Ervaringen

De lentestorm buiten lijkt een reflectie van het ongemak in mij. Nu mijn kind straks in juni vier jaar dood is, dacht ik het fysieke leed merendeels achter me te laten. Rouw woont ook in je lichaam en nestelt zich in elke vezel, zoals de liefde dat immers ook doet.

Seb is mijn eerste kleinkind en ik hield al intens van hem nog voor dat hij geboren was. Het cliché bleek te kloppen. Grenzeloos verliefd was ik al op hem toen hij nog pril in de buik van mijn dochter zat.

Het is nu iets meer dan 2 maanden geleden dat mijn Noor overleed. De onderzoeken lopen nog, maar het vermoeden is groot dat Noor een mitochondriele stofwisselingsziekte had. We hopen in ieder geval dat er een diagnose uitkomt, en Noors lijdensweg een naam krijgt.

Schuldgevoel, in welke vorm dan ook, gaat vaak hand in hand met rouwen. Artsen, familieleden, vrienden en de meeste mensen zeggen vaak – heel lief bedoelt – je hoeft je niet schuldig te voelen. Maar dat helpt eigenlijk niet, want je voelt je namelijk schuldig én dat mag. Het betekent alleen niet dat je het ook bent.

Ongeveer een maand geleden was het weer zo ver, de jaarlijkse schoolfoto. Zoals de meeste van jullie wel weten gaan de kinderen met de klas op de foto, in hun eentje en als dat kan met broertjes en zusjes.

Het moeilijkste voor me is te beseffen dat Sara zoveel pijn heeft gehad, dat haar lijden oneindig groot was. Ze kon niet verder, ze is zelf gestopt met haar leven, en dat laatste stuk is een bewuste keuze geweest. Niet zozeer de lange lijdensweg er naartoe, dat is haar domweg overkomen en is ons als ouders overkomen.

Dat was de overtuiging die er heerste is de jaren ’70 en ’80. In de jaren 90 werd het als ietsje beter maar nog is er weinig aandacht en openheid over stilgeboren baby’s. Dat maakt het rouwproces zoveel complexer. Alles wat weggestopt is komt uiteindelijk weer terug, altijd!

Dat was de overtuiging die er heerste is de jaren ’70 en ’80. In de jaren 90 werd het als ietsje beter maar nog is er weinig aandacht en openheid over stilgeboren baby’s. Dat maakt het rouwproces zoveel complexer. Alles wat weggestopt is komt uiteindelijk weer terug, altijd!

Ik kreeg je in mijn armen gelegd en papa en ik konden niet meer stoppen met huilen en snikken. Meisje wat ben je dapper geweest en wat zijn papa en ik zo onwijs trots op jou. De liefde die wij voor je voelen is zo puur en intens. We wisten niet dat dit bestond. We zullen je nooit vergeten en je zit voor altijd in ons hart.

Elke ochtend zeg ik tegen mezelf, Martine, je moet een weg zien te vinden om zonder Teun verder te gaan, met Barri en Leo, want je hebt geen keus. Dit is je lot. En aan het einde van de dag, kom ik steeds weer op datzelfde punt uit, dat het zo verschrikkelijk moeilijk is. Het is zo gemeen. Het leven is ‘moeten’ in plaats van ‘willen’ geworden