Brief aan onze te vroeg geboren dochter

Allerliefste Femme, ons dappere kleine te vroeg geboren meisje,

Wat waren papa en ik blij toen we ontdekten dat ik zwanger was. Al heel snel wist iedereen het want we wilden het met iedereen delen die het maar horen wilde.  Met 5 weken hadden we de eerste echo en het duurde voor mijn gevoel eeuwen voor de tweede echo kwam. In de tussentijd heb ik nog 3 zwangerschapstesten gedaan om zeker te weten dat jij nog in mijn buik zat. Dat had er ook mee te maken dat ik helemaal nergens last van had. Overal las ik over allerlei kwaaltjes maar buiten 2 dagen misselijk zijn en vermoeidheid heb ik nergens last van gehad. Na de tweede echo begon mijn buik al aardig snel te vormen en wat was ik trots toen ik eindelijk een zwangerschapsbroek aan kon en echt kon pronken met jou in mijn buik. En pronken heb ik gedaan lieve Femme, als ik door de stad of in de supermarkt liep dan had ik altijd mijn jas open. Iedereen moest het zien. En wat vond ik het leuk als mensen naar mijn buik keken en vervolgens naar mij lachten. Wat had ik graag nog langer met jou in mijn buik willen pronken lieve Femme. 

Pretecho

Met 15 weken hebben we een pretecho laten maken want we wilden heel graag weten of jij een jongen of een meisje zou worden. Papa en ik hadden afgesproken om dit niet gelijk te delen met iedereen en hier een moment met familie en vrienden voor in te plannen. Toen de echo gemaakt was en wij wisten dat je een meisje zou worden keken papa en ik elkaar in de auto aan en hebben we gelijk je oma’s en opa gebeld… En eigenlijk daarna gelijk alle vrienden ingelicht. We konden het niet voor ons houden. Je merkt al lief klein meisje, wij wilden ons geluk gelijk met iedereen delen. 

Toen ik wat plopjes in mijn buik begon te voelen wist ik niet gelijk wat het was. Bij navraag aan collega’s en vriendinnetjes bleek toch echt wel dat jij dat moest zijn. En inderdaad de plopjes kwamen vaker en op een gegeven moment begon je zelfs gemene draaien te maken in mijn buik. Papa kuste elke avond mijn buik in de hoop dat hij de plopjes of je wiebelen kon voelen. Wat zou ik die nu graag nog voelen lief klein meisje.

Bij de 20 weken echo liet je ook weer zien wat een wiebelkontje je was. De echoscopist zei dat ze zelden zoveel moeite met een echo had gehad. Telkens als ze een beeld van jou wilde vastzetten dan draaide je weer weg. Papa en ik hebben hier later nog hard om gelachen. 

Lees ook: Het verhaal van een machteloze vader

En toen was het zondag 28 oktober en voelde ik wat krampen in mijn buik en rug. Papa zei dat ik maar lekker rustig aan moest doen en op de bank moest gaan liggen, waarschijnlijk was het nog die blaasontsteking van eerder die nog niet helemaal weg was. De volgende dag zou ik weer langs de huisarts gaan. Storm heeft de hele middag tegen mijn buik aangelegen. Het leek wel of hij wist wat komen ging. Toen ik het laat in de middag toch niet vertrouwde na meerdere pijnstillers heb ik de verloskundige gebeld. We mochten gelijk komen en het bleek geen blaasontsteking te zijn. Het waren weeën en ik had al 3 cm ontsluiting. De tranen biggelde over mijn wangen en papa trok wit weg want we wisten gelijk dat dit niet goed was. 

