Hij is ons eerste kindje, hij gaat ons papa en mama maken. Ik kijk er enorm naar uit en kan niet wachten. Maar ons geluk verandert in een nachtmerrie. Dit is het verhaal van een machteloze vader.
Dinsdag 8 oktober 2019 hebben we een controle-afspraak in het ziekenhuis vanwege de te hoge bloeddruk van mijn vrouw. Ter plekke wordt er besloten om in te gaan leiden. Na dat besluit kwam voor ons het gevoel: ‘Wauw we worden nu echt papa en mama’. Meteen wordt er een bevalsuite klaargemaakt, en kan mijn vrouw terecht. Ik ga naar huis om spullen te halen. Kleren voor onszelf en alles dat we klaar hebben staan voor onze kleine man. In alle haast eet ik snel nog iets en haast ik me naar het ziekenhuis.
Rijdend naar het ziekenhuis, kan ik bijna niet bevatten dat ik in een paar dagen papa zal zijn. Waar we al zolang naar uitkijken, gaat nu echt gebeuren. Terug in het ziekenhuis, wordt de ballonkatheter geplaatst bij mijn vrouw. Samen praten we en lachen we nog wat. Zij blijft in het ziekenhuis maar ik moet terug naar huis. Ik ben op van de zenuwen en zet mijn telefoon op de luidste stand voor het geval ik ‘s nachts gebeld wordt. Die nacht slaap ik niet veel. Ik hoop en denk vooral: alsjeblieft bel, bel, bel… Maar helaas, die nacht krijg ik niet het telefoontje waar ik op wacht. De volgende ochtend sta ik vroeg op, laat ik snel de hond uit en ga ik door naar het ziekenhuis. Om 7.00 sta ik weer naast het bed van m’n vrouw. De gynaecoloog komt kijken hoe het ervoor staat. De ballonkatheter heeft z’n werk goed gedaan, er is al enige ontsluiting. Alleen is de baarmoedermond nog te lang. Ze besluiten medicatie te geven om deze korter te maken. Debbie krijgt de maximale hoeveelheid die is toegestaan, daarna begint het wachten weer.
De tijd gaat langzaam… Tegen de tijd dat het 15.00 uur is, ga ik weer naar huis, zodat Debbie even kan slapen. Nadat ik thuis heb gegeten, ga ik weer terug. We hebben een gesprek met de gynaecoloog. Omdat de pillen oraal geen effect hebben gehad, besluiten ze om die volgende dag op 10 oktober, diezelfde pillen vaginaal in te brengen. Inmiddels hebben we wel door dat het toch wat langer gaat duren dan we hadden gehoopt. Die avond rijd ik weer naar huis. Nog wel steeds met de goede hoop dat ze mij die nacht zullen bellen om te zeggen dat het begonnen is. Die avond stel ik me nogmaals voor hoe het gaat worden als de kleine er is. Zijn eerste lachje, zijn eerste huiltje. Hoe gaat iedereen reageren als we ze bellen om te vertellen dat Jason is geboren. Met die gedachten val ik in slaap.
Nog een nacht met weinig slaap volgt, weer heb ik geen telefoontje gehad. In alle vroegte ga ik weer naar het ziekenhuis, ook Debbie heeft niet veel geslapen. Zoals afgesproken zullen de pillen vandaag vaginaal ingebracht worden. Maar het helpt niet, we zijn inmiddels uren verder, maar nog steeds wordt de baarmoedermond niet korter. Het voelt voor mij alsof we al twee dagen voor niks in het ziekenhuis zijn. En dag drie ga ik ook naar huis om te slapen. Nu zou het toch echt wel eens kunnen gebeuren, hoop ik wederom.Maar helaas, weer geen telefoontje. Het is inmiddels 11 oktober en nog steeds hebben we onze kleine man niet in onze armen. Die ochtend ga ik natuurlijk weer naar het ziekenhuis. Ik ben benieuwd hoe het met mijn vrouw gaat en of de baarmoedermond al korter is geworden. Als ik de ochtend binnen kom lopen heeft de gynaecoloog een gesprek met mijn vrouw. De pillen hebben inwendig ook niet voldoende hun werk gedaan. Ze stellen ons voor om een paar dagen rust in te plannen thuis en na het weekend terug te komen.
