In de nieuwe NEL vertelt Carolien Euser over het verlies van de helft van haar tweeling. Hier op de website van NEL, deelt ze graag haar blogs met jullie. Met vandaag haar allereerste blog over … vlinders.
Het is nu al meer dan drie jaar geleden dat we één van onze eeneiige tweeling jongens verloren. Maar we verloren hem niet meteen. Dat kon niet. Hij moest blijven zitten om de andere baby nog een kans te geven om te groeien. Ik moest de rest van de zwangerschap zo ver als mogelijk uitdragen. Nadat die ene duistere zin van de echoscopiste was doorgedrongen tot diep in mijn bewustzijn, werd ik meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kwam thuis en de kinderen hadden honger, ze wilden weten of we het geslacht wisten; ze hadden huiswerk; moesten sporten en ja, ook de volgende dag moesten ze alledrie gewoon naar school.
Ik was zo dankbaar dat mijn vriendin meteen naar me toe kwam. Ik zag ze aan komen lopen op ons pad. Ze keek zo verdrietig. Het was bij mij nog niet eens doorgedrongen wat ik sinds een paar uur wist. Ik vond het zo lief dat ze er was. Ze kwam om te helpen met het huiswerk van Sem. Hij zat net in de brugklas van het gymnasium en had huiswerk aardrijkskunde. Het ging over geboortecijfers en sterftecijfers in verschillende landen. Ik had hem nooit kunnen helpen.
Hoe moet je dat doen als moeder? Je bent nog steeds zwanger van een tweeling. Er zitten nog steeds twee baby’s in je buik. Of zouden ze het nu zien als een eenlingzwangerschap? Hoe zit het dan met verlof? Als je zwanger bent van een tweeling, moet je eerder stoppen met werken; heb je meer weken recht op bevallingsverlof; krijg je meer uren kraamzorg en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar er zaten nog steeds twee baby’s in mijn buik! Alleen leefde de onderste baby niet meer.
Ik kan me de volgende dag nog zo goed herinneren. Ik moest Imke en Chris naar school brengen. Imke zat toen in groep 5 en Chris in groep 1. Daar loop je dan met je zwangere buik. Herkennen jullie dat ook? Zodra je zwanger bent, heb ik altijd het idee dat iedereen er altijd maar iets mag zeggen over jouw buik. Ik liep naar het onderbouw schoolplein met Chris. Imke liep alleen naar de bovenbouw ingang. “Doei mama, tot zo”, zei ze en ze verdween uit mijn zicht. Chris liep gelukkig nog naast me. Ik keek naar beneden en wilde eigenlijk geen ouders tegenkomen. Maar dat lukt natuurlijk nooit op het schoolplein van een basisschool met bijna vijfhonderd kinderen. “Hé, wat een mooie buik! Ik wist niet dat je zwanger was!” riep een moeder heel lief naar mij. Ik dacht na. Ik voelde de paniek en een adrenalinestoot golfde door mijn lijf en handen. “Ja”, zei ik. “Dankjewel”. Ik liep door en kwam de klas van Chris in. Er rolde een traan over mijn wang.
Vanaf dat moment en tot ik binnen was in de klas van Chris liep ik naar zijn lieve groep 1 juf en vroeg haar of ik alsjeblieft elke dag later naar school toe mocht. Dat vond ze goed. Ik vertelde haar dat ik het echt te confronterend en te moeilijk vond om tegelijkertijd met alle andere ouders het schoolplein en de klas binnen te lopen. Ik was zo opgelucht dat dit mocht. Hierdoor zou ik geen confrontaties hebben met andere ouders die zomaar wat zouden roepen naar mijn buik.
De komende dagen hoefde ik me even niet druk te maken over mijn eigen werk. Ik ben namelijk zelf ook leerkracht groep 1-2. Nou ja, momenteel even niet. Het lukte niet meer. Ik heb het wel geprobeerd en lange tijd ging het goed. Of leek het goed te gaan. Maar ik was toch nog instabieler dan ik dacht. Mijn telefoon ging over. “Onbekend” las ik. Ik nam op. Het was een van de gynaecologen van het ADRZ. Een heel fijne arts.
Hij had gehoord dat een van de tweelingbaby’s was overleden. Hij zei tegen me: “Het is nu een heel zware en emotionele zwangerschap”. Ik stel voor dat je naar de POP-poli gaat. Daar kan je ondersteuning krijgen in de vorm van gesprekken. Ik hoop dat je het wil doen. “Je hoeft niet altijd die stoere Carolien te zijn.” De tranen rolden over mijn wangen. Misschien omdat deze arts me een beetje beter kent dan gemiddeld? Misschien omdat zijn kinderen bij onze kinderen op school hadden gezeten? Maar hij kende me wel. Ik wil altijd maar de stoere Carolien uithangen. Maar daar was nu niks meer van over. Ik stemde in en gaf aan dat ik het fijn zou vinden om hulp te krijgen. Hij zou het voor me regelen.
Een paar dagen later was het zo ver. De eerste keer bij de POP-poli. Dat begon met een gesprek met een psychiater. Ik vond het nogal ver gaan. Ik was toch geen psychiatrisch patient? Ik zat in de wachtkamer. Een wachtkamer met een koffiezetapparaat. Een wachtkamer met stoelen. Een wachtkamer met folders over allerlei angsten, stoornissen, klachten en therapie vormen. En daar zat ik dan. Zwanger. Als moeder met een prachtig zwanger buikje. Ik voelde me lichamelijk prima. Hoe kon ik me zo goed voelen terwijl er een levende en dode baby in mijn buik zaten? Ik had nergens last van. Ik voelde me alsof ik nog fulltime zou kunnen werken! Maar toch… het was zo mis in mijn buik.
Ik legde mijn handen op mijn buik. Ik wilde weer iets voelen. Het enige wat me elke seconde van de dag bezig hield was of ik nog leven voelde. Ik was zo bang dat ik ook de andere baby zou verliezen. Ik was zo verdrietig dat ik deze twee baby’s niet samen groot zou zien worden. Ik was zo verdrietig…. Ik voelde me zo leeg en had zoveel verdriet. “Carolien” hoorde ik een vriendelijke stem roepen. Ik stond op en liep achter mijn psychiater aan. Ik zag dat ze een lichtblauwe spijkerbroek aan had en een rode blouse. Op die blouse zag ik allemaal figuurtjes. Toen ik tegenover haar ging zitten, keek ik eerst het kleine kamertje een beetje rond. Achter haar hing een schilderij met vlinders. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik ernaar keek. Ik besloot om naar mijn psychiater te kijken. Ik keek haar in haar ogen en zag daarna haar blouse: alle drukke, witte figuurtjes zag ik nu helder. Het waren geen figuurtjes. Het waren allemaal witte vlinders. Ik keek ernaar en huilde. Het was net alsof ik een teken kreeg van Mees*.
Het interview met Carolien over het verlies van haar zoontje is te lezen in NEL 5.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