Te vroeg geboren

Toen begon de achtbaan te rijden waar papa en ik nog steeds inzitten. Gelijk werd alles in paraatheid gebracht en ging ik met spoed naar het ziekenhuis in Veldhoven toe. Papa stond ons al op te wachten toen ik binnen werd gebracht. Gelukkig werkten de weeënremmers die ik kreeg toegediend gelijk maar de artsen waarschuwden ons wel dat je toch ook echt nog eerder geboren kon worden. We hadden na een paar dagen vertrouwen dat het wel goed zou komen. De dag voor ik 26 weken zwanger van jou zou zijn stopten ze met de weeënremmers. Ze konden die namelijk niet blijven geven. Omdat deze medicijnen 24 uur zouden doorwerken maakten we ons niet gelijk zorgen toen ik een dag later weer krampen begon te voelen. De verpleegkundige zei dat het goed door jou kon komen omdat je weer volop aan het wiebelen was. We kregen die middag nog een rondleiding op de NICU, de afdeling voor prematuur geboren kindjes en de verpleegkundige vertelde toen dat er nog 1 kamer over was. Het leek wel of je dit gehoord hebt. S ’avonds, toen papa net weg was, vroeg ik om een kruik omdat jouw gewiebel een beetje vervelend ging voelen. Binnen no time stopte jij hiermee en ben je, denk ik, lekker in slaap gevallen. De krampen bleven en toen ze me aan de monitor legden kwamen de artsen al vrij snel mijn kamer in gelopen dat het weeën waren en bleek ik al rond de 8 cm ontsluiting te hebben. Gelijk belde ik papa dat hij moest komen en een paar uur later ben je, na een korte maar heftige bevalling, op 8 november om 3.36 uur geboren. De gynaecoloog gaf je gelijk over aan de kinderartsen die al voor jou klaarstonden in de kamer.  Je hebt een vliegende maar toch goede start gehad gaf de kinderarts aan. En meisje wat heb jij het in de dagen erna zo goed gedaan. Elke dag zijn we bij je geweest en hebben we zoveel mogelijk met je gebuideld, je aangeraakt en verzorgd zover we dat mochten. Ik heb tegen je gekletst over alle dingen die ik graag met je wilde gaan doen. Samen tutten, door de regen in de plassen springen, pannenkoeken eten in de stad en wandelen met papa en Storm in het bos. Wat keek ik daar ontzettend naar uit en papa ook. Ik vertelde je dat je zo ontzettend gewenst bent, niet alleen door papa en mij maar ook door de oma’s en opa, je tantes en ooms, je bonus opa en oma en door al onze lieve vrienden. Iedereen gunde ons jou Femme! 

Dapper meisje

Een week na je geboorte, de woensdagavond, voor je ziek werd, heb ik je nog anderhalf uur op mijn borst gevoeld. Je handjes die mijn huid vastpakte en je voetjes die langs mijn buik bewogen. Wat een heerlijk fijn gevoel was dat. Pure liefde die ik door mijn lichaam voelde stromen. Toen je teruggelegd werd in je glazen huisje was er nog niets aan de hand. Ik heb je nog fijn toegedekt en lieve woordjes tegen je gesproken. En toen… toen was het donderdag, een paar uur later, kwart voor twee in de nacht en werden we gebeld dat je heel erg ziek was geworden aan je darmpjes en dat papa en ik moesten komen. Toen we bij je waren lag je er door de medicijnen versuft bij maar toch, toen je de stemmen van papa en mij hoorde gingen je oogjes half open. We zijn in het ziekenhuis gebleven en werden naar een logeerkamer gebracht. Slapen lukte niet, we konden alleen maar aan jou denken. Om half 6 kwam de kinderarts ons halen dat het niet goed met je ging en je naar het ziekenhuis in Maastricht werd overgebracht voor een operatie. De grond voelde wij onder ons wegzakken toen we je zo hulpeloos in je glazen huisje zagen liggen. Papa en ik zijn daarna gelijk naar Maastricht gereden en hebben je daar opgewacht. De operatie hebben ze op de afdeling gedaan, je was te zwak om nog naar de ok overgebracht te worden. En toen was het wachten… net toen ik in de kolfkamer ging zitten werd ik al door een verpleegkundige gehaald dat het niet goed met je ging en ze je aan het reanimeren waren. Ze pakte me vast en we renden naar je toe. Papa stond al bij je te kijken met tranen in zijn ogen. Toen ik afdeling op kwam voelde ik al dat je er niet meer was… het was te veel voor je geweest dapper meisje. 

Ik kreeg je in mijn armen gelegd en papa en ik konden niet meer stoppen met huilen en snikken. Meisje wat ben je dapper geweest en wat zijn papa en ik zo onwijs trots op jou. De liefde die wij voor je voelen is zo puur en intens. We wisten niet dat dit bestond. 

We zullen je nooit vergeten en je zit voor altijd in ons hart. We houden van je. 

Dag allerliefste Femme, rust zacht. 

Liefs en een dikke kus, 

Papa en mama