‘Mijn Benjamin – als je zwangerschap anders loopt’

Op 17 november is het indrukwekkende en ontroerende boek ‘Mijn Benjamin – als je zwangerschap anders loopt’ verschenen. In dit persoonlijke en moedige verhaal vertelt Celeste Engwerda (1991) over de zwangerschap van haar zoontje Benjamin. Een zwangerschap waarin zij en haar vriend Hampus constant tussen hoop en vrees geslingerd werden.

‘Mijn vliezen zijn gebroken!’ schreeuw ik door de telefoon zodra hij opneemt.

Hampus antwoordt met een bedaarde stem: ‘Ik denk dat je de laatste dagen wat te veel hebt hardgelopen, Celeste. Waarschijnlijk ben je gewoon een beetje urine verloren. Je bent net op de helft van de zwangerschap. Volgens mij kunnen je vliezen dan niet eens breken.’

Maar helaas, mijn vriend had ongelijk. Mijn vliezen waren gebroken en dat terwijl ik pas twintig weken zwanger was. De gynaecologen gaven aan dat ik elk moment zou gaan bevallen, maar tegen alle verwachtingen in bleef ons zoontje, Benjamin, leven.

Beter dan ooit voelde ik hem schoppen in mijn buik en meer dan ooit voelde ik een connectie met hem. Er volgden vele ziekenhuisbezoeken, maar positief nieuws bleef uit. Ik hield geen vruchtwater meer vast.

Nadat ik ruim twee weken met gebroken vliezen had rondgelopen – of eigenlijk vooral op de bank gezeten had – ging het mis. Mijn temperatuur liep op en ik verloor het laatste beetje vruchtwater wat nog over was. Ons zoontje was als een vis op het droge, zonder vruchtwater om zijn longetjes mee te vullen, om in te dobberen, om in te groeien. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween, want tot die tijd had ik nog steeds de grote hoop op een goede afloop. Mijn vriend en ik moesten voor de moeilijkste beslissing van ons leven nemen.

‘Welke moeder plant de datum waarop haar zoontje komt te overlijden? Wat voor een moeder dat dat nou?’ fluister ik.

‘Een moeder die zoveel van haar kind houdt, dat ze deze keuze durft te maken. Alleen de allerbeste moeder in de wereld is moedig genoeg om haar kind uit liefde te laten gaan,’ antwoordt Hampus, terwijl hij een kus op mijn voorhoofd plant.

En zo werd ik ingeleid bij ruim 22 weken zwangerschap. Onze Benjamin, een prachtig knap mannetje van bijna 600 gram, heeft acht minuten geleefd en is toen op mijn borst overleden. We hebben Benjamin meegenomen naar huis en hem in het water gelegd. De eerste week na de bevalling werd ik heen en weer geslingerd tussen emoties. Van vreugde – ik was ten slotte weer moeder geworden – naar intens verdriet. Het plannen van de crematie, het ontwerpen van een gedenkkaartje en het dagelijkse kusjes geven op zijn koude gezichtje gaven me afleiding. Maar na de crematie viel ik in een diep donker gat.

Ineens zijn de dagen nog leger, duren de uren nog langer en voelt de stilte nog zwaarder. Terwijl ik door mijn Instagrampagina scrol, flitsen de hardloopfoto’s van mezelf voorbij. Triomfantelijk met een glimmende medaille na een snelle vijf kilometer, voldaan na een dertig kilometer duurloop en lachend achter de hardloopwagen. Er was iets met hardlopen wat me oprecht gelukkig maakte, maar ik voel niet meer wat het was. Het rennen lijkt ineens zo zinloos.

Hardlopen was altijd mijn uitlaadklep, maar na de bevalling mocht ik niet rennen. Ook al was Benjamin geen voldragen baby, het was wel een pittige bevalling geweest. Daarnaast leek hardlopen ineens zo nutteloos, zo betekenisloos. Net als werken of leuke dingen doen.

Zo begon ik met schrijven. Nachtenlang schreef ik. Over de zwangerschap van Benjamin, over hoe we ons verheugden op een zoontje, over de doodsangst, over het rouwen. Ik schreef over hoe ik probeerde om met vallen en opstaan het normale leven weer op te pakken.

Op een donkere nacht, tijdens het schrijven, kreeg ik een ingeving: wat als mijn teksten kon bundelen tot een boek? Wat als ons verhaal – hoe persoonlijk ook – troost kon bieden aan anderen? Herkenning kon geven, steun en misschien zelfs een sprankje hoop? Wat als het verlies van Benjamin niet voor niets hoefde te zijn, maar iets blijvends kon nalaten?

 En nu, twee jaar nadat Benjamin eigenlijk geboren had moeten worden, is mijn boek verschenen: ‘Mijn Benjamin – als je zwangerschap anders loopt’. Ik vind het ontzettend spannend om ons verhaal met de wereld te delen. Het is zo kwetsbaar. Maar ik geloof oprecht dat Benjamin mij de kracht heeft gegeven om ons verhaal op te schrijven en voel me ontzettend dankbaar dat dit boek werkelijkheid geworden is.

‘Mijn Benjamin’ is via elke boekwinkel te krijg, op de website van Avenir Publishing of te bestellen via Bol