijk liep met ook de eerste zwangerschap van mijn enigste zusje. Totaal onverwachts kwam er aan einde aan deze geluksbubbel. Zonder verklaarbare medische reden werd op 25 maart 2017 onze oudste dochter Emma bij 21,5 week geboren. Op de 20 weken echo zag alles er perfect uit, een paar dagen laten zat ik op een kantoor met weeën. De volgende dag is met een natuurlijke bevalling onze dochter Emma levend geboren. Kort daarna is ze rustig in onze handen overleden. Ik kan nu nog voelen hoe trots ik ben op ons meisje en al vaak hebben wij haar foto’s laten zien. Emma was al helemaal compleet en prachtig om te zien. De dagen daarna puilde ons huis uit door een zee van bloemen en kaartjes. Symbolisch hebben mijn moeder, zusje en ik een ‘Emma’ bloesemboompje in de tuin staan. Wij hebben er voor gekozen om haar te laten cremeren, een deel van haar as draag ik in een ketting bij me en het overige is uitgestrooid op Vlieland. Emma heeft een gezicht, er wordt over haar gesproken en is altijd aanwezig in ons hart. Ik ben dankbaar dat door deze ervaring ik de wereld veel rijker en voller ben gaan zien en voelen. Vijf dagen naar haar overlijden vloeide deze woorden uit mijn pen, nu nog geven ze steun

Emma,

Vinders zijn ook zó prachtig.
Ze maken een glimlach in mij los, net als jij.
De aller mooiste vlinders leven het kortst.
Ik hoop dat je vredig rondfladdert en dat je kunt zien wat je ons hebt gebracht.
Je hebt mij op en top vrouwelijk laten voelen.
Je hebt mij zelfvertrouwen gegeven.
Je hebt zoveel harten aangeraakt.
Je hebt ons leven verrijkt.

Dankjewel

Je vader en moeder Evert en Aliese

Verwarrende periode

Kort na de geboorte van Emma was ik zoals gewenst opnieuw in verwachting. Naast dankbaarheid was dit ook een hele onwerkelijke en verwarrende periode. Op de uitgerekende datum van Emma was ik 12 weken in verwachting. Die dag heb ik op Vlieland aan Emma uitgelegd dat ik minder met haar bezig kon zijn omdat de kleine in mijn buik vanaf toen ook aandacht nodig had. Onze wereld stond op zijn kop, ik was onzeker en vond de snelheid waarmee alle emoties zich afwisselde erg moeilijk. Daarom besloot ik hulp te zoeken. Uiteindelijk bracht het inzicht dat zowel het intense verdriet om het verlies van Emma als de vreugde om nieuw leven beide naast elkaar aanwezig mochten zijn. Dat beide een eigen spoor zijn en niet perse iets met elkaar te maken hebben. Ik wilde, zo goed en kwaad als dat het ging, kiezen voor de weg van vertrouwen.

Brandend licht

In week 20 van deze zwangerschap, werd ik op een ochtend wakker waarbij er één grote druppel vocht langs mijn been naar beneden liep. Ik zat al in de auto  toen Evert mij opbelde omdat hij er een onrustig gevoel over had. Het ziekenhuis wilde mij zien voor controle en ik bleek toen al 4 cm ontsluiting te hebben. Met spoed en in shock belande ik op de operatietafel waarbij er een cerclage  om mijn baarmoedermond is geplaatst. De vruchtzak was nog intact maar ik had dan ook geen uur later moeten zijn. Het blijft een wonderlijke samenloop van omstandigheden waarvan wij geloven dan onze Emma hiermee geholpen heeft. Hierna besloten we om het kleine wonder dat ik nog bij mij droeg,  Elena te noemen. Ze draagt de naam van Emma mee en de betekenis is ‘fakkel of brandend licht’.

Nieuw leven

De wens was groter dan de angst om opnieuw te verliezen. Wat een geschenk dat deze wens vrij snel in vervulling kwam. Het is verre van een onbezorgde zwangerschap. Wij hebben gefunctioneerd met de wetenschap dat we zonder enig signaal ieder moment opnieuw ons kindje konden verliezen. Vanaf week 16 waren wij wekelijks in het ziekenhuis voor controles. Werken lukte op een gegeven moment niet meer en wij besloten zelfstandig dat preventieve bedrust, thuis in de woonkamer, het beste zou zijn. Met resultaat want dit keer bleef tot aan week 25 alles rustig. Helaas was op de controle een week later duidelijk een beginnende vroeggeboorte te zien. Er is direct opnieuw een cerclage geplaatst en na een week ziekenhuis mocht ik weer naar huis.  Het is een bewuste keuze geweest om te proberen het proces dit keer met meer emoties te ervaren. Dit heeft zoveel inzichten gegeven waarover ik graag wil schrijven. Dit is het begin.