Ervaringsverhalen overleden kind

In 2017 verloren wij onze eerste dochter Emma, nu ben ik zwanger van ons derde kindje. En soms ben ik zo bang voor wat er weer kan gebeuren.

Ik ben een moeder met een graf, ik bezoek het praktisch elke dag. Wat me precies helpt hierin is lastig onder woorden te brengen. Echte emotie voel ik daar niet, het is eerder een plek om nog voor mijn kind te zorgen: blaadjes aanharken, kaarsjes aansteken, water van de bloemen verversen.

Hij zal ons eerste kindje worden, hij gaat ons papa en mama maken. Ik kijk er enorm naar uit en kan niet wachten. Maar ons geluk verandert in een nachtmerrie. Dit is het verhaal van een machteloze vader.

Savannah verloor haar kindje met 13 weken zwangerschap. De opmerking ‘Zo ver was je toch niet?’, galmt door in mijn hoofd. Hoe beschrijf ik iets wat mij veel verdriet geeft, zonder een ander te kwetsen?’

Het is niet in woorden uit te drukken hoe het voelt een keuze te moeten maken over leven en dood. Een keuze die zo persoonlijk is en waar iedereen een mening over heeft.

Het was november 2014 toen onze toen 36-jarige dochter ons vertelde dat ze huidkanker had, een onschuldig plekje op haar rug. Dat was behoorlijk schrikken. Je hele wereld wordt op zijn kop gezet.

Christel vertelt over haar bevalling van Seth omdat ze heel graag andere moeders, die dit misschien moeten gaan meemaken, wil laten weten hoe dat was. Zelf had ze geen idee. Ondanks dat ze vreselijk bang was, was het ook iets moois.

Mijn enig kind Sara – een prachtige meid, is overleden op 17-jarige leeftijd. Ze heeft gekozen voor zelfdoding. Ik stel mijzelf de vraag: ‘Is dit het allerergste wat mij kan overkomen?’

Sophie vertelt in haar blogs over deze onmenselijke keuze, over hun leven daarna en over hun dochter die op een hartverwarmende manier met Job en de situatie omgaat.

Ik voel me net een peuter van twee jaar oud. Als een klein kind met driftbuien voel ik me. Ik wil helemaal niets en al