Mijn naam is Dirkje, ik ben 23 jaar oud en woon samen met mijn vriend Thom. Van jongs af aan wist ik dat ik mama wilde worden. In april 2022 werd die droom werkelijkheid, ik was zwanger. Ik werd overspoeld door liefde, trots en dankbaarheid.
De zwangerschap verliep met 39 weken voorspoedig en de bevalling was vlot. Ons allerliefste zoontje Frenkie, werd geboren op 3 december 2022. De kraamweek was rustig en de borstvoeding verliep goed. Maar bovenal, Frenkie was een tevreden mannetje en wij trotse ouders.
Toen Frenkie vier maanden oud was, gingen wij met mijn familie naar Zwitserland. Hij werd hier niet lekker. Frenkie kreeg koorts en hij werd verkouden. Dit ging gepaard met rode vlekken op zijn huid en een pseudokroep aanval. We besloten naar het ziekenhuis te gaan en werden al snel gerustgesteld, we mochten terugkomen als het niet beter werd. Een dag later begon Frenkie te hoesten. Hij werd schor en de rode vlekken namen toe. Ik probeerde overal informatie te verzamelen en te ondervinden wat de oorzaak was. Zo belde ik de dokters in de buurt, maar ook onze huisarts in Nederland. Ik was onrustig en de situatie zat me niet lekker, tegelijkertijd wilde ik mezelf niet gek maken. Machteloos zijn we teruggekeerd naar het ziekenhuis, waar Frenkie werd opgenomen ter observatie. Al snel dachten ze aan een virale infectie. Op dit moment waren Frenkie zijn klachten verergerd. Zijn bloed werd onderzocht, hij lag aan een monitor voor zuurstof, hartmeting en ook zijn ontlasting werd gecheckt. Op de derde dag in het ziekenhuis ging het beter met hem, we mochten de dag erna naar huis.
Eenmaal teruggekeerd in Nederland zijn we met de verzamelde informatie bij onze huisarts langsgegaan. Onze huisarts zag niets ernstigs en hij vond dat Frenkie er helder bijzat. Ik wilde graag dat zijn ontstekingswaarden onderzocht zouden worden. Deze waren aan de hoge kant, maar gelukkig al wel afgenomen. De huisarts overlegde met de kinderarts in het ziekenhuis, maar deze vond het niet nodig Frenkie te zien. Terug thuis zat het mij niet lekker, ik was onrustig. Het lange Paasweekend stond voor de deur en ik wilde dat de kinderarts Frenkie voor deze tijd zou zien. Tijdens ons bezoek aan de kinderarts werden we gerustgesteld. Er werd gespeculeerd over een hand-voet-mondziekte. Frenkie zag er niet ernstig ziek uit en hij had geen koorts meer. Hoewel hij af en toe verhoging had, was hij helder en dronk hij vaker kleine beetje. Hij moest gewoon uitzieken.
Zaterdag, 8 april kreeg Frenkie een opgezwollen wang. Hij was verder helder, maar toch werden wij door de huisartsenpost doorverwezen naar de kinderarts. Dit was dezelfde kinderarts die Frenkie eerder die week had gezien. Ze was van mening dat Frenkie niet zou mogen verslechteren, het had beter moeten gaan. Zijn bloed werd verder onderzocht, maar zoals de voorgaande keren waren de hartslag en zijn zuurstofwaarde goed. We kregen antibiotica en keerden hoopvol terug naar huis, het zal vast beter gaan.
Tweede Paasdag 10 april brak aan en onze Frenkie was blij. Het ging al beter met hem en hij dronk goed, hoewel de koorts aanhield. Maandagavond aten wij bij Thom zijn ouders. Met de artsen maakten wij telefonisch de afspraak dinsdag langs te komen om te kijken of de antibiotica goed aansloeg. Rond tien voor zeven hing ik de telefoon op en zaten we aan tafel, Frenkie veilig in de armen van zijn papa. Ik pakte Frenkie van Thom over om met hem te knuffelen en legde hem daarna in de kinderwagen. Rond tien over zeven waren wij aan het eten, totdat Frenkie een raar geluid maakte. Ik stond meteen op en trof hem verstijfd aan, met zijn speeltje in zijn hand. Ik pakte Frenkie uit de wagen, hij keek me aan en werd slap. Het voelde alsof zijn ziel zijn lichaampje verliet. Ikzelf voelde me direct leeg en zei tegen Thom: ‘We moeten nu naar het ziekenhuis’.
Familie belde direct 112, terwijl ik controleerde of Frenkie ergens in stikte. Ik vervolgde met reanimatie, maar ik voelde mijn kindje niet meer. Per toeval reed er een ambulance langs die direct het reanimeren van mij overnam. Binnen acht minuten waren er drie ambulances, twee polities en een helikopter bij ons. Frenkie werd meteen via apparatuur aangesloten en iedereen deed zijn uiterste best. Ik was helder en kon precies vertellen wat Frenkie die dag had gedronken, hoe laat hij zijn zetpil had gehad en antibiotica had genomen. Ook belde ik mijn ouders, zij kwamen direct naar ons toe. Ik herinner me dat ik een politieagent vroeg hoelang reanimatie normaliter duurt, hij gaf me geen antwoord. De artsen wilden naar het ziekenhuis, onderweg gingen zij door met reanimeren.
Buiten liepen wij naar de ambulances en werden wij omringd door mensen. Ze stonden toe te kijken, foto’s te maken en filmen, ik werd woedend. Wij werden in de politieauto naar het ziekenhuis gebracht. Het duurde even voor Frenkie aankwam, inmiddels werd hij al vijftig minuten gereanimeerd. Terwijl wij wachtten in de familiekamer, werd de overdracht gedaan. Onze families druppelden al snel binnen. We mochten naar Frenkie, in de kamer waar hij werd gereanimeerd.
Daar stond ik dan, naast mijn lieve kind. Terwijl alle man en macht hem probeerden te redden, voelde ik hem niet meer. Ik vroeg aan een arts hoe hij eruit zou komen als hij nu bijkwam. Zij vertelde mij: ‘Hoe langer de reanimatie, hoe slechter’. Terwijl ik Thom aankeek gaf ik aan dat ik wilde dat ze zouden stoppen. Thom wilde wachten tot de kinderarts terug was.
De reanimatie is gestopt om 20.36. Met het slechte nieuws keerden wij terug naar de familiekamer. Het team was verslagen, maar er werd helder met ons gecommuniceerd. We mochten onze lieve Frenkie vasthouden en kregen de tijd om te laten bezinken wat er zojuist was gebeurd. Later die avond werd er een begin gemaakt aan het onderzoek en namen wij voor even afscheid van Frenkie. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
In de dagen en weken erna hielden de artsen ons goed op de hoogte van het onderzoek. Daarop volgde de doodsoorzaak: Kawasaki. Frenkie is overleden aan een harttamponnade door de gevolgen van Kawasaki. We waren er stil van. Ik kan niet beschrijven hoe ik me voel of wat ik moet voelen. Mijn liefste kind is er niet meer, het is leeg…
In NEL Magazine ( 6 edities) lees je meer verhalen over al die prachtige kinderen die niet meer op aarde bij ons zijn en hun prachtige ouders.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
