Ervaringsverhalen overleden kind

In de nieuwe NEL vertellen drie moeders over het verlies van een volwassen kind. Eén van die moeders is Ida. Haar 28-jarige dochter Esther besloot

Shanti Schiks is de gasthoofdredacteur voor NEL Magazine 6. Wij hebben haar gevraagd omdat ze, net als wij, haar kind is verloren. Maar ook nog ervaart dat het leven haar toelacht en ze na zes jaar weer kan zeggen dat ze heel gelukkig is. In deze editie van NEL Magazine lees je in meerdere artikelen hoe haar dat ‘gelukt’ is. Wat zelfliefde daarin voor haar voor rol heeft gespeeld én geeft ze tips en adviezen die jou hopelijk ook steun en troost bieden.

In de nieuwe NEL vertelt Carolien Euser over het verlies van de helft van haar tweeling. Hier op de website van NEL, deelt ze graag

Fatima Bessame (47) verloor op oudejaarsnacht 2021 haar 17-jarige zoon Noah aan een hersenbloeding. Al zijn vrienden zijn voor haar een enorme steun. “In ieder

De eerste helft van mijn zwangerschap verliep zonder enige problemen, maar vanaf de twintigste week werden we flink op de proef gesteld. Wat er ook gebeurde: we bleven hopen, geloven en vertrouwen.

Soms komen er mensen op je pad waarbij je meteen voelt dat het geen toeval kan zijn. Maartje is zo iemand. Vlak na het overlijden van mijn zoontje Louie kwam ik op haar blog terecht. Maartje omschreef in haar verhalen précies wat ik ook voelde … liefde. Zo ontzettend veel liefde. Ik verslond haar blogs. Stuk voor stuk. Ik werd er rustig van, maar tegelijkertijd begon er ook iets in mijn schrijvershart te kriebelen.

In de zelfdoding van mijn kind zit ook overgave door het reiken naar de andere dimensie, in de wetenschap dat je groot verdriet toebrengt bij anderen en je tevens realiseert dat het niet anders kan dan zo. Een vorm van acceptatie van de pijn van je geliefden, die als een soort zelfkastijding in je hart snijdt. Ik heb het proces van nabij gezien en o wat heeft ze hieronder geleden, nog meer dan dat ze aan het leven zelf leed.

Jan Willem: Ik merk dat ik de gesprekken met mensen anders voer. Als mensen het voorheen hadden over eten en drinken na de dienst, dan dacht ik vaak: mensen komen niet naar een uitvaart om te eten of te drinken hoor. Mensen komen om de laatste eer te bewijzen aan diegene die overleden is. Nu ben ik wel softer, ik denk veel vaker: als mensen iets graag willen, waarom niet?

Het is nu ruim vier jaar geleden dat ons kind is overleden aan zelfdoding. Voor de omgeving is dat een lange periode, waarin na verloop van tijd zaken minder intens ervaren worden. Heel begrijpelijk. Bij mij, als moeder, is dat echter niet zo, het verlies komt nu zelfs sterker binnen dan voorheen. De beelden zijn scherper, haar laatste woorden hoor ik overduidelijk in mijn oor. Het maakt me stiller, ik trek me soms terug.

Speelt de leeftijd van het overleden kin een rol in de ‘mate’ van verdriet? Ik ben benieuwd hoe het voelt om een (bijna) volwassen kind te verliezen en een baby, wat daar de verschillen in zijn. Ik ben ook benieuwd of er op zelfdoding een extra taboe rust. Ik ben benieuwd of moeder en dochter elkaar nu beter kunnen steunen.