Verlies van een volwassen dochter

Wendy, onze dochter en enige kind. Jou te moeten missen is ondraaglijk en doet zoveel pijn en verdriet, het is een enorme leegte die je met je heengaan achterliet. Jij hebt ons zoveel liefde gebracht en gegeven. Hoe moeten we nu verder zonder jou in ons leven? Zo voelt het verlies van een volwassen dochter.

Een onrustige moedervlek

Het was november 2014 toen onze dochter ons vertelde dat ze huidkanker had, een onschuldig plekje op haar rug. Dat was behoorlijk schrikken. Je hele wereld wordt op zijn kop gezet. Na een operatie zou alles weer goed zijn. Maar in maart 2015 was het opnieuw mis, een onrustige moedervlek in haar nek en dus weer naar het ziekenhuis. Het bleek een uitzaaiing te zijn van de huidkanker die ze eerder had. Opnieuw een zware operatie en dan zou het allemaal weg zijn. Het tegendeel bleek waar, enkele weken later was het ontstoken geraakt. Na verder onderzoek werden er meerdere uitzaaiingen geconstateerd. En dan stort letterlijk je wereld in en lijkt alles stil te staan.

Herinneringen maken

Er werd gestart met bestraling gedurende enkele weken. De resultaten waren goed en dat gaf weer lucht. De tijd vorderde met veel onderzoeken en de uitslagen daarvan zorgden weer voor de nodige spanningen. Na enkele gesprekken met de oncoloog werd ons duidelijk dat we met erge dingen rekening moesten gaan houden. Na zo’n bericht doe je nog zoveel als mogelijk leuke dingen om herinneringen te maken. Naarmate de tijd en het ziekteproces vorderden werd Wendy steeds meer afhankelijk van de mensen om haar heen en kreeg ze thuiszorg om haar te verzorgen. Voor haar was dat soms heel frustrerend. Het gevoel afhankelijk te zijn van anderen vond ze heel moeilijk. Ze raakte steeds meer aan bed gekluisterd omdat ze steeds minder kon.

Afscheid nemen

Een heel mooi hoogtepunt beleefden we samen nog met haar in Juli 2016. Familieleden hadden geregeld dat ze met de wensambulance naar Nijmegen werd gebracht om bij de intocht te zijn van de Vierdaagse waar haar dochter samen met opa had meegelopen. Mooie en dierbare herinneringen hebben we daar aan overgehouden, en dan besef je dat op die momenten familie heel belangrijk voor je is. Geleidelijk ging het steeds slechter met haar, en zagen we het onvermijdelijke aankomen. Het moment van afscheid nemen is het ergste wat je als ouders kan meemaken. Wendy had zelf gekozen voor euthanasie, omdat ze het niet langer kon volhouden. Het laatste contact dat ik met haar had zal ik ook nooit meer vergeten. Ze kneep nog zacht in mijn vinger toen ik haar dat vroeg. Dan weet je dat het definitief is.

Christel beviel van een dood kindje

Soms gaat het soms gaat het niet

Met hulp van familieleden hebben we een indrukwekkende afscheidsdienst  georganiseerd, waar op een bijzondere manier hoogtepunten uit haar leven naar voren kwamen. Als we nu nog muziek horen die toen werd gedraaid is het nog steeds moeilijk. Bij het crematorium hebben we op een orchideeënveld, een bloem die ze zo mooi vond, haar as uitgestrooid. Dat is ons plekje waar we regelmatig naar toe gaan. Na haar overlijden probeer je het leven weer op te pakken. Soms gaat dat en soms niet, mijn werk gaf me daarbij wel de nodige afleiding in die tijd. Bij mijn vrouw was dat anders. Voor haar was het werk juist een zware last. Je probeert het allemaal een plekje te geven en ieder doet dat op geheel eigen wijze.

Het gemis wordt erger

Na drie jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden. Op bijzondere dagen door het jaar heen is dat altijd erg aanwezig. Het genieten van het leven doe je niet meer zoals voorheen, want het is altijd met een zwart randje. Altijd is er die ene lege plek. We begrijpen nu beter wat het gevoel is bij ouders van wie kinderen zijn overleden al is dat ook weer bij iedereen anders. Het is een gevoel dat niet is uit te leggen aan de buitenwereld. Het overlijden van Wendy heeft bij ons een diepe wond geslagen die misschien door de jaren heen wel zal genezen maar het litteken zal nooit meer weggaan.

Wendy Geboren: 28 September 1978 – Overleden: 16 maart 2017

Dochter van Frans en Betsie