Maar dat is geen optie voor ons, psychisch en lichamelijk zou die omschakeling echt te zwaar zijn. Samen met mijn vrouw en de gynaecoloog besluiten we om de vliezen te breken. Mocht het niet goed gaan, dan zouden we ook nog een spoedkeizersnede kunnen doen. Iedereen gaat akkoord. Er valt een last van onze schouders. Om 9.00 die dag worden de vliezen gebroken. Nu hebben we het echt het gevoel van YES!! Grote kans dat de kleine man er vannacht is. De baarmoedermond wordt snel kleiner en krijgt steeds meer ontsluiting. Debbie krijgt al snel wee-opwekkers erbij en niet veel later krijgt ze een weeënstorm. Ze besluiten de dosis iets terug te zetten. Ze mag in bad om daar de weeën goed op te vangen. Om het beoogde resultaat te behalen moet de hoeveelheid wee-opwekkers toch weer omhoog. Het wordt te zwaar voor Debbie, ze kan de volgende weeënstorm niet meer opvangen. Ze vraagt om een ruggenprik. We gaan richting de O.K. Als we daar zijn gaat de hartslag van Jason ineens drastisch achteruit. De angst die ik dan voel is zo intens dat ik erbij moet gaan zitten.
Er gaat van alles door me heen op dat moment. Je staat als partner en toekomstig vader zijnde, compleet machteloos. Ondertussen hebben ze mijn vrouw weer neergelegd op haar bed en komt de hartslag van de kleine weer mooi terug. We hebben even gewacht en daarna heeft de arts de ruggenprik met succes ingebracht. Eenmaal terug op de kamer, komt het angstige, heftige moment van even daarvoor terug. Ik ging op dat moment uit van het ergste… Maar hoe dan? Denk ik. Hoe zou je verder moeten? Gelukkig kunnen we er samen over praten en kijken we naar de toekomst. Nog even en dan is de kleine Jason er… Vanaf dat moment leek alles wel in een stroomversnelling te komen. Ze mag al snel mee persen als ze een wee voelt, alles gaat stukken makkelijker sinds de ruggenprik erin zat. Tot het moment dat ze actief mee mag persen. Je ziet je vrouw ploeteren en als man sta je machteloos. Je wilt van alles doen, maar je kan niks anders doen dan er te zijn voor je vrouw. Uren verstrijken maar nog geen zicht op de komst van de kleine man. Het blijkt dat Jason een sterrenkijker is, wat de bevalling ook een stuk moeilijker maakt.
Na uren zwoegen en persen kan ze niet meer, het lukte haar gewoon niet meer. Na de dagen slecht slapen, en die laatste uren lichamelijk zwaar werk, kan ze niet meer. Ze vraagt om een keizersnede. De verpleegsters besluiten om de dienstdoende gynaecoloog op te bellen. De gynaecoloog besluit om in plaats van een keizersnede een vacuümextractie uit te voeren. Snel wordt de verdoving geplaatst en dan gaat het echt gebeuren. Alles gaat met grof geweld, lijkt het. Ik probeer er te zijn voor mijn vrouw, alles op een rijtje te krijgen in mijn hoofd en rustig te blijven. Weer voel ik me die machteloze vader. Op een gegeven moment zie ik het hoofdje. Ik ben euforisch en roep tegen m’n vrouw: ‘Ik zie het hoofdje, je bent er bijna nog even doorzetten.’ Dat is het enige euforische moment dat ik heb gehad. Ik zie daarna namelijk ook dat de navelstreng strak om zijn kleine nekje zit. De arts ziet het ook. hij pakt snel een schaar om de navelstreng door te knippen. Ik baal enigszins, omdat dat iets is, wat ik graag wilde doen. Maar ik snap dat het nodig was, en ik was er gerust op.
Niet veel later trekt de gynaecoloog zijn hand weg en zie ik een grote ‘plens’ bloed over de vloer gaan. Vervolgens trekt de dokter Jason eruit… Eindelijk is hij er. Maar wat is hij stil… Er hangt een angstige stilte in de kamer. Er klinkt geen huiltje, geen zuchtje… We horen onze kleine man niet. Ik kijk naar hem en zie hem roerloos liggen in de handen van de dokter. Ik durf mijn vrouw nog niet aan te kijken. Een gevoel in mij zegt: dit is echt niet goed. Jason wordt op de borst van mijn vrouw gelegd. Ze zegt wat ik denk. ‘Dit is niet goed’. Ze wil dat de kinderarts hem neemt. Aan de andere kant van de kamer staat een bedje klaar met apparatuur, om de kleine er boven op te krijgen. Ik sta bij mijn vrouw en we kijken na hoe Jason daar naartoe wordt gedragen. Zijn bewegingsloze lichaampje, geen beweging en geen geluid.
De assistentes vragen mij om te komen kijken naar mijn zoon. Ik kijk mijn vrouw aan en ze gebaart dat dat goed is. De weg naar hem toe is een afstandje van nog geen drie meter, maar voor mijn gevoel loop ik door een kilometers lange tunnel. Een tunnel die aan het eind licht zou moeten brengen. Ik loop voor mijn vrouw langs en zie hoe gehavend ze eruit zag. Er ligt zo veel bloed op de grond. Eenmaal bij m’n kleine vriend kan ik niet genieten van het feit dat ik vader was geworden. Ze geven hem zuurstof en hij begint heel zacht geluid te huilen. Nog steeds kan ik niet blij zijn aangezien zijn lichaampje totaal niet beweegt Ze vragen me of ik symbolisch de navelstreng nog een keer door wil knippen. Dat heb ik gedaan, ook omdat ik wist dat m’n vrouw dat graag zou willen. Al snel komt de mobiele couveuse, om hem naar de NICU te brengen.
