Ervaringen

Kun je ooit nog gelukkig worden nadat je kind overlijdt? Toen haar zoontje ernstig ziek bleek, dacht Maartje Lute (41) dat dit het ergste was

De eerste helft van mijn zwangerschap verliep zonder enige problemen, maar vanaf de twintigste week werden we flink op de proef gesteld. Wat er ook gebeurde: we bleven hopen, geloven en vertrouwen.

Soms komen er mensen op je pad waarbij je meteen voelt dat het geen toeval kan zijn. Maartje is zo iemand. Vlak na het overlijden van mijn zoontje Louie kwam ik op haar blog terecht. Maartje omschreef in haar verhalen précies wat ik ook voelde … liefde. Zo ontzettend veel liefde. Ik verslond haar blogs. Stuk voor stuk. Ik werd er rustig van, maar tegelijkertijd begon er ook iets in mijn schrijvershart te kriebelen.

Tijdens zijn leven daar in het ziekenhuis schreef ik elke dag een blog om iedereen op de hoogte te houden. Uiteindelijk, deed ik het ook heel erg voor mezelf. Het gaf me rust om alle gebeurtenissen van de dag op papier te zetten. Om te beseffen wat er gebeurd was, wat er die dag belangrijk was geweest en wat minder, om alles gedocumenteerd te hebben.

In de zelfdoding van mijn kind zit ook overgave door het reiken naar de andere dimensie, in de wetenschap dat je groot verdriet toebrengt bij anderen en je tevens realiseert dat het niet anders kan dan zo. Een vorm van acceptatie van de pijn van je geliefden, die als een soort zelfkastijding in je hart snijdt. Ik heb het proces van nabij gezien en o wat heeft ze hieronder geleden, nog meer dan dat ze aan het leven zelf leed.

Jan Willem: Ik merk dat ik de gesprekken met mensen anders voer. Als mensen het voorheen hadden over eten en drinken na de dienst, dan dacht ik vaak: mensen komen niet naar een uitvaart om te eten of te drinken hoor. Mensen komen om de laatste eer te bewijzen aan diegene die overleden is. Nu ben ik wel softer, ik denk veel vaker: als mensen iets graag willen, waarom niet?

Het is nu ruim vier jaar geleden dat ons kind is overleden aan zelfdoding. Voor de omgeving is dat een lange periode, waarin na verloop van tijd zaken minder intens ervaren worden. Heel begrijpelijk. Bij mij, als moeder, is dat echter niet zo, het verlies komt nu zelfs sterker binnen dan voorheen. De beelden zijn scherper, haar laatste woorden hoor ik overduidelijk in mijn oor. Het maakt me stiller, ik trek me soms terug.

Speelt de leeftijd van het overleden kin een rol in de ‘mate’ van verdriet? Ik ben benieuwd hoe het voelt om een (bijna) volwassen kind te verliezen en een baby, wat daar de verschillen in zijn. Ik ben ook benieuwd of er op zelfdoding een extra taboe rust. Ik ben benieuwd of moeder en dochter elkaar nu beter kunnen steunen. 

Marc stond op een bijzondere manier in het leven, bleef in de meest donkere dagen de sterren zoeken. Na zijn overlijden is dit ook de manier hoe zijn vader Maurice met zijn overlijden om gaat. Hoe kan het dat Maurice, zo kort na het overlijden van zijn zoon, zo positief is? Het valt op omdat het iets is dat niet vaak gebeurt. We zijn benieuwd hoe hij dat doet en hopen dat zijn manier een inspiratie kan zijn voor andere ouders.

Kun je niet geloven dat ‘het’ allemaal stopt bij het sterven, meld je dan aan. Ik vertel je graag over mijn bijzondere ervaring met Benja, over wat mij dat geleerd heeft. Ik vertel je graag over het verschil tussen een ziel en een ego, over leven na de dood, over het herkennen van de tekenen en over mogelijk een andere zienswijze op alles wat er is.