Alles is anders. Alles.

Ik hou niet van tattoos…. Vroeger bestelde ik op internet al tattoos voor Bar en Teun, toen ze nog klein waren. Dat vonden ze prachtig! Zolang het van die afwasbare dingen waren, vond ik het ook leuk. Later wilde Teun ook van die tijdelijke henna tattoos. Ze probeerde dan zelf iets te maken op d’r handen en onderarmen, maar het is een kunst apart, bleek wel. Vorig jaar had ze op Parkpop zo’n henna-versiering laten maken. Die vond ik ook mooi. Ze was trots. En de laatste tattoo was op Parkpop 30 juni 2019. Voor vijf euro, bleef dat ding 10 dagen zitten. Dat ging met een sjabloontje wat zwart ingekleurd werd. Ze kon echter niet kiezen. Dat was raar, want ze wist altijd precies wat ze wilde. Ze zei: ‘Mam, zoek jij er maar één uit!’ Nou, mam houdt erg van zwaluwen dus ik koos de zwaluwen. Op d’r schouder. Wat was ze trots. ‘Mam, ze denken vast dat het echt is.’ En dat dachten velen ook, prachtig vond ze dat…. Want ze ging daarna op schoolkamp en dan kon iedereen ‘m zien. Ik heb er een aantal foto’s en filmpjes van gemaakt, want verwijderen kan altijd nog, zei ik altijd. Daar ben ik nu heel dankbaar voor, voor die foto’s en filmpjes. Hoe geïrriteerd ze ook keek, want er stond een meisje waar ze zich gigantisch aan ergerde, toen ik de foto’s en filmpjes maakte. Terwijl het beetje sullige kind gewoon uit haar dak ging tijdens het optreden van rapper Frenna. D’r rokje was stom, ze zag er raar uit, ze lachte gek, ze danste raar, ze was gewoon irritant blijkbaar. Daar kon Teun slecht tegen, echt een puber! Ik dacht dan, gelukkig is het dat meisje en ben ik het niet, waar ze zich aan ergert!

Zwaluwen

Die tattoo met die zwaluwen is toch een ‘ding’ geworden, want ondanks dat ik er absoluut niet van hou bij mezelf, hebben Barri en ik een ‘echte’ definitieve laten zetten op dezelfde plek als Teun had op Parkpop, drie zwaluwen. Ook Marleen (tante) en Louise (nichtje) hebben dezelfde zwaluwen, alleen op een andere plek. En Naomi (familievriendin) heeft Teun d’r naam ook laten vereeuwigen. Het is voor ons symbolisch belangrijk. Echter elke keer als ik het zie in de spiegel, vind ik het confronterend, want het had er niet moeten staan. Dus zeg nooit, nooit in het leven, want ik had dit nooit kunnen bedenken! Zo kunnen heftige gebeurtenissen in het leven, je normen en waarden doen vervagen. Dit was nooit de bedoeling! Nooit…. Maar alles is anders.

Elke ochtend zeg ik tegen mezelf, Martine, je moet een weg zien te vinden om zonder Teun verder te gaan, met Barri en Leo, want je hebt geen keus. Dit is je lot. En aan het einde van de dag, kom ik steeds weer op datzelfde punt uit, dat het zo verschrikkelijk moeilijk is. Het is zo gemeen. Het leven is ‘moeten’ in plaats van ‘willen’ geworden. Het gemis en verdriet zijn zo groot. Het besef dat het voor altijd is, maakt het nog groter, vaak te groot. En ik doe echt m’n best om die weg te vinden, elke dag.

Leo en ik hadden het er vorige week nog over toen we in de duinen liepen met de honden: ‘Is er nog iets hetzelfde gebleven na het verlies van Teun?’ Na beiden nagedacht te hebben, konden we niks verzinnen…. Alles is en voelt anders.

Vandaag zijn we 10 jaar getrouwd. Toen we gingen trouwen, hebben we geen bruiloft gegeven, want we vonden trouwen geen kunst, maar getrouwd blijven wel! Dus was ons doel om elke vijf jaar iets te doen met de familie om het te vieren dat we nog steeds gelukkig waren met z’n allen, want we zijn getrouwd met de kinderen erbij. We zijn nu nog steeds getrouwd na 10 jaar, dus het was tijd voor een feestje. Feestjes daar hield Teun zo van…. Maar veel data hebben een rand van verdriet gekregen, voor altijd. We zijn niet meer compleet, nooit meer. Alles is anders. Alles.

Geschreven door: Martine van der Meer.

Lees meer verhalen van ouders op NEL Magazine.