Wordt het verdriet ooit minder? Hoe ga je om met de pijn? En hoe hebben andere ouders dit gedaan? Het zijn vragen die vaak onze inbox binnendruppelen. We kunnen deze natuurlijk zelf beantwoorden, maar jullie – lezers van NEL – zijn net zo goed ervaringsdeskundigen. Dus stelden we jullie de vraag: wat zou je tegen andere ouders willen zeggen die net hun kind zijn verloren? Dit zijn de antwoorden!
Elsbeth: “Misschien moeilijk om nu te doorvoelen, maar eer je kind door vol te blijven leven. Ondanks de pijn, ondanks alle emoties die er mogen en moeten zijn. Ze zijn een weerspiegeling van de liefde die je voelt voor je kind, en oh wat is die liefde groot.”
Simone: “Er staat geen tijd voor rouw. Hoe moeilijk ook: doe af en toe leuke dingen om jezelf ook af te leiden. Denk er bij schuldgevoelens aan dat je kind nooit zou willen dat jouw leven hier op aarde een verdrietig leven is.”
Wendy: “Neem je tijd en omarm je verdriet. Vechten er tegen is zinloos. Leer ermee om te gaan, grijp professionele hulp aan en die van lotgenoten. Er is zeker licht aan het einde van deze donkere tunnel, en je gaat zeker weer geluk en blijdschap voelen. Je leert het namelijk te dragen, het wordt onderdeel van je, van wie je bent, van je rugzak. Thijs zit in mijn rugzak, en ook al voelt die soms zwaar, ik zou hem voor geen lichtere rugzak willen ruilen.”
Bianca: “Het klinkt misschien raar, maar probeer te kijken naar waar je dankbaar voor bent. Wij zijn bijvoorbeeld dankbaar dat onze jongens niet hebben geleden. Dankbaar dat ze onder de 24 weken zijn geboren, waardoor ze in 1 kistje begraven mochten worden. Dankbaar voor de tekens die we van ze krijgen. Dankbaar dat ze ons voor het eerst ouders maakten.”
Imme: “Rouwen heeft geen handboek. Doe wat goed voor JOU voelt. Dit kan ook verschillen met het rouwen van je partner. Blijf dicht bij jezelf en onderneem wat goed voelt voor jou. Laat niemand je opjagen om dingen te doen die nog niet goed voelen. Wordt het verdriet ooit minder? Nee. Leer je op den duur beter omgaan met het verdriet en is het meer zo overweldigend? Ja. Je verdriet krijgt een vaste plek in je leven. Soms laat je het toe, soms parkeer je het even. Maar je gaat je ook weer beter voelen. Neem het voor nu per dag.”
Sandra: “Je gaat ooit echt weer lachen en genieten van het leven en soms even niet aan je overleden kindje denken. En dat is ook oké.”
Anita: “Niets moet en alles mag, luister naar je lichaam en naar je hart. Wandel, zoek het buiten op, de natuur, diertjes en geluiden en probeer te mediteren. Het is en blijft hard werken, iedere dag weer.”
Shanice: “Laat het verdriet er zijn, krop het niet op, praat erover, huil, schreeuw, het is allemaal vreselijk k*t.. maar écht, er komt een tijd dat je weer volop kunt genieten van het leven en je zal weer gelukkig zijn. Alleen heeft “gelukkig zijn” dit keer een andere definitie gekregen.”
Marjolein: “Ik vond de opmerking dat een huilbui nooit langer dan twee minuten duurt troostend. Soms heb je wel veel van die twee minuten achter elkaar, maar het feit dat het ook weer ophoudt, gaf mij houvast. Daarnaast had ik ook veel aan: ‘De zon komt altijd weer op!’ Wat er ook gebeurt!”
Jolien: “Je kind blijft altijd deel van het gezin. Je leert om hem of haar op een andere manier mee te nemen en te betrekken. Ik kon dit niet geloven in het begin en vond het onvoorstelbaar dat ik ooit over mijn zoontje zou kunnen praten zonder pijn en tranen, maar nu – anderhalf jaar later – merk ik dat het inderdaad lukt. De pijn en leegte blijven voor altijd en er zijn nog veel zware momenten, maar ook al veel mooie momenten.”
Steph: “Wat mij helpt? Schrijven in mijn dagboek, kaarsjes branden, zijn naam noemen, een creatieve cursus doen, afspreken met mensen en het even over iets anders hebben, veel gedichtjes over rouw en verlies lezen, een assieraad ontwerpen, een fotoboek maken, aandacht schenken aan het altaartje, maar vooral: luisteren naar mijn gevoel.”
Josje: “Wat mij heel erg hielp was om zoveel mogelijk te leven in het hier en nu. Met alle emoties die er op dat moment waren. Ik dacht niet: hoe wordt het ooit beter? Ik koos ervoor om er vandaag iets van te maken. Niet voor mezelf, maar voor m’n vier weken oude baby en mijn zoontje van 7,5 jaar. En schrijven, schrijven, schrijven, hielp mij ook.”
Roosmarijn: “Rouwen is de achterkant van liefde. Hoe groter de liefde, hoe groter het verdriet. Met dat perspectief zijn jouw tranen een liefdesverklaring aan je kind. Huil maar!”
Wil je meer verhalen en ervaringen van andere ouders lezen? Jouw verhaal delen of lotgenoten leren kennen? Sluit je dan aan bij onze besloten Facebookgroep. Meer verhalen van andere ouders Lees je hier!
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