Ik durf mijn vrouw niet aan te kijken, ik wil mijn angstige gevoel niet aan haar overbrengen. Achteraf weet ik dat zij hetzelfde dacht. Jason gaat mer de mobiele couveuse nog even langs Debbie zodat ze nog even naar hem kan kijken. Daarna ga ik met mijn zoon naar de NICU. Ik voel me op dat moment hetzelfde als bij het zetten van de ruggenprik, toen zijn hartslag zo erg achteruit ging.
Lopen gaat moeizaam, het liefst wil ik dit stuk over slaan.. Aangekomen bij de NICU sta ik naar mijn zoon te kijken zonder enige vreugde. Mijn benen voelen als glas, glas dat elk moment kan breken. Ik wil hier niet zijn, het doet pijn om hem zo te zien. Geestelijk doet het zoveel pijn dat ik het liefst weg wil vallen en dat ze me pas wakker maakten als het voorbij is. Ze gaan een infuus bij hem aanleggen via de navelstreng, dat moet steriel gebeuren dus ik ga even terug naar Debbie. Gelukkig mogen we dan samen naar Jason. Ze vraagt nog of ik de weg nog weet, ik zeg van ja maar ga blijkbaar de verkeerde kant op.
Op de kamer bij Debbie kijken we elkaar aan en beginnen we samen te huilen. Alsof we op dat moment al wisten hoe het zou gaan eindigen. We besluiten om mijn vader te bellen. Hij is de eerste die weet wat er aan de hand is. We vertellen dat het niet zo goed gaat, maar hij wil toch graag komen. Daarna bellen we de ouders van mijn vrouw. Op dat moment komt er een assistent de kamer in rennen. Ze schreeuwt: ‘Jullie moeten nu naar de NICU Jason wordt gereanimeerd.’ We hangen de telefoon op en op dat moment stopt je leven. Angst, pure angst is wat je voelt. Je lichaam gaat door, maar je geest lijkt te stoppen… We rennen door de gangen van het ziekenhuis naar onze kleine man. Je rent zonder het gevoel te hebben dat je beweegt. Je rent op angst, maar het voelt alsof iemand anders het rennen voor je doet. Als we aangekomen bij Jason, staan er zo veel mensen om hem heen.
Zo veel geluiden, behalve van wie je het wil horen. Jason laat je horen, kom op ventje, je kan het! denk ik, terwijl ik de hand van mijn vrouw vasthoudt We kijken elkaar aan en ze zegt: ‘Ik ben bang’. Ik ook schatje, antwoord ik en ik geef haar een knuffel. Een knuffel die alleen warmte kan geven maar geen hoop. Als we kijken naar onze jongen zien we dat hij nog steeds roerloos ligt. ‘Kom op kleine Jason, kom op!’denk ik weer. De kinderarts komt bij ons staan en zegt: ‘We kunnen nog één ding proberen, maar bereid je voor op het ergste.’ Ik voel me leeg, kijk Debbie aan en we beginnen te huilen. Enige tijd later komt de dokter terug. Waar ik al de hele tijd bang voor ben, is plots werkelijkheid. ‘Het spijt me, we kunnen niks meer voor hem doen’.
Je hele wereld, je hele toekomst spat uiteen. Ongeloof, dit kan niet! We hebben mijn moeder vorig jaar al afgegeven op 7 november. Dit zou het lichtpuntje moeten worden in deze sombere en donkere tijd.
Dit kan toch niet waar zijn! Hoe moeten we nu verder? Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. Ze stelt mij dezelfde vraag: ‘hoe moeten we nu verder?’ ‘Ik weet het niet’, zeg ik. Normaal heb ik altijd wel een positief woordje klaar, maar op dat moment niet. Het ergste wat je kan overkomen is nu gebeurd. Jason wordt op de borst van Debbie gelegd, we gaan terug naar de kamer waar het allemaal begon. De kamer was ondertussen helemaal schoongemaakt. Onze Jason heeft nog een minimale hartslag, maar niet voldoende om te leven.
Jason is uiteindelijk om 6.00 ingeslapen op de borst van mijn vrouw. Hij heeft uiteindelijk drie en half uur geleefd. Hij heeft zijn papa en mama ontmoet en de warmte gevoeld van ons prachtige gezin.
Debbie en Wesley Steenbekkers.
Lees ook het verhaal van Christel die van een levenloos kindje beviel.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
