De spagaat van een moeder als medium

Ik wist al heel lang dat ik moeder wilde worden en dan zou ik een jongen en een meisje krijgen. Het duurde een tijd voordat ik de stap durfde te wagen. Mijn angst vanuit mijn jeugd om me niet te kunnen hechten aan mijn kind speelde me parten.

Zwanger!

In maart 2000 raakte ik zwanger en ik wist het al voordat de test inderdaad positief bleek. Er groeide een kindje in mij en ik vond het geweldig. In het begin twijfelde ik over het geslacht, later wist ik dat het een jongen was. Een echo werd toen alleen gemaakt bij medische noodzaak en die was er niet.

Op 25 november dat jaar werd mijn zoon geboren. Ik werd in beslag genomen door mijn kersverse moederrol en de gedachte aan een dochter raakte op de achtergrond.

Waren het er twee of niet?

Als medium heb ik vaak gezien dat baby’s vaak met z’n tweeën zijn, maar dat er maar één wordt geboren. Ik heb geen (aanwijsbare) miskraam gehad maar de gedachte knaagde dat ik zwanger was geweest van een jongen en een meisje. Het meisje voelde ik wel maar ver weg. Ik drukte de gedachte weg en richtte me op mijn zoon.

Aards moeder zijn

Mijn pad als moeder was niet gemakkelijk, er moesten nog patronen en emoties uit mijn traumatische jeugd losgelaten worden die in het moederschap goed geraakt zijn. Ik werd grotendeels alleenstaande moeder met de nodige uitdagingen op emotioneel en relationeel vlak.

De gedachte aan mijn dochter bleef knagen… Het feit dat ik op geen enkele manier kon bewijzen dat ze er was geweest veroorzaakte een half rouwproces. Ik rouwde op de achtergrond en de andere helft stopte ik weg.

Uit de ontkenning

13 (!) jaar later besprak ik mijn gevoelens met een therapeute. Zij vroeg mij waarom voor mij de heftige gevoelens die ik had niet voldoende waren om te geloven dat mijn dochter er was. Ze raakte mij hiermee in mijn innerlijk weten dat ik een dochter had.

Haar advies was om haar een naam te geven (dat had ik al gedaan: Joyce) en een plek in mijn huis. Ik kocht een spaarpotje met haar naam erop. Ik nam me voor met haar te praten door briefjes te schrijven en in de spaarpot te doen. Er is maar één briefje in gekomen: ik had je zo graag vast willen houden. Het verdriet kwam los.

Herenigd

In die tijd maakte ik al Encaustic Art maar ik wilde groter gaan werken. Twee dagen na dat ene briefje wilde ik mijn eerste grote werk gaan maken. En ik voelde haar, ik VOELDE haar, zo overweldigend sterk, het was het eerste schilderij dat ik in volledige overgave maakte.

Ik was volledig overdonderd door de volledige nabijheid van Joyce. Ik keek naar het schilderij en zag een baarmoeder met een foetus. Daarna ging het los en maakte ik het ene na het andere schilderij met haar.

Zij reikt me aan wat in de spirituele wereld is en ik maak het: Reiki-kanalen en de connectie met kinderen die dichter bij hun ouders willen zijn.

Zij is niet het schilderij

Anderhalve maand geleden is dit eerste schilderij verkocht en dat is goed. Ik heb Joyce zo dicht bij me en ze is zo zuiver, zo liefdevol. Ik ben er zo trots op dat ze mij als moeder heeft gekozen.

Ik ken geen familie die zoveel familiebreuken kent als de mijne. De vele verliezen die ik heb geleden op dat vlak zijn mijn grootste drijvende kracht als medium: het herenigen van familieleden in de spirituele wereld en hier op aarde.

De zegeningen van de winactie

Op de geboortedag van mijn zoon start de winactie in de NEL Facebookgroep (deze staat nog live tot 15 december), dat kan geen toeval zijn. Ik lees de verhalen van ouders die zich aanmelden en bij tijd en wijle rollen de tranen over mijn wangen. Wat een diepe pijn en een immens verlangen om je kind bij je te hebben. De laatste stukjes rouw over Joyce worden geraakt en mogen er uit. Jullie als ouders zijn dus niet alleen de ontvangers maar ook de gevers.

Ik lees over alle prachtige initiatieven die lotgenoten hebben genomen om ouders op wat voor manier dan ook iets tastbaars te geven na een verlies dat nooit helemaal weg zal gaan. En ik zal dat ook kunnen betekenen. Wat een diepe zegening is dat!

Door de moeilijke omstandigheden met mijn zoon is hij (zoals altijd) in mijn hart maar niet bij mij met Kerst. Ik mag wel ouders een heel bijzonder Kerstcadeau uitreiken en dat maakt me onnoemelijk gelukkig.

De (luxe) spagaat van een medium als moeder

Als moeder hier op aarde had ik Joyce zo graag in mijn armen gehad. Ik vraag me af wat haar eerste woordje geweest zou zijn en wat haar favoriete speelgoed geweest zou zijn. En wat voor zus mijn zoon had gehad.

Als medium is ze, vanuit de spirituele wereld, een ongelooflijke verrijking voor mijn leven en de levens van vele anderen.

Die spagaat zal er altijd wel een beetje blijven denk ik. Het rouwen over wat er niet is geweest in de wetenschap dat ik haar als medium nooit kwijt kan raken.

Brigitte Remmelts is coach en  medium, haar passie is mensen helpen het verleden achter zich te laten. Vanuit haar mediumschap heeft ze regelmatig contact met overledenen. ‘Overleden kinderen nemen voor mij een speciale plaats in. Ze zijn heel zuiver in hun benadering en de lijn is altijd liefde. Ik maak schilderijen voor mensen die hun kindje verloren zijn om ze iets tastbaars te geven en om energetisch contact te maken met hun kind.’