Ervaringen

Ik kreeg je in mijn armen gelegd en papa en ik konden niet meer stoppen met huilen en snikken. Meisje wat ben je dapper geweest en wat zijn papa en ik zo onwijs trots op jou. De liefde die wij voor je voelen is zo puur en intens. We wisten niet dat dit bestond. We zullen je nooit vergeten en je zit voor altijd in ons hart.

Elke ochtend zeg ik tegen mezelf, Martine, je moet een weg zien te vinden om zonder Teun verder te gaan, met Barri en Leo, want je hebt geen keus. Dit is je lot. En aan het einde van de dag, kom ik steeds weer op datzelfde punt uit, dat het zo verschrikkelijk moeilijk is. Het is zo gemeen. Het leven is ‘moeten’ in plaats van ‘willen’ geworden

Na haar overlijden hielden we een kleine herdenkingsbijeenkomst en erna lieten we Noa* achter in het mortuarium van het ziekenhuis. Omdat zij één van een tweeling was en haar zusje Eline nog in kritieke toestand in het ziekenhuis lag, mochten we de begrafenis uitstellen.

De begraafplaats, waar onze doden een laatste rustplaats krijgen, een plek ‘vol liefde’? Ja, dat kan ik volmondig beamen. Rouw en liefde horen bij elkaar, zoals de zon en de maan, en de aarde en de lucht.

Bij Morris werd bij de twintig weken echo een ernstige hartafwijking geconstateerd. Tim en Manon hebben moeten besluiten om hem met 23 weken op 15 januari 2019 geboren te laten worden.

Bij Benja werd bij de twintig weken echo een vocht in de borstkas geconstateerd. Na veel onderzoeken leek het de goede kant op te gaan. Maar toen hij twee maanden oud was is hij op 1 april 2018 overleden aan een infectie.

Ja wat zal ik zeggen. Je leeft je leven maar het wordt nooit meer zoals het was. Ook al is het bijna vijf jaar terug, het wordt voor mij niet makkelijker. Ik denk zelfs dat het lastiger wordt. Het gemis wordt steeds groter lijkt wel.

Dit wil ik graag alle ouders meegeven die hier mee te maken krijgen. Doe wat goed voelt! Ga je niet afvragen of het misschien gek is. En weet dat je op elk moment nog van mening kan veranderen over bepaalde zaken. Dit is jullie moment!

Nu ik zelf een andere invulling moet vinden voor mijn Moederdag, besluit ik ook het laatste oliepotje in mijn tuin op te ruimen. Het staat er al meer dan drie jaar en is na het overlijden van Sara nooit meer aangeraakt en afgemaakt.

Ik kijk op mijn telefoon. Hij puilt uit van berichten van anderen in hun cocon. Filmpjes en foto’s. Van families met broertjes en zusjes. Samen knutselen, samen spelen en samen knuffelen op de bank. En ineens voel ik het. Een stekende pijn. Ik herken dit. Het is mijn hart dat breekt. In ontelbare stukken.