Ik ben Jolien, 29 jaar en al 13 jaar samen met Mike. Wij wonen in Stadskanaal en ik ben werkzaam in het onderwijs als leerkrachtondersteuner. Wij waren zwanger van ons eerste kindje. Hij is op 15 mei 2022 geboren en heeft ons trotse ouders gemaakt, onze lieve Douwe. Douwe is met 24 weken en 2 dagen geboren en heeft 15 en half uur samen met ons gestreden, om samen herinneringen te maken.
Ik kreeg in de ochtend plotseling last van krampen en had wat last van, dacht ik, urineverlies. Mijn beeld van weeën was altijd, dat deze heftiger waren dan menstruatie-achtige klachten. Er gingen bij mij geen alarmbellen rinkelen. In de avond hebben we toch maar de huisartsen post gebeld, want dit leek wel veel op een blaasontsteking. Zij vonden deze symptomen ook wel overeen komen en ik zou de volgende ochtend urine langs brengen en een kuur krijgen voor deze blaasontsteking, ik was immers nog maar 24 weken zwanger, dus konden het geen weeën zijn.
In de nacht zijn mijn vliezen gebroken en ging het snel, eenmaal bij de verloskundige op tafel, kreeg ik persweeën. De ambulance bracht mij naar het UMCG en daar werd ons kleine mannetje geboren. Wat was ik trots, maar er was ook paniek, angst en onzekerheid. Hoe nu verder? Hij is nog zo klein. Hij werd behandeld door de artsen en ik moest naar de OK, want mijn placenta moest nog worden verwijderd. Nadat ik terugkwam, leek het redelijk goed te gaan met Douwe. Wij gingen als trotse papa en mama naar hem toe, om te kijken hoe het met hem ging. Het leek zo goed te gaan. Maar de medicijnen sloegen uiteindelijk niet aan, zijn longetjes konden zelf geen zuurstof opnemen in zijn bloed.
Er werd besloten om hem van de beademing af te halen, verschrikkelijk nieuws, ik ging helemaal kapot van verdriet. De medicijnen deden niks en om de zuurstof om 100% te houden, zouden zijn longetjes alleen maar meer beschadigen, met nul resultaat. Ik kreeg hem op mijn borst, hield zijn handje vast, gaf hem kusjes en knuffelde met hem. Het hele proces werden we meegenomen, alles werd ons verteld. Er werden foto’s gemaakt door de artsen. Een bijzonder, verdrietig, maar heel waardevol moment. Vanuit het ziekenhuis werd er alles aan gedaan, zodat wij ons op ons gemak zouden voelen. In hoeverre je je op je gemak kunt voelen in zo’n situatie natuurlijk. Na zijn overleiden maakten we voetafdrukjes, zochten we kleertjes uit en mooie dekentjes voor in zijn mandje. Alles had het ziekenhuis voor ons, we hoefden nergens om te denken. Wat op zo’n moment heel fijn is, want denken, dat lukte ons niet. Wij gingen naar huis en Douwe zou achterblijven en de volgende dag thuis komen, om daarna naar het uitvaartcentrum te worden gebracht. Wij kregen nog een herinneringskistje mee, met de foto’s, zijn eerste musje, slofjes, slangetjes en andere spulletjes die ons konden helpen in deze verdrietige tijd. Ze hadden voor ons ook een fotograaf geregeld van Make a memory, die zou de volgende dag langs komen.
In de kraamweek moesten wij van alles regelen voor de uitvaart van Douwe. Om hem het mooiste afscheid te kunnen geven. Het kaartje zelf ontworpen, de soesjes met blauwe muisjes gemaakt. Het was de dag van het afscheid. Ik was die dag zo trots. Ik kon mijn zoon aan iedereen die was uitgenodigd, laten zien. Een trotste mama, met veel verdriet. De weken die daarna volgenden waren verdrietig, maar ik kon verder. Pas toen de uitgerekende datum eraan kwam, had ik meer last van mijn verdriet. Ik blokkeerde in dingen die ik wou ondernemen en ik wou niet zo graag bij huis weg. 2 September, de dag waarop je geboren zou worden. Vanaf dat moment had ik alles in gedachte, de eerste keer samen op verjaardag, de eerste keer samen boodschappen doen. Dat vond ik hele lastige momenten en nog steeds heb ik daar last van.
In oktober 2022 werd ik opnieuw zwanger, er kwam weer hoop. Douwe zou een broertje of zusje krijgen. Helaas kreeg ik een week voor kerst een miskraam en was ook deze droom verledentijd. Ik kreeg weer een klap te verduren, het bracht me weer terug na alles wat ik met Douwe had meegemaakt. Ik heb sindsdien nog veel last van het feit dat mijn droom nog niet is uitgekomen. Een kindje die ik kan opvoeden, een kindje die mij slapeloze nachten bezorgd en een kindje waarmee ik lekker kan wandelen.
Om dit alles een plekje te geven, om het van mij af te schrijven, ben ik een Instagram pagina begonnen. Voor mijzelf, maar ook voor andere lotgenoten. Het helpt mij om mijn verdriet weg te schrijven en om reacties te krijgen van andere sterrenouders, met het zelfde verdriet. Je bent niet alleen, we zijn (helaas) met veel. Het mooiste wat we kunnen doen, is elkaar steunen, elkaar helpen om het gevoel te geven, je bent niet alleen! www.instagram.com/sterren.mama
Ik vind het lastig om te zeggen wat het mij heeft gebracht. Momenteel voel ik mij best down en zit ik niet in zo’n lekkere periode, ga ik veel over mijn grenzen heen en merk ik dat de kleinste dingen mij al teveel kunnen worden. Wel vind ik het fijn om andere lotgenoten te helpen, is dat dan misschien iets, wat mij heeft gebracht? Anderen helpen?
Als fotografe heb ik dit ook veel gedaan, veel foto’s gemaakt en laten maken. Ik ben zo blij dat ik nu vele foto’s heb en daarmee Douwe goed kan herinneren. Vanuit het ziekenhuis hebben wij tweegeboorteknuffeltjes gekregen, eentje is bij Douwe en zelf heb ik er ook ééntje altijd bij mij. Hier hebik ook sleutelhangers van laten maken. Ons symbool voor Douwe is dan altijd bij ons.
Lees meer ervaringsverhalen van andere ouders.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Blijf één keer per maand op de hoogte van alles wat jij belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2023 NEL Magazine | Privacyverklaring
