Ervaringsverhalen over een overleden kind. Op deze pagina lees je ervaringsverhalen van ouders die een kind verloren. Echte verhalen van echte ouders, maar ook broers en zussen, vrienden, opa’s of oma’s. Iedereen die geraakt wordt door het overlijden van een kind. Je leest over de grote en kleine dingen die zij meemaken.
Dit wil ik graag alle ouders meegeven die hier mee te maken krijgen. Doe wat goed voelt! Ga je niet afvragen of het misschien gek is. En weet dat je op elk moment nog van mening kan veranderen over bepaalde zaken. Dit is jullie moment!
Ik kijk op mijn telefoon. Hij puilt uit van berichten van anderen in hun cocon. Filmpjes en foto’s. Van families met broertjes en zusjes. Samen knutselen, samen spelen en samen knuffelen op de bank. En ineens voel ik het. Een stekende pijn. Ik herken dit. Het is mijn hart dat breekt. In ontelbare stukken.
In 2017 verloren wij onze eerste dochter Emma, nu ben ik zwanger van ons derde kindje. En soms ben ik zo bang voor wat er weer kan gebeuren.
Ik ben een moeder met een graf, ik bezoek het praktisch elke dag. Wat me precies helpt hierin is lastig onder woorden te brengen. Echte emotie voel ik daar niet, het is eerder een plek om nog voor mijn kind te zorgen: blaadjes aanharken, kaarsjes aansteken, water van de bloemen verversen.
Hij zal ons eerste kindje worden, hij gaat ons papa en mama maken. Ik kijk er enorm naar uit en kan niet wachten. Maar ons geluk verandert in een nachtmerrie. Dit is het verhaal van een machteloze vader.
Savannah verloor haar kindje met 13 weken zwangerschap. De opmerking ‘Zo ver was je toch niet?’, galmt door in mijn hoofd. Hoe beschrijf ik iets wat mij veel verdriet geeft, zonder een ander te kwetsen?’
Het is niet in woorden uit te drukken hoe het voelt een keuze te moeten maken over leven en dood. Een keuze die zo persoonlijk is en waar iedereen een mening over heeft.
Het was november 2014 toen onze toen 36-jarige dochter ons vertelde dat ze huidkanker had, een onschuldig plekje op haar rug. Dat was behoorlijk schrikken. Je hele wereld wordt op zijn kop gezet.
Christel vertelt over haar bevalling van Seth omdat ze heel graag andere moeders, die dit misschien moeten gaan meemaken, wil laten weten hoe dat was. Zelf had ze geen idee. Ondanks dat ze vreselijk bang was, was het ook iets moois.
Mijn enig kind Sara – een prachtige meid, is overleden op 17-jarige leeftijd. Ze heeft gekozen voor zelfdoding. Ik stel mijzelf de vraag: ‘Is dit het allerergste wat mij kan overkomen?’
