Echte verhalen van echte ouders, maar ook broers en zussen, vrienden en iedereen die geraakt wordt door het overlijden van een kind over de grote en kleine dingen die zij meemaken.
Ik kijk op mijn telefoon. Hij puilt uit van berichten van anderen in hun cocon. Filmpjes en foto’s. Van families met broertjes en zusjes. Samen knutselen, samen spelen en samen knuffelen op de bank. En ineens voel ik het. Een stekende pijn. Ik herken dit. Het is mijn hart dat breekt. In ontelbare stukken.
Ik mis mijn meisje in tijden van deze coronacrisis harder dan voorheen. Ik realiseer me nu hoezeer ik in mijn eigen bubbel leef ná de dood van Sara. Deze luchtbel geeft me juist ook bescherming tegen het pijnlijke nieuws van buitenaf. Ik voel geen angst of paniek over dat wat komen gaat, iets ergs is me al overkomen.
In 2017 verloren wij onze eerste dochter Emma, nu ben ik zwanger van ons derde kindje. En soms ben ik zo bang voor wat er weer kan gebeuren.
Ik ben een moeder met een graf, ik bezoek het praktisch elke dag. Wat me precies helpt hierin is lastig onder woorden te brengen. Echte emotie voel ik daar niet, het is eerder een plek om nog voor mijn kind te zorgen: blaadjes aanharken, kaarsjes aansteken, water van de bloemen verversen.
We bespreken de herinneringen die er mogelijk zijn. Hand- en voetafdrukjes, plukjes haar. Ja dat wil ik allemaal wel. Of ik ook een navelstrengherinnering wil. Een wat?! Een navelstrengherinnering. Gatver. Natuurlijk wil ik die niet. Wie bedenkt nou zoiets. ‘Uhh.. Nee, bedankt’, zeg ik netjes.
Hij zal ons eerste kindje worden, hij gaat ons papa en mama maken. Ik kijk er enorm naar uit en kan niet wachten. Maar ons geluk verandert in een nachtmerrie. Dit is het verhaal van een machteloze vader.
Savannah verloor haar kindje met 13 weken zwangerschap. De opmerking ‘Zo ver was je toch niet?’, galmt door in mijn hoofd. Hoe beschrijf ik iets wat mij veel verdriet geeft, zonder een ander te kwetsen?’
Het is niet in woorden uit te drukken hoe het voelt een keuze te moeten maken over leven en dood. Een keuze die zo persoonlijk is en waar iedereen een mening over heeft.
De situatie is vast heel herkenbaar: Je ontmoet mensen voor het eerst en ze vragen nietsvermoedend naar je kinderen. Vertel je dat je een overleden kind hebt, of ontwijk je de vraag? Sophie schreef over haar ervaring.
Het was november 2014 toen onze toen 36-jarige dochter ons vertelde dat ze huidkanker had, een onschuldig plekje op haar rug. Dat was behoorlijk schrikken. Je hele wereld wordt op zijn kop gezet.
Schrijf je in voor NEL's nieuwsbrief
Meld je aan en blijf op de hoogte van alles wat je belangrijk vindt.
Je gegevens worden gebruikt voor het versturen van onze nieuwsbrief zoals omschreven in onze privacyverklaring.
© 2019 NEL Magazine | Privacyverklaring
