Ik ben Michelle, ik ben 34 jaar en woon in Veldhoven. Ik ben getrouwd en samen hebben we onze drie kinderen. Sarah, Liam* en Seb*. Als er één ding is wat ik geleerd heb in dit hele proces is dat je innerlijke stem altijd klopt. Alles komt op zijn tijd, luister naar het stemmetje in jou. Als dat zegt dat iets niet klopt als het ergens nog geen tijd voor is, is dat ok. Dat stemmetje vertelt jou precies wat jij nodig hebt en wanneer.
Toen Sarah 1 jaar werd, zijn we gaan proberen voor een tweede. We waren snel zwanger, helaas werd dat een miskraam. Na een tijdje waren we opnieuw zwanger. De zwangerschap verliep onrustig, ik had veel klachten. Ik werk in de zorg, ik ging uit de zorg en ging werken op ondersteunde afdelingen. Met de kleine ging alles goed, dachten we. Tot de 20 weken echo, onze kleine wilde er niet goed voor gaan liggen, dus werd die elke keer opgeschoven.
Onze bengel was zo druk overdag dat ik voor de echo nog grapte, hij zal nu slapen na een drukke dag in de buik. De echoscopiste begon de echo en werd stil. Ik keek van haar gezicht naar het beeldscherm en terug tot ik zag wat zij zag. Geen kloppend hartje. De stilte die de ruimte vulde was oorverdovend. Het verdriet dat ik op mijn man zijn gezicht zag ging als een mes door mij heen. De rest van de avond en dagen erna heb ik in een roes van pijn en verdriet geleefd. Twee dagen later ben ik in het ziekenhuis opgenomen om de bevalling op gang te brengen. De bevalling was mentaal erg zwaar, ik ben ’s ochtends ingeleid en ’s avonds laat ben ik bevallen van onze middelste zoon Liam. Wat was hij mooi. We voelden zoveel liefde voor hem. Onze families waren in de familiekamer aan het wachten. We hebben met trots onze zoon voorgesteld aan de familie. De dagen erna waren heel zwaar. We wilden graag Liam een mooi afscheid geven, de voorbereidingen en dagen daarnaartoe waren pittig. Maar het was een prachtig afscheid geworden, een afscheid dat wij graag wilden voor onze zoon.
In deze tijd (2016) werden vroeggeboortes veel minder besproken als nu, toen was er minder openheid over, dat maakte het voor ons en anderen soms moeilijk en ongemakkelijk. Het is goed dat er nu veel meer openheid over is. We werden al gelijk na het afscheid geconfronteerd met het gegeven ‘de rest van de wereld gaat door’. Ik had het zwaar met het rouwproces. We waren ook erg bezig met de waaromvraag. Na onderzoek bleek Liam te lijden aan de aandoening triploïdie. Dat is de reden dat hij zo vroeg is overleden. Na verschillende vervolgonderzoeken kregen wij het groene licht om opnieuw te proberen om zwanger te worden. Bij het groene licht kwam ook hoop kijken. We kozen ervoor om er weer voor te gaan. We raakten snel zwanger, maar helaas monde dit uit op een miskraam. Snel daarna waren we zwanger van onze derde. Deze zwangerschap verliep fysiek goed. Mentaal had ik het zwaar. Na verschillende onderzoeken kwam eruit dat dit kleintje geen triploïdie had, de zwangerschap verliep goed totdat ik met 20 weken buikkrampen kreeg. In het ziekenhuis zeiden ze dat er niks aan de hand was. Dus gingen we weer naar huis.
De dag erna werden de buikkrampen erger, zo erg dat we opnieuw naar het ziekenhuis gingen, we vertrouwden dit niet. Ik stapte voor het ziekenhuis uit en daar braken mijn vliezen. Eenmaal aangekomen op de afdeling, werd ik naar een onderzoekskamer geleid en op een bed gelegd. Daar kwam een arts, ze begon met een echo en wat we vreesden zagen we, ik was bijna al mijn vruchtwater verloren en mijn kindje had het zwaar in de buik. Mijn lichaam was zich klaar aan het maken om te bevallen, er was nu niks meer wat ze konden doen. Dit nieuws verscheurde ons. Weer een kindje verliezen. Ik werd gelijk opgenomen in het ziekenhuis. Hoe was het mogelijk? We kwamen te liggen op dezelfde kamer als bij de bevalling van Liam. Alsof Liam er zo een beetje bij was. De weeën bleven de hele dag aanhouden, maar werden in de loop van de avond rustiger, dus we gingen wat proberen te slapen. Ineens rond half 2 werd ik wakker van beenweeen die daarna snel overgingen in persweeën. Het ging ineens heel snel en toen beviel ik van onze jongste zoon Seb. Wat was hij mooi. Wij voelden hoe groot onze liefde voor dit kindje van ons was. Maar het verdriet was ook voelbaar, er was nu geen familie waarmee we dit moment konden delen en de placenta kwam niet los. Dus werd ons moment met Seb verstoord omdat ik snel naar de ok moest om de placenta te laten verwijderen. Mijn man bleef bij Seb. De OK ging niet helemaal goed, waardoor ik een aantal dagen in het ziekenhuis moest blijven. Deze periode verliep zo anders dan bij zijn broer. We wilden weer een mooi afscheid.
Eenmaal thuis, hebben we een mooi afscheid georganiseerd, anders als bij Liam, maar wel prachtig. Deze periode heb ik in een waas meegemaakt. Naast het verdriet was ik ook bezig met herstellen. Na onderzoeken hoorden we dat Seb gezond was geweest. De oorzaak was echt spontaan gebroken vliezen. Hierdoor en misschien omdat het verdriet van Liam ook in alle hevigheid terug kwam heb ik lang in het rouwproces gezeten. Ik had veel moeite met een weg vinden in het verdriet. Ik wilde zo graag dat anderen hun naam noemden. Ik was niet alleen moeder van Sarah maar ook van Liam en Seb. Ik merkte dat anderen mijn verdriet lastig vonden. Hoe ga je daarmee om als je het verlies en verdriet niet kent? Ik probeerde het uit te leggen. Maar besefte ook al snel dat ik het dichterbij mezelf moest zoeken. Kleine momenten maken om echt stil te staan bij de jongens, in het begin was dat elke dag een kaarsje aansteken bij hun foto, een bloemetje neerleggen bij hun boom. Langzaam merkte ik dat ik het niet elke dag meer nodig had, maar dat ik er soms bewust een moment van maakte en nog steeds maak om bij de jongens stil te staan. Elke jaardag kopen wij mooie kleine (gepersonaliseerde) cadeautjes voor de jongens, als aandenken om stil te staan bij de jaardag. Samen met Sarah gaan we dan iets leuks doen die dag en s avonds lekker uiteten. We staan die dag stil bij hun bestaan.
Rouw is iets bijzonders en werkt bij iedereen anders. Elk jaar dat we ze missen lijkt het verdriet groter te worden. Elke mijlpaal, elk familiemoment doet het weer pijn. Er is een plekje in mijn hart speciaal voor Liam en Seb, dat plekje bestaat uit liefde, trots en hartzeer. Pijn voor het gemis van onze zoontjes, die wij zo graag bij al die momenten erbij hadden willen hebben in ons midden.
Voor beide jongens hebben we een mooie herinneringsdoos, daarin zit alles van hun voetafdrukjes tot de overlijdensacte. Daarin bewaren we de belangrijkste herinneringen van die tijd. Het geboortepakje dat klaar lag (maar waar ze beiden te klein voor waren), spulletjes uit het ziekenhuis, hun bedje waar ze in lagen na de geboorte. Die herinneringsdoos is voor mij een belangrijk onderdeel wat ze dichtbij ons houdt en wat we later aan onze dochter kunnen laten zien als ze vragen heeft over haar broertjes. Ze was bijna 4 toen Seb overleed, ze heeft mijn zwangerschap en het proces daarna actief meegekregen. We hebben haar in elke stap op haar niveau meegenomen in het proces. Maar we zijn ons ook bewust dat als ze ouder wordt, er andere vragen kunnen komen. Hopelijk kunnen we die vragen dan beantwoorden en zijn beide dozen fysieke herinneringen van haar broertjes als ze daar behoefte aan heeft.
Het is nu 6 en 7 jaar geleden en nu pas krijg ik een soort berusting. Wij hebben deze winter pas de urntjes besteld die we graag wilden. Er waren tot nu toe geen mooie urntjes die recht deden aan wat wij voor ogen hadden voor de jongens. Misschien was het ook nog niet de juiste tijd hiervoor. Maar ineens was het zover, zagen we prachtige urntjes en voelde het goed om ze te bestellen. Nu staan ze naast elkaar mooi te wezen in de huiskamer.
Als er één ding is wat ik geleerd heb in dit hele proces is dat je innerlijke stem altijd klopt. Alles komt op zijn tijd, luister naar het stemmetje in jou. Als dat zegt dat iets niet klopt als het ergens nog geen tijd voor is, is dat ok. Dat stemmetje vertelt jou precies wat jij nodig hebt en wanneer.
~ Liam 26 augustus 2016 ~
~ Seb 29 juli 2017 ~
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
