Ervaringen

Speelt de leeftijd van het overleden kin een rol in de ‘mate’ van verdriet? Ik ben benieuwd hoe het voelt om een (bijna) volwassen kind te verliezen en een baby, wat daar de verschillen in zijn. Ik ben ook benieuwd of er op zelfdoding een extra taboe rust. Ik ben benieuwd of moeder en dochter elkaar nu beter kunnen steunen. 

Marc stond op een bijzondere manier in het leven, bleef in de meest donkere dagen de sterren zoeken. Na zijn overlijden is dit ook de manier hoe zijn vader Maurice met zijn overlijden om gaat. Hoe kan het dat Maurice, zo kort na het overlijden van zijn zoon, zo positief is? Het valt op omdat het iets is dat niet vaak gebeurt. We zijn benieuwd hoe hij dat doet en hopen dat zijn manier een inspiratie kan zijn voor andere ouders.

Kun je niet geloven dat ‘het’ allemaal stopt bij het sterven, meld je dan aan. Ik vertel je graag over mijn bijzondere ervaring met Benja, over wat mij dat geleerd heeft. Ik vertel je graag over het verschil tussen een ziel en een ego, over leven na de dood, over het herkennen van de tekenen en over mogelijk een andere zienswijze op alles wat er is.

De lentestorm buiten lijkt een reflectie van het ongemak in mij. Nu mijn kind straks in juni vier jaar dood is, dacht ik het fysieke leed merendeels achter me te laten. Rouw woont ook in je lichaam en nestelt zich in elke vezel, zoals de liefde dat immers ook doet.

Seb is mijn eerste kleinkind en ik hield al intens van hem nog voor dat hij geboren was. Het cliché bleek te kloppen. Grenzeloos verliefd was ik al op hem toen hij nog pril in de buik van mijn dochter zat.

Het is nu iets meer dan 2 maanden geleden dat mijn Noor overleed. De onderzoeken lopen nog, maar het vermoeden is groot dat Noor een mitochondriele stofwisselingsziekte had. We hopen in ieder geval dat er een diagnose uitkomt, en Noors lijdensweg een naam krijgt.

Schuldgevoel, in welke vorm dan ook, gaat vaak hand in hand met rouwen. Artsen, familieleden, vrienden en de meeste mensen zeggen vaak – heel lief bedoelt – je hoeft je niet schuldig te voelen. Maar dat helpt eigenlijk niet, want je voelt je namelijk schuldig én dat mag. Het betekent alleen niet dat je het ook bent.

Ongeveer een maand geleden was het weer zo ver, de jaarlijkse schoolfoto. Zoals de meeste van jullie wel weten gaan de kinderen met de klas op de foto, in hun eentje en als dat kan met broertjes en zusjes.

Het moeilijkste voor me is te beseffen dat Sara zoveel pijn heeft gehad, dat haar lijden oneindig groot was. Ze kon niet verder, ze is zelf gestopt met haar leven, en dat laatste stuk is een bewuste keuze geweest. Niet zozeer de lange lijdensweg er naartoe, dat is haar domweg overkomen en is ons als ouders overkomen.

Dat was de overtuiging die er heerste is de jaren ’70 en ’80. In de jaren 90 werd het als ietsje beter maar nog is er weinig aandacht en openheid over stilgeboren baby’s. Dat maakt het rouwproces zoveel complexer. Alles wat weggestopt is komt uiteindelijk weer terug, altijd!