Soms komen er mensen op je pad waarbij je meteen voelt dat het geen toeval kan zijn. Maartje is zo iemand. Vlak na het overlijden van mijn zoontje Louie kwam ik op haar blog terecht. Maartje omschreef in haar verhalen précies wat ik ook voelde … liefde. Zo ontzettend veel liefde. Ik verslond haar blogs. Stuk voor stuk. Ik werd er rustig van, maar tegelijkertijd begon er ook iets in mijn schrijvershart te kriebelen.
Schrijven is iets wat ik al mijn hele leven doe. Vooral over andere mensen. Misschien was het tijd is om nu eens mijn eigen verhaal te delen. Het verhaal dat zich voornamelijk afspeelde in de afgelopen maanden van mijn leven. Het verhaal dat álles heeft veranderd. Het verhaal waarvan de tranen soms nog steeds over mijn wangen stromen, maar bovenal … een verhaal over onvoorwaardelijke liefde.
Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en Maartje een berichtje te sturen. ‘Ik weet niet waarom, maar NEL blijft maar in mijn hoofd zitten’, is wat ik haar een paar dagen later stuurde. We raakten met elkaar aan de praat en na flink wat (spraak)berichten over en weer, typ ik nu mijn allereerste blog met de zon op mijn gezicht en een stralende foto van Louie naast mij. Er zijn geen interviews of vragenlijsten. Dit keer zit het verhaal in mij.
Ik voel me vereerd dat ik op dit prachtige platform mijn verhaal mag vertellen aan ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Die weten hoe het voelt om een kind te verliezen. Met wie ik mijn verdriet, mijn verhalen, mijn trots en mijn liefde voor Louie kan delen. Ik hoop dat mijn verhaal troost kan bieden, een glimp van herkenning of misschien een gesprek op gang kan brengen.
In een volgend blog zal ik uitgebreid mijn verhaal vertellen, maar hier alvast een korte versie. Mijn naam is Eline, ik ben 30 jaar en op 29 september zijn mijn man, Bas, en ik ouders geworden van onze zoon Louie. Louie wilde ons zó graag ontmoeten dat hij besloot 13 weken te vroeg te komen. Hij heeft ruim een maand geknokt voor zijn leven op de IC, maar uiteindelijk zijn de complicaties van de vroeggeboorte ons mannetje fataal geworden.
We zijn intens verdrietig dat hij niet meer bij ons is. Dat we hem niet meer plat kunnen knuffelen en hem in zijn mooie stralende ogen kunnen kijken. Tegelijkertijd zijn we ook énorm dankbaar voor alles wat hij ons in zo’n korte tijd heeft gegeven. Dat hij een maand lang in ons leven is geweest en ons papa en mama heeft gemaakt. Een hele trotse papa en mama. Ondanks dat hij niet meer hier is blijft de liefde voor hem. Voor altijd.
Never Ending Love.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
