Jij rouwt niet goed. Dat zijn de woorden die ik vooral tegen mijzelf zei toen Benja net was overleden. Ik dacht dat ik machteloos, hopeloos, gebroken en verloren zou zijn. Dat laatste was ik dan ook zeker. Maar niet in mijn gemis van hem. Ik was vooral verloren in mijn vertrouwen over wat goed was voor mezelf. Verloren in mijn balans tussen mijn hoofd en mijn hart. Verloren in wat ik dacht dat ik zou moeten voelen en wat ik eigenlijk voelde